نظر سنجي يا پل فرار دولت از مسوليتش در صورت موفقيت آميز نبودن رابطه با آمريكا

گروه سياسي - نظرسنجی نوعی روش تحقیق پیمایشی است که در آن دیدگاه گروهی از افراد در مورد یک موضوع مورد مطالعه قرار می‌گیرد. برای این کار، تعدادی پرسش محدود درباره موضوع مورد نظر تهیه می‌شود و نظر نمونه‌ای از جامعه درباره آن‌ها پرسیده می‌شود.

به گزارش بولتن نيوز، بايد توجه داشته باشيم كه در نظر سنجي، مهم اين نيست كه شما به فرض در يك جامعه 100 ميليون نفري ، از 100 نفر سوالي را مطرح كنيد يا از 100 هزار نفر و بعد بخواهيد به نتيجه خاصي برسيد. بلكه مهم آن است كه در همين جامعه 100 ميليون نفري به طور مثال از 3000 نفر كه به طور كاملا تصادفي انتخاب مي شوند سوال مورد نظر پرسيده شود.

در اين رابطه فرض کنید که میخواهید در مورد انتخاب یک مورد از چند مورد مطرح شده از مردم رای گیری کنید (مثلا رابطه با آمريكا)در یک کشوری مثل ايران که فرض مي كنيم 100 میلیون نفر جمعیت دارد ( براي رند شدن نتايج و راحت تر شدن فهم اين فرض را كرده ايم).

همچنين فرض کنید تيم آقاي روحاني یک جامعه آماری 1000 نفری از جمعیت 100 ميليوني را به صورت کاملا تصادفی انتخاب میکند و می بینیم که از این 1000 نفر 60 درصد یعنی 600 نفر به گزینه الف ( رابطه با آمريكا) رای میدهند.

سوال: چقدر احتمال دارد که 57 تا 63 تمامي 100 ميليون جمعيت فرضي ايران با گزينه ارتباط با آمريكا موافق باشند ؟(یعنی نتیجه نظر سنجی با حداکثر 3 درصد خطا معتبر باشد)

جواب: جواب سوال بالا 63 درصد هست.

جالبه که اگه ما به جای 1000 نفر از 3000 نفر در نظر سنجی استفاده کنیم و گزینه الف بتونه 60 درصد آرا را کسب کند انوقت به احتمال 98 درصد در رای گیری واقعی و همه رفراندم هم گزينه الف میتواند بین 57 درصد تا 63 درصد آرا را کسب کند. بنابراین اگر در این جامعه 100 میلیون نفری 3000 نفر انتخاب کنیم و نظر انها را بپرسیم نتیجه حاصل با نتیجه واقعی روز رای گیری تفاوت چندانی نمیکند.فقط مهم است که بتونیم 3000 نفر را به صورت کاملا تصادفی انتخاب کنیم.

یه روش برای اینکار این است که 3000 تا شماره ملی کاملا تصادفی توسط نرم افزار و بدون دخالت انسان انتخاب شود و بعد از آن آن افراد را پیدا کنیم و نظرشان رو بپرسیم. در اين صورت میتوانیم به احتمال 98 درصد با خطای 3 درصد نتیجه رای گیری و نظر مردم در خصوص برقراري ارتباط با آمريكا را به درستی پیش بینی کنیم.

بنا بر اين، اينكه جامعه آماری نظر سنجی ما از 3000 نفر تشكيل شده باشد يا مثل نظرسنجيهاي برنامه 90 از يك ميليون نفر تشكيل شود مهم نيست بلكه مهم انتخاب تصادفی افراد از بين آن 50 میلیون رای دهنده ايراني است كه واجد شرايط راي دادن هستند. در اين حالت اگر تنها از 3000 نفر نظر سنجی کنیم کافی است و نتیجه با دقت 99 درصد و حداکثر خطای 3 درصد قابل اطمینان هست. فقط باید افراد کاملا تصادفی انتخاب شده باشند نه اينكه مانند نظر سنجيهاي صدا و سيما كه در بساري وقتها هم گزينشي عمل مي كند و هم اينكه افرادي كه صدا و سيما را مي بينند تمام جامعه تماشاچيان كشور را تشكيل نمي دهد!.

سوال مهم ديگري كه در اين بين مطرح مي شود اين است كه آيا اصولا مي توان تصميماتي مانند برقراري ارتباط با آمريكا را منوط به نظرسنجي كرد و آينده روابط بين الملل را از اين پس بر اين اساس رقم زد و آيا مي توان به واسطه اينكه يك نظر سنجي انجام شده، عواقب احتمالي تصميم براي رابطه با آمريكا را بر دوش نظر سنجي و مردم گذاشت.

به طور مثال آيا در مدرسه اي كه داراي ناظم و مدير است بيايند بين همه مجموعه دانش آموزان و افرادي كه در آن مدرسه حضور دارند نظر سنجي شود كه روزهاي زوج را تعطيل كنيم و در روزها فرد هم فقط ورزش كنيم. آيا اين نظر سنجي مي تواند آينده دانش آموزان را تضمين نمياد.

در اين حالت بايد گفت كه خير. و موضوع نظر سنجي تيم دولت یازدهم براي رابطه برقرار كردن با آمريكا هم تنها مي تواند شانه خالي كردن از زير بار مسئوليت باشد. در اين حالت اگر تحريمها برداشته شد و ايران به حقوقش رسيد و مردم از اين وضعيتي كه امروز به آنها تحميل شده رهايي يافتند، دولتيها و مسئولين خواهند گفت كه ما كرديم. اگر هم وضع از ايني كه هست بد تر شد و آمريكا همانطور كه رهبر معظم انقلاب هم تاكيد دارند صادق نبودند، دولت مي گويد ما همه پرسي كرديم و مقصر نيستيم!.

در واقع مردم مي پرسند كه وظيفه دولت و حكومت در اين بين چيست و اصولا چرا رئيس جمهور انتخاب مي شود و چرا مجلس داريم كه قرار است از حقوق ملت دفاع كند.

خوب اگر اينطور مي شود كارها را پيش برد چه نيازي است به دولت و رئيس جمهور و مجلس. خود مردم در هر كاري نظر سنجي مي كنند و كارها را پيش مي برند. اصولا براي همين هم هست كه در هيچ كجاي دنيا براي تصميمات اساسي در حوزه سياست خارجي و يا اقتصاد كلان و بانك و بيمه از مردم نظر سنجي نمي كنند بلكه دولتها و حكومتها به عنوان حافظان حقوق اكثريت جامعه تصميم مي گيرند كه چه كار به نفع ملت و كشور است و چه چيز به زيان آنها است. دولتها هرگز به خاطر يك نظر سنجي نمي توانند مسئولیت حقوقی و قانونی خود را از ياد برده و از خود رفع مسئولیت کنند.

البته موضوع نظر سنجي با رفراندم خيلي فرق مي كند. در موضوعات بسیار مهم كه مربوط مي شود به سرنوشت تاريخي جوامع در بسياري از موارد باید رفراندوم انجام شود که نوعی نظرخواهی قانونی است برای اینکه مسئولیت قانونی و تاريخي يك تصميم بزرگ از دوش يك فرد خاص برداشته شود و همه مردم در آن سهيم باشند. مانند رفراندم براي جمهوري اسلامي در ابتداي انقلاب. كه البته فكر نمي كنيم رابطه برقرار كردن يا نكردن با آمريكا داراي درجه اهميت برگزاري رفراندم باشد!.

دمکراسی یعنی مردم یک منطقه يا كشور با آراي خود رئيس جمهوري را بر می گزینند و به تصمیمات تخصصی دولت او احترام می گذارند نه اینکه برای گام به گام رفتار هایشان هم به پاي صندوقهاي راي رفته و كارهاي او را تاييد تا تكذيب نمايند.

از این رو به نظر می رسد دولتمردان محترم همانند یک سیاستمدار دمکراتیک مي بايست از ظرفیت های قانونی خود در قانون اساسی استفاده کرده و در راستای سیاست خارجی که توسط رهبری و مبتنی بر قانون اساسی اتخاذ شده به دیپلماسی خود بپردازند.

فراموش نكنيم كه بيشتر مقاومتها امروز كه براي جلوگيري از رابطه با آمريكا برداشته مي شود براي اين است كه بسياري هستند كه هنوز هم به آمريكا اطمينان ندارند و مي ترسند و در اين رابطه حق دارند و اینکه مردم بخواهند که مسئولین تصمیم صحیح را بگیرند خواسته ای است کاملا به حق. چون بساری از مردم نمی دانند که در پس پرده حرکتهای دولتهایی چون آمریکا چیست و آیاسیاستهای امروز اینها با فردایشان یکی استیا نه.

نتيجه اينكه براي رسيدن به دنيايي با عدالت تر به نظر مي رسد كه دولت اعتدال مي بايستي با قدرت بيشتر حركت كند و براي شكستن خطوط مقدمه جبهه و برداشتن مين ها از مسير عبوري بايد از كهنه سربازهايش مايه بگذارد نه اينكه كه با استفاده از نظر سنجي پلي بسازند براي فرار از مسئوليتها.