برداشت از صندوق توسعه ملی، باید برای تولید و اقتصاد مقاومتی هزینه شود نه مصرف و تورم بیشتر!

گروه اقتصادی - در حالی که طبق اعلام ارسلان فتحی پور رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس، و براساس توافق شورای گفتگوی دولت و مجلس، قرار است برای کمک اقتصادی به 73 میلیون نفر، به هر ایرانی معادل 70 هزار تومان و برای افراد تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی معادل 90 هزار تومان واریز شود، جهت تامین این بودجه حدود 7 هزار میلیارد تومانی، به میزان 2.7 میلیارد دلار از ذخیره صندوق توسعه برداشت می شود.
به گزارش بولتن نیوز، رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس کل اعتبار کمک اقتصادی شب عید را 2.7 میلیارد دلار اعلام کرد که قرار است از صندوق توسعه ملی برداشت شود. براساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده، قرار است این دلارها با نرخ مبادله‌ای تبدیل به ریال شوند تا در مدیریت بازار ارز نیز تاثیرگذار باشند. کمک اقتصادی 70 و 90 هزار تومانی اول اسفندماه به حساب سرپرستان خانوار واریز خواهد شد.


به گزارش مهر، ارسلان فتحی پور در حاشیه نشست امروز شورای گفتگوی دولت و مجلس در جمع خبرنگاران گفت: براساس توافق دولت و مجلس، کمک اقتصادی به اقشار تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی 20 هزار تومان بیشتر از سایر اقشار جامعه خواهد بود. برهمین اساس، هر ایرانی 70 هزار تومانی و اقشار تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی 90 هزار تومانی به عنوان کمک اقتصادی شب عید دریافت خواهد کرد.

خبرنگاری پرسید: چند میلیون ایرانی مشمول دریافت کمک اقتصادی شب عید خواهند شد؟ که فتحی پور پاسخ داد: براساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده، بیش از 73 میلیون ایرانی این کمک را دریافت خواهند کرد.
وی، کل اعتبار کمک اقتصادی شب عید را 2.7 میلیارد دلار اعلام کرد که قرار است از صندوق توسعه ملی برداشت شود. براساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده، قرار است این دلارها با نرخ مبادله‌ای تبدیل به ریال شوند تا در مدیریت بازار ارز نیز تاثیرگذار باشند.

اگرچه فروش این میزان ارز، بر نرخ ارز و دلار و سکه و طلا در بازار اثرگذار است، اما باید توجه داشت که فلسفه وجود صندوق توسعه ملی، برای تامین بودجه در شرایط حساس و بحرانی و سخت است و اگر چه شرایط امروز اقتصاد نسبت به قبل سخت تر شده است اما دولت و مجلس، باید برای روزهای مبادا و سخت تر، این منابع را حفظ کنند و از فروش آن هم برای کمک نقدی یارانه ای و مصرف آن خودداری کنند.
شاید در ماه های آینده، شرایط اقتصاد به خاطر شروع مرحله جدید تحریم های اقتصادی، سخت تر شود و در نتیجه در آن شرایط باید از این منابع استفاده کرد نه این که شب عید به مصرف و تورم بیشتر دامن بزنیم و حداقل باید در جهت حمایت از تولید ملی و کار و سرمایه ایرانی از این منابع استفاده می کردیم.
این منابع در جهت کدام یک از ضرورت های کشور مصرف می شود؟ آیا به حمایت از تولید ملی، کار و سرمایه ایرانی، اقتصاد مقاومتی، رشد صادرات، رشد سرمایه گذاری، کاهش مشکلات دولت، تولیدکننده و... کمک می کند یا این که عملا در جهت رشد مصرف و تورم و واردات بیشتر هزینه می شود؟
این منابع قابل توجه می توانست حداقل منابع مورد نیاز دو طرح بزرگ عمرانی و صنعتی کشور مانند سدهای بزرگ و تامین آب در شرایط کم آبی و اقلیم خشک ایران، پالایشگاه ها، خرید هواپیما و.... را تامین کند و اصل و سود این سرمایه گذاری ها را در سال های آینده به کشور برگرداند.
در حالی که فروش چنین مبلغی در اسفندماه و شب عید، تنها به مصرف این مبلغ 7هزار میلیارد تومانی و تورم حاصل از آن و مصرف خانوارها منجر شود و اگر چه تاحدودی نرخ ارز را کاهش می دهد اما سوال این است  که آیا می شود نرخ ارز را بعد از تعطیلات نوروز نیز کنترل کنند یا این که قرار است در فصل بهار و در ایام نزدیک به انتخابات نیز بازهم تزریق ارز به این روش را شاهد باشیم و ذخایر صندوق توسعه ملی را بیش از این کاهش دهیم؟
سوال دیگری که مطرح است این نکته است که آیا بلافاصله در بازار برای 2.7 میلیارددلار صندوق توسعه ملی، تقاضا وجود دارد یا این که بانک مرکزی در مقابل این دلار،  ارزش دارایی خارجی خود را افزایش می دهد و حدود 7 هزار میلیارد تومان به جامعه پول تزریق می کند که عملا موجب تورم خواهد شد؟!



در  8 سال اخیر، دولت احمدی نژاد، بارها از این طریق دلارهای نفتی را به بانک مرکزی داده  و ارزش دارایی خارجی بانک مرکزی به عنوان یکی از عوامل رشد پایه پولی را افزایش داده و موجب رشد نقدینگی و تورم حاصل از آن در ماه ها و سا ل های بعد شده است.
اگر چنین اتفاقی بازهم تکرار شود و در بازار برای این میزان دلار تقاضای روز وجود نداشته باشد و بانک مرکزی برنامه تزریق تدریجی این 2.7 میلیارد دلار را داشته باشد، به این معناست که حدود 7هزار میلیارد تومان بر پایه پولی اضافه می شودو بسته به مقدار ضریب فزاینده که بین 2.5 تا 4 است، موجب رشد نقدینگی به میزان حدود 15 تا 28 هزار میلیارد تومان خواهد شد و نتیجه آن تورم بیشتر است.
موضوع دیگر این است که 70 هزار تومان به ازای هر نفر ایرانی، رقمی نیست که موجب رشد سرمایه گذاری و پس انداز شود و با قیمت ها و هزینه های فعلی، عملا موجب رشد مصرف و قیمت ها، رشد تقاضا برای سکه و طلا و خودرو خواهد شد.
در حالی که اگر این رقم حداقل برای قبوض آب و برق و گاز و فاضلاب هزینه می شد و در شهری مانند تهران، صرف طرح بزرگ فاضلاب شهری می شد و آب تهران و تصفیه خانه های فاضلاب را توسعه می داد، موجب کاهش آلودگی، سرمایه گذاری و ارزش افزوده بیشتر در این امر مهم می شد.
وقتی شهر بزرگ 14 میلیون نفری مانند تهران، هنوز به فاضلاب گسترده مجهز نیست و نیازمند کاهش آلودگی در منابع زیرزمینی و خاک است و در سال های اخیر، بارها تقاضا به بانک جهانی تقاضا داده ایم که در طرح فاضلاب مردم تهران و شهرهای بزرگ را یاری دهد، چرا از منابع صندوق توسعه ملی، حداقل برای چنین امر با اهمیتی استفاده نمی کنیم؟
وقتی مردم برای پرداخت اقساط طرح فاضلاب، مشکل دارند و پرداخت اقساط و بستن قرارداد را به تاخیر انداخته ایم، چرا دولت از چنین فرصتی، برای کمک به فاضلاب تهران وشهرهای بزرگ بهره نمی برد.
وقتی جاده  های کشور در شرایطی است که همچنان سالانه حدود 20 هزار نفر کشته و چند برابر آن زخمی و خسارت های انسانی و مالی داریم، چرا برای اصلاح آن و ایجاد خطوط راه آهن در سراسر کشور، از چنین منابعی بهره نمی بریم تا همه جای کشور مانند آلمان و ژاپن و کشورهای دیگر راه آهن داشته باشد.
چرا از این منابع، برای خرید یا اجاره هواپیماهایی که ناوگان هوایی را در شان ملت ایران نوسازی کند، بهره نمی بریم.
چرا طرح های بنزین سازی پالایشگاه های جدید که نیازمند منابع بسیار است تا کیفیت سوخت بهتر شود و آلودگی هوای شهرهایی مانند تهران، مشهد و اصفهان و... را کاهش دهیم، مورد توجه قرار نمی گیرد.
اگر منابع داریم و می خواهیم از صندوق توسعه ملی برای عمران کشور بهره ببریم و پول نفت را برای توسعه کشور استفاده کنیم، چرا این منابع را به جای توسعه ملی در جهت مصرف بیشتر و واردات کالا از خارج استفاده می کنیم؟
وقتی مردم ایران برای توسعه کشور، نیازمند فاضلاب، راه آهن، بنزین با کیفیت، هواپیما و.... است چرا این منابع راصرف مصرف و عیدی شب عید و تورم بیشتر می کنیم؟




حداقل کاری که می توانستیم انجام دهیم اختصاص این رقم بزرگ به آب و برق و گاز است و حداقل می شد بدهی وزارت نیرو و گاز و فاضلاب به پیمانکاران را پرداخت کنیم تا منابع صندوق توسعه ملی حداقل برای نیازهای روزمره مردم مانند آب و فاضلاب و برق و گاز هزینه شود؟ وقتی سدهای بزرگی مانند گتوند نیازمند تامین منابع هستند تا تحول بزرگی در کشاورزی و منابع آب و برق ایجاد کنند، چرا این پول را صرف واردات و مصرف و تورم بیشتر می کنیم؟
دولت و مجلس با هر توجیهی به این موضوع توجه کرده باشند، باید بدانند که صرف این منابع اگر در مقطع عید و انتخابات، کمکی به مردم باشد، چند ماه بعد، عامل رشد نقدینگی و تورم خواهد بود.