چرا نامزدهای انتخابات راهکار خود برای حل مشکلات کشور را به رای دهندگان ارائه نمی دهند؟ (2)
آقای قالیباف و سایرنامزدها، باید به طور مشخص نظر خود را در مورد سیاست های اشتباه و بودجه ای 8 سال قبل ارائه دهند که چگونه می خواهند جلوی تداوم این سیاست های اشتباه در شهرسازی و مدیریت شهری و کشوری را بگیرند؟ و با انضباط مالی، راه کاهش تورم و بیکاری را در پیش بگیرند...
گروه سیاسی ـ طرفداران شهرداری تهران، و همچنین طرفداران دولت و رسانه های
آنها در سال های اخیر، بارها با زیر سوال بردن اقدامات، عملکردها، سیاست
ها و همچنین گفته و نوشته های رسانه های طرف مقابل، و حتی انتقاد به تیتر
روزنامه های دولت نظیر روزنامه ایران و یا مطالب روزنامه های همشهری و
سایر رسانه ها، تلاش کرده اند که برنامه هاودیدگاه خود را درست و در مقابل
دیدگاه طرف دیگر را نادرست ارزیابی کنند.
در حالی که عملا روش مدیریتی در شهرداری و دولت شبیه هم بوده اند و تراکم فروشی و تغییر کاربری مسکونی به تجاری و نظامی و... در شهرداری و فروش نفت، دلار ارزان 1000 تومانی، واردات بی رویه، رشدبودجه و نقدینگی و پایه پولی و.... در دولت حاکم بوده است. این در حالیست که راهکار علمی و اقتصادی و ابزارهای سیاست مدیریت شهری و مدیریت کلان اقتصادی، می توانست ساماندهی اقتصاد کشور و شهر تهران را از طریق هدایت درست منابع موجب شود و باوجود این همه منابع درآمدی از تراکم فروشی و این همه منابع درآمد نفت که معادل کل درآمد نفت تاریخ کشور قبل از دولت احمدی نژاد بوده است، شاهد عمران متناسب با نیازهای کشور و شهر تهران باشیم .
این در حالیست که ساخت و سازهای بی رویه، ساختمان های بلند و برج ها، تغییر کاربری ها و تراکم فروشی ها انواع بی نظمی ها و ترافیک و الودگی و شلوغی و سروصدا و رشد هزینه های مردم، گرانی مسکن و اجاره خانه را موجب شده است در حالی که می توانست عامل عمران مناسب شهری و کشوری، آرامش و تناسب سازی و پهنه بندی و ساخت یک شهر ایده آل امروزی را موجب شود و این همه رشد هزینه های جاری وبی نظمی رادر اقتصاد و شهر تهران شاهد نباشیم.
به گزارش
بولتن
نیوز، واقعیت این است که به خاطر مشکلات ساختاری و اشباهات دولت های 50
سال گذشته، هر روز بر میزان جمعیت و مشکلات آن افزوده شده است و شهرداری
نیز به خاطر مسائلی از جمله ساخت و سازهای بی رویه، در ایجاد برخی مشکلات
نقش داشته است.
در کلان کشور نیز وابستگی به نفت بیشتر شده و امروز با
کسری بودجه و کاهش درآمد نفت در اثر تحریم ها مواجه هستیم وکسی مانند
آقای قالیباف با این نگاه مدیریتی که در شهر تهران داشته قادر به حل مشکلات
کشور نیست مگر آن که نوع نگاه خود را تغییر دهد و در فرصت 20 روز باقی
مانده در انتخابات، علنا اعلام کند که نمی خواهد سیاست های اشتباه 8 سال
گذشته و یا 20 سال گذشته در شهرداری یعنی تراکم فروشی و حل مسائل از طریق
تزریق شدید پول را دنبال کند.
زیرا تزریق دلار و ریال و باز گذاشتن
دست رانت طلبان و کسانی که به فکر منافع خود هستند و واردات و ساخت وساز
و...را برای سود بیشتر خود دنبال می کنند اما آرامش و ثبات شهری برای مردم
و توسعه پایدار و همه جانبه برای کشور برای آنها اهمیتی ندارد و لذا دولت و
شهرداری باید نگاه تزریق پول و ساخت و ساز و واردات وتجارت به هر قیمتی و
تجاری کردن همه چیز از جمله سینما، رسانه ها، مسائل اجتماعی و... به هر
شکلی نباید معیار و محور اصلی سیاست ها باشد.
همان طور که کشورهای
توسعه یافته جهان، از ابزار سود بانکی، مالیات و عوارض و سیاست ارزی، تعرفه
واردات، و... برای ساماندهی و علامت دهی به بازار و فعالان اقتصادی و
تشویق تولید و کارهای مولد و روی حساب و کتاب بهره می برند، دولت آینده نیز
باید نگاه رشد بودجه و واردات و تزریق پول و تورم بیشتر، ساخت وساز بیشتر،
تراکم فروشی و تجاری سازی زندگی مردم، ایجاد مراکز تجاری در مناطق مسکونی
و... را کنار بگذارد....
براین اساس، راه حل این مشکلات بدون همکاری
دولت، شهرداری و مردم امکان پذیر نیست و شهری با این مشکلات، نیازمند توجه و
بودجه و همکاری بیشتری و از همه مهمتر سیاست های اصولی است و همه باید دست
به دست هم دهند و سیاست های اشتباه گذشته رابرطرف کنند و راهی برای نجات
آینده این شهر و مردم پایتخت و اقتصاد کشور ارائه دهند.
اما طرح
دیدگاه ها و نظرات و انتقادهایی که طرفداران دولت و شهرداری در رسانه های
خود انجام می دهند نشان می دهد که به جای همکاری، متاسفانه یک نوع رقابت
سیاسی بین آنها برقرار است و طرح اینگونه مسائل نمی تواند به کاهش مشکلات
کمکی کند. هر کس می خواهد خودش رئیس جمهور شود ورای مردم را کسب کند اما از
حالا پاسخ گو نیستند و برنامه و سیاست آنها برای حل مشکلات مشخص نیست.
اگر
همکاری دولت و شهرداری و سایر نهادهای و قوای سه گانه کشور و رسانه ها
وجود نداشته باشد در 8 سال آینده نیز نمی توان امیدوار بود که این مشکلات
ریشه ای حل شود.
مقابله با پدیده های حاشیه نشینی، بزهکاری، ناامنی و...
نیز باید باهمکاری دولت و شهرداری، پیشگیری شود. این موارد نیازمند صرف
هزینه های بسیار است و اگر چه بخشی از هزینه ها را می توان از طریق عوارض
شهرداری که از مردم دریافت می شود تامین کرد، اما واقعیت این است که مردم
انتظار دارند که دولتی بخشی از مالیات های مردم را صرف امور شهری و
ساماندهی معابر کند.
به عنوان مثال، میلیون ها نفر از مردمی که هر روز و
به خصوص در روزهای تعطیل و اوقات فراغت مانند شب یلدا یا عید نوروز، مسیر
جاده های تهران به کرج و قزوین را می پیمایند، از خود سوال می کنند که آیا
واقعا راهکاری برای ساماندهی پل فردیس، اتوبان ها و وروی و خروجی ها و
تقاطع های همسطح این دو شهر بزرگ وجود ندارد تا پس از سال ها اتلاف وقت
مردم و میلیارد ها دلار مصرف سوخت و استهلاک خودروها و... شاهد روان سازی
این جاده ها باشند؟
در این موارد به نظر می رسد که سرمایه کلانی باید به
کار گرفته شود تا با همکاری مردم در نزدیکی پل ها و جاده ها، شاهد
ساماندهی این معابر باشیم و مثلا زیرگذرها، روگذرها، مترو و قطارهای سریع
السیر را شاهد باشیم تا مردم محل در رفت و آمدهای خود در تقاطع های همسطح
دچار مشکل نشوند و مردمی که می خواهند به قزوین، غرب کشور، گیلان، چالوس،
مهرشهر، گلشهر و... سفر کنند، نیز بدون آن که از تقاطع همسطح پل فردیس عبور
کنند، مسیر روگذر یا زیر گذر را به آسودگی طی کنند و به ترافیک کرج
برخورد نکنند.
این اقدامات و کارهای عمرانی، قطعا نمی تواند با بودجه
شهرداری های محل به تنهایی انجام شود. یک امر حاکمیتی است که باید با
همکاری وزارت راه و شهرسازی، شهرداری، استانداری و... انجام شود. با این
اقدامات، می توان علاوه بر میلیون ها ساعت صرفه جویی در وقت مردم، آسایش و
آرامش روانی مردم، رفع خستگی سه تا 4 ساعته در این ترافیک ها و... میلیارد
ها تومان صرفه جویی در سوخت کشور را ایجاد کرد.
در شرایطی که براساس
نرخ فوب خلیج فارس، و کشورهای منطقه، نرخ بنزین حدود 1 تا 3 دلار است و
مثلا در ترکیه نرخ بنزین حدود 9 هزار تومان به پول ماست، چرا چنین سرمایه
ای را به راحتی در جاده ها تلف می کنیم.
دولت و شهرداری ها می توانند
از روش های مختلف، بخش عمده این هزینه ها را از خودروهای عبوری دریافت
کنند. در مجموع، رفاه، امنیت، سلامتی و آرامشی که ایجاد می کند و اثری که
بر کسب وکار شهرها می گذارد، می تواند بخش عمده ای از وظایف شهرداری ها و
دولت را تحقق بخشد و...
اما متاسفانه، گاهی مسائل سیاسی موجود کشور و
رقابت بین مسوولان موجب شده، که کار امور مردم و شهرها، با تاخیر و عقب
افتادگی مواجه شود.
شهرداری و دولت تنها می خواهند نرخ بنزین و مالیات و
عوارض را پایین نگه دارند تا مثلا مردم را راضی نگه دارند و انتقاد نشنوند
اما با تراکم فروشی و فروش نفت و واردات و تبدیل نرخ ارز با نرخ بالاتر و
تزریق پول و کسری بودجه و رشد نقدینگی و تورم آن چنان فشاری به زندگی و
هزینه های مردم وارد کرده اند که مردم حتی برای تمدید اجاره خانه خود و
سکونت در محلی که سال قبل آن جا زندگی کرده اند به مشکل افتاده اند و نمی
توانند سالی 10 تا 30 میلیون تومان به رهن اجاره خانه اضافه کنند.
آیا
سیاست درست که می تواند جلوی خسارت ها و تحمیل هزینه و کاهش ارزش پول ملی و
گران کردن مسکن و اجاره را بگیرد بهتر از این همه تحمیل فشار وهزینه به
زندگی مردم نیست؟
آقای قالیباف و سایرنامزدها، باید به طور مشخص نظر خود
را در مورد سیاست های اشتباه و بودجه ای 8 سال قبل ارائه دهند که چگونه می
خواهندجلوی تداوم این سیاست های اشتباه در شهرسازی ومدیریت شهری و کشوری
را بگیرند؟
شهر بزرگی مانند تهران که باحومه و کرج و قزوین و ورامین و
قم و شهرهای دیگر اطراف، حدود 30 درصد جمعیت و تحولات کشور را در خود جای
داده است، نیازمند توجه بسیار است و خیابان ها و جاده های چند طبقه، مترو،
قطار شهری، اتوبوسرانی، جاده های عریض و.... موضوعی است که باید سال ها پیش
مورد توجه قرار می گرفت و آیندگان در مورد نحوه برخورد دولت ها وشهرداری
های وقت، قضاوت و بررسی خواهند داشت.
مشکلات تهران، بزرگتر از آن است
که تصور کنیم با بخش محدودی از کمک ها برطرف می شود. بلکه باید با سیاست
گذاری درست جلوی رشد هزینه ها را گرفت و از راه درست آن را تامین کرد نه با
تزریق پول دولت و تراکم فروشی و رشد هزینه و گرفتاری های بیشتر!
متاسفانه
در سال های اخیر، نوعی عدم همکاری و گلایه و انتقاد بین دولت و شهرداری
تهران وجود داشته و با این که پردرآمدترین دولت تاریخ ایران از نظر درآمد
نفت را داشته ایم، اما به موضوعاتی مانند توسعه مترو، پل های روگذر و
زیرگذر و... برای حل مشکلات پایتخت و ساماندهی و زیباسازی آن، توجه کمی شده
است.
تفکری که برای رسیدن به ریاست جمهوری، دست به هر کاری بزند، با هر کسی بپرد و همه جور حرفی بزند، تفکری فساد آور است و این تفکر در شهدار تهران به وفور یافت می شود.
رأی ما، دکتر جلیلی، دکتر بی ادعا.
این تحلیل ها نظر شخصیه و طبق بررسی هایی که من کردم ، واقعیت نداره
چون قالیباف رقیب اصلی جلیلی هست پروژه ی تخریبشو از همین الان شروع کردید
انصاف انصاف انصاف
واقعا مشخصه كه ديد و نگاه شما نسبت ب دكتر جليلي ،عقايد و عملكردشون ب چ ميزان با علم و اگاهي همراه بوده
چیزی جز خاطرات نشنیدیم!!!
فقط وقت برنامه اشو با خاطره پر کرد
28 دقیق خاطره
1 دقیقه برنامه
1 دقیقه دعا!
چشمتو يه مقدار باز كني عظمت پروژه هاي راه اندازي شده رو شايد درك كني
راستي از لُپ لُپ تون چه خبر
البته شايد
و یک سیاست مدار در بر گیرنده یک اقتصادان نیز هست
شما دیگه کی هستید؟ آخرت خودتون رو به رای آوردن یک آدم نفروشید
شرط اول عقلانیت است نه احساسات و فرافکنی ، خاطراتان می آید سال 88 می خواهید شما هم با بگم بگم جلو بروید دوستان بولتنی من !!!
لطفا حاميان جناب شهردار ببينند
واقعا باید به شما و کاراتون خندید
البته این را شوخی نگفتم خیلی هم جدی میشود روی آن کار کرد .