نقدی بر واکنش‌ صادق زیبا کلام به گزارش صد روزه حسن روحانی

گروه سیاسی-حسن روحانی سه‌شنبه شب پنجم آذر (۲۶ نوامبر) در یک برنامه زنده تلویزیونی با حضور دو خبرنگار و یک مجری به ارائه گزارش عملکرد صدروزه دولت خود پرداخت.

به تاکید مشاور روحانی در امور رسانه، مردم باید بدانند که دولت یازدهم در چه شرایطی کشور را تحویل گرفته و اقدامات را از چه نقطه‌ای شروع کرده است. به گفته وی، لازم است برای ترمیم و جبران کاستی‌ها، ابتدا دشواری ها مشخص شوند.

محمدرضا صادق اعلام کرده که در ماه‌های آینده هم گزارش‌هایی از واقعیت‌های کشور و اقدام‌های دولت روحانی و دلایل دشواری‌ها و کامیابی‌ها ارائه خواهد شد. وی البته استمرار این گزارش‌ها را مشروط به عدم مغایرت آن‌ها با منافع ملی دانسته است.

او یادآور شده که دولت یازدهم در صدد تخریب دولت قبلی نیست، اما وظیفه دارد سیمای واقعی بستر اقدامات بعدی خود را به مردم نشان دهد. صادق تاکید کرده که آمار و اطلاعات گزارش ۱۰۰ روزه بر مبنای آمار و اطلاعات مراجع رسمی و بر اساس تحلیل آن‌ها بوده است.

این در حالی است که صادق زیباکلام، گزارش روحانی در تلویزیون سراسری ایران را "سبک"، "ناشیانه" و "فاجعه" خوانده است.

زیباکلام در گفت‌وگو با سایت "ایران خبر" برای حسن روحانی و مشاورانش ابراز تاسف کرده که این گزارش "غیرحرفه‌ای" و از نظر ساختاری "غلط" را به معرض دید مردم گذاشتند.

این استاد دانشگاه با انتقاد از مشاوران، همراهان و ترتیب دهندگان برنامه گزارش صد روزه، توضیح روحانی به مردم از طریق صدا و سیما را ناشیانه خوانده است: «آقای رئیس‌جمهور قطعا می‌دانند بسیاری از کسانی که به وی رای دادند اصلا صدا و سیما را قبول ندارند و ان را مستقل و مردمی نمی‌دانند.»

به گفته زیباکلام، درست آن بود که رئیس‌جمهور، در حضور روزنامه‌های اصلاح‌طلب، اصولگرا و مستقل به ارائه گزارش می‌پرداخت و صدا و سیما هم به عنوان یکی ازمیهمانان در برنامه می‌بود؛ نه این‌که تنها به این رسانه گزارش داده شود.

این تحلیل‌گر سیاسی یادآور شده که سطح گزارش به دلیل خنده و تعارف پرسشگران و عدم طرح مباحث جدی‌تر، پخته‌تر و دقیق‌تر از سوی آن‌ها، پایین و سبک بوده است: «اساسا مسائل جدی و چالش برانگیز در این گزارش طرح نشد.»

ادبیات روحانی و "قربان صدقه" رفتن‌های وی در این گزارش نیز از سوی زیباکلام، عوامانه خوانده شده است: « این‌که رئیس جمهور مرتب بگوید ما کاری نکردیم همه کارها را مردم کردند و در ژنو یا هر جای دیگر مردم بودند که به توافق هسته‌ای رسیدند ، نابجا بود. مردم ما هشت سال شنیده‌اند که رئیس دولت خود را نوکر و جاروکش ملت معرفی کرد و اینک دیگر انتظار ادبیات احمدی نژادانه را از روحانی ندارند.»

به گفته زیباکلام: «مشکلات جدی بهداشتی درمانی مردم، تحمیل هزینه‌های کلان به نام انرژی هسته‌ای بر گرده مردم، مشکلات وزارت علوم برای بازگرداندن اساتید ممنوع التدریس یا به زور بازنشسته شده یا دانشجویان ستاره‌دار، چیزهایی بودند که باید از زبان رئیس‌جمهور شنیده می‌شد.»

زیباکلام گزارش صد روزه روحانی را یک سخنرانی خسته‌کننده در مورد تورم و تلاشی ناشیانه برای معرفی احمدی‌نژاد به عنوان مقصر تمام مشکلات کشور دانسته است: «باید به مردم گفته می‌شد که پرداخت یارانه به ۷۵ میلیون نفر و فروش بنزین ۴۰۰ و۷۰۰ تومانی چه بلایی سر اقتصاد کشور می‌آورد.»

صادق زیبا کلام در خاتمه به سایت "ایران خبر" گفته که رئیس دولت یازدهم نتوانست این را به درستی برای مردم تببین کند که در پایان دولت دهم، ایران در کجای سیاست خارجی جهان ایستاده بود.

صحبتهای زیبا کلام در حالی در نقد گفتگوی تلویزیونی رئیس جمهور بیان می شود که ایشان گویا توجهی به شرایط موجود کشور ندارند و دوست داشتند روحانی جلسه گفتگوی تلویزیونی خود را تبدیل به مراسم سینه زنی و خواندن مصیبت برای کارهای دولت قبل می کرد. اما آقای زیبا کلام به عنوان یک تحلیل گر سیاسی باید بدانند که گفتن همه آنچیزی را که بیشتر از همه مردم از آن اطلاع دارند تنها می توانست نمکی باشد بر زخم کسانی که امروز به امید گشایش در کارها به روحانی رای داده اند.

ضمنا آقای زیبا کلام باید توجه داشته باشند که روحانی حتما باید مشکلات گذشته را که هم اینک در پیش روی دولت یازدهم است را لازم بود که بازگویی کند تا فردای روزگار که شرایط بهتر شد برخی نیایند و نگویند که این کارها را دولت قبلی انجام داده بود و اینها آمده اند از نتایج آن بیلبورد تبلیغاتی برای خودشان درست کرده اند.

به طور مثال در سیاست خارجی کار ما به جایی رسیده بود که هی قطعنامه پشت قطعنامه برای ما صادر می کردند و به جز بورکینافاسو و برخی جزایر دور افتاده در جزایر هنو لولو دیگر کشوری نبود که بتوان از آنها به عنوان دوست دیپلماتیک یاد کرد.

در بخش اقتصاد هم خوب تورم الا ماشالله به صورت تصاعدی بالا می رفت و البته اینکه ظرف 100 روز دولت جدید توانست تورم نپقطه به نقطه را 8 درصد پایین بیاورد یا اینکه دلار را از 3500 تا 3700 تومان به زیر 3000 تومان بکشاند و البته به آن ثبات بدهد از آن کارهای بزرگ است که آقای زیبا کلام به آنها توجه نکرده است.

البته آقای زیبا کلام مقصر نیستند اگر به نوع گفتار محترمانه رئیس جمهور با مردم خرده می گیرند چرا که تا پیش از این مردم وقتی به برنامه های خبری رئیس جمهور پیشین گوش می دادند فکر ی کردند که فردی که در سیما آنها را مورد خطاب قرار داده احتمالا برای فضایی ها رئیس جمهوری می کند و تعطیلاتش را در ایران به سر می برد. اما آقای روحانی نشان دادند که واقعا از اینکه به مردم ایران انقدر سخت گذشت شرمنده هستند و از این رو بالا ترین احترامها را برای مردمی که در این طرف تلویزیون نشسته اند قایل شدند.

نکته برجسته دیگر که مورد بی مهری زیبا کلام قرار گرفته موضوع تشکر روحانی از مردم بابت مذاکرات است و اینکه ملت ایران نقش مهمی در برقراری تفاهم بین المللی داشته اند. علت این موضوع هم این است که اگر سختی هایی که ملت ایران کشیدند نبود و صبوری ملت ایران پشتوانه دولت نبود احتمالا گروه 1+5 حتی جلسه هم با ما برگزار نمی کردند. در واقع آنها می دانند که ملت ایران بسیار سر سخت است و بر روی واضع قانونی خود پافشاری می کند و از این جهت بود که با نمایندگان ایران کنار آمدند و قرار شده که دو طرف با احترام با هم مذاکرات را پیش ببرند و حقوق طرفین رعایت شود.

موضوع دیگر بر می گردد به انتقاد زیبا کلام در خصوص گزارش رئیس جمهور در صدا و سیما است. صادق زیبا کلام معتقد است که رئیس جمهور به جای صدا و سیما باید در حضور جراید صحبتهایش را می کرد چرا که در این صورت امکان ارائه سوالات چالش بر انگیز نیز از او ممکن می شد!. اما آقای زیبا کلام باید بدانند که بین کنفرانس خبری و گزارش رئیس جمهور، چه در ایران و چه در آمریکا! فرقهای بسیار زیادی وجود دارد.

چنانکه وقتی اوباما به مردم گزارش می دهد، فقط تلویزیون هست و تریبون رئیس جمهور و یک دوربین. اما در زمانی نیز که کنفرانس خبری برای اوباما برگزار می شود هم تلویزیون هست هم روزنامه ها و هم خبرگزاریها. برای روحانی هم همین ترکیب رعایت می شود.

حال سوال اینجا است که چرا رئیس جمهور در گزارشی که به مردم می خواهد بدهد باید از روزنامه ها و خبرگزاریهایی غیر از صدا و سیما دعوت کند.

آیا به نظر آقای زیبا کلام لازمه گزارش دقیق دادن به مردم جار و جنجال خبری است. آیا در ایران همه چیز باید با هیاهو و جار و جنجال همراه باشد. آیا استانداردهای ایران با بیش از 200 کشور دیگر دنیا فرق می کند و به نظر ایشان ما از نظر اطلاع رسانی پیشرفته تر از کشورهای توسعه یافته هستیم.