شور و شعور

چند شب پیش با دیدن فیلم مستند تبلیغاتی دکتر جلیلی به این فکر افتادم چرا در فیلم، از شخصیت دکتر و رزمنده بودن و حتی از دست دادن پایش در جنگ چیزی گفته نشد! اشتباه کارگردان بود یا برنامه ریزی بد؟!

در صورتی که فلان نامزد اگر هر چند وقت سری به جبهه میزده چند تا عکس یادگاری با لباسهای اتو کرده میگرفته و همانها را حالا  نشان میدهد. و یکسری تعریف و تمجید از خود را به نمایش گذاشته...

دکتر جلیلی با وجود علاقه به رهبری هیچ کجا از او مایه نگذاشته در حالی که نامزدی دیگر در عین مخالفت با  رهنمود های رهبری، در بعضی جاها از سخنان ایشان استفاده به نفع خود میکند.

ابتدا از مقایسه این دو بسیار ناراحت بودم اما بعد با مرور تاریخ و سیره ائمه در ذهن به این نتیجه رسیدم که مرام ائمه همین بوده است که هیچگاه با تبلیغ خود سعی در جلب مردم نداشتند بلکه فقط مردم را به راه و طریقت درست راهنمایی میکردند ائمه ما خود را بر مردم عرضه نمی کردند بلکه اعتقاد داشتند باید مردم به شور و شعوری برسند که، راستی و خوبی را از لابه لای تبلیغات و ظواهر فریبنده تشخیص داده و خود به دنبال حقیقت باشند و تنها در پرتو این رشد عقلی و اجتماعی انسان ها ست که وجود منابع حق و حقیقت مانند ائمه برای آنها سودمند خواهد بود و از همین روست که وجود امام زمان در زمان فعلی سودی به حال آنها نداشته چون مردم رشد لازم را در حد امام پیدا نکرده اند.

حال شخصی مانند جلیلی که سعی در پیروی از خط ائمه دارد باید منش آنها را تبعیت کرده و به هیچ عنوان از تبلیغ برای عرضه خود استفاده نکرده و به دنبال جمع کردن رأی تحت هر شرایطی نباشد. او باید روش و عقیده خود را بیان کند حال مردم این عقیده و روش را قبول داشته باشند به او رأی میدهند و لا غیر.

کسی مانند جلیلی که به دنبال ترویج حیات طیبه است به خوبی میداند حیات طیبه وقتی محقق میشود که مردم به حدی از شور و شعور رسیده باشند که طالب این حیات طیبه باشند که در این صورت گول ظاهر تبلیغات را نخورده و از لابلای آن به کنه مطلب پی میبرند و اگر مردم به این رشد نرسیده باشند و هنوز در خم کوچه های مادیات و ظواهر زیبای تبلیغات مانده باشند. حیات طیبه برای آنها معنایی ندارد که در این صورت هم جلیلی که سهل است مؤمن تر و کاراتر از او هم کاری از پیش نخواهد برد.

این جا بود که تفاوت روشنگری  ائمه با تبلیغات ظاهر فریب دشمنان آنها را متوجه شدم و خوشحال از اینکه کسی هست که تفاوت این دو را به خوبی درک کرده و توانسته بر هوای قدرت غلبه کرده، حتی از داشته های خود برای تبلیغ استفاده نکند.

حال ببینیم جامعه ظرفیت این تفکر را دارد یا خیر؟