به بهانه ربیع!

بوی ِخیس ِخاک ، گیجم  میکند ... آفتاب ، ریخته روی صورتم که بیدار می شوم .....

   سَر و صدایش از حیاط می آمد ، همه ی نباتات و متعلقاتش را خیسونده بود ... میدانست مجنون ِ قاطی شدن بوی گِل و خیسی برگ هایم !

   سرم را از پنجره می اندازم بیرون و دست هایم را تکیه میدهم به قاب پنجره ، خیره شده ام به " او " که حالا میان همان حیاط ِکوچک ، روی همان تخت ِ چوبی ِقدیمی با گلیم قرمز ؛ دراز کشیده  ، حتما گوشش دنبال صدای بلبل هاست ، فقط من احساسات ِنابش را میدانم !

 هوا قر وقاطیست ، یک مُشت نور ،صورتم را گرم میکند و نسیم خنک ِخیس هم ، لُپ هایم را حسابی قلقک می دهد  ....

   می روم سمت ِسماور  ، گذاشته َمَش رو یک چهار پایه ی چوبی ِکوتاه ، چایی تازه میگذارم در قوری چینی البته با کمی هم هِل .. و مثل همیشه به سان ِیک طفل دو ساله ،  ذوق شنیدن ِ قُل قُلش را دارم ، اصلا شاید به خاطر همین است که هنوز دوست ندارم ، سماور های جدید و شکیل را جایگزینش کنم !

 پارچه ی چهار گوش ِسفید را روی پُشتی قرمز  مرتب می کنم ، دو لیوان ِ من و خودش را وارسی میکنم تا حسابی برق بزند ، دوست دارم کیف کند ...البته بیشتر دوست دارم " خدا  " کیف کند ! میدانم ( خدا )حواسش به همه چیز هست .... باید بیشتر حواسم به همه چیز باشد !

پرده را کنار میزنم ، پنجره را نیمه باز ، بوی ربیع الاول می ریزد در اتاق ......

   مثل همیشه غافلگیرم کرده ، سفره را که باز میکنم، نان ِتازه اش را از همان نانوایی ِسنتی ای که خمیرهایش را در تنور گِلی میپزد تا جان بگیرند نان ها، برایم خریده  ؛  دوتا تخم مرغ می شکنم در ماهیتابه ، جلیز ولیزش را دوست دارم !! هنوز سفت نشده می ریزمش توی ظرف ، با ذوق می نشینم به تزیین کردنش ...

    بساط کرسی کوچک زمستانی هنوز گوشه اتاق پهن است ، چقدر زنده بودن گرمی کرسی می ارزد به این شوفاژ های بی روح ِ آپارتمان های این شهر  ...

   دسته ی گل نرگس را پریروز گرفته بودم از مترو ، هنوز جان دارند و تره تازه اند حسابی ..... می آورم میگذارم وسط سفره ی صبحانه ! صدای قل قل سماور بلند  شده و من باز و باز ذوق میکنم !

   سجاده هایمان ، روبروی پنجره در دل خورشید پهن است ، کنار همدیگه ، تسبیح فیروز ه ای من همیشه شلخته روی سجاده افتاده ، اما تسبیح او همیشه در طواف ِمهرش جا خوش کرده ، حریم محرمانه ی ما و خدایمان را دوست دارمش .... بوی گلاب میدهد ! نه  گلاب صنعتی شهرها ....نه ! بوی گل و آب میدهند .... همیشه یک کاسه سفالی آب کنار سجاده هایمان هست ، جفتمان دوست داریم به آب خیره شویم وقتی خورشید زیر آب شنا میکند .... راستی هر روز یک نوشته برای هم روی سجاده هایمان میگذاریم ، گاهی هم یک حدیثِ ناب ...... مشکلاتمان اینطور حل می شود سر سجاده هایمان !

   رد ِنگاهم رو به سجاده هاست که سایه اش حواسم را پرت میکند ، بالاخره آمد ..... میخندم ، از جایم بلند می شوم ...او هم میخندند.... احترام گذاشتن را دوست دارم ! ...

دیشب نگذاشت در کندن چند کتیبه ی مشکی کوچکی که تخت دیوارهای خانه مان بود ؛ کمکش کنم ، میدانم دوست داشت بغض هایش را من نبینم ، اما یقین دارم کتیبه ها را که داد من تا کنم ، اشک هایش هم لای تار و پود مخملی کتیبه ها گم شده بود ....

*   دوستانم میگفتند نمی شود  در شهر به جای مبلمان ، پشتی های قرمز گذاشت ، نمی شود ! اما من عاشق اینم که همه روی زمین دورهم بشینند و یک تشکچه هم بدهم بگذارند زیر دستشان تا کیف کنند  .. !!

  احتمالا هنوز به بلوغ ِ کافی شهر نرسیده ام که این چنین شهرگریز و مدرن گریز شده ام ...فکرهایم هم پریشانند ... عجیب مجنون ِ سادگی َم ! افسوس که در خانه پدری نمی شود چندان مانور داد ، اینجا بساط ها طور دیگری اند ، پُشتی نداریم !

  بخار چایی بلند میشود ...

امروز اول ربیع است  و نمیدانم چرا این اعتقادات ِ خوشمزه ی دینم ، بوی عشق میدهد ....

هوس عاشقی  ریخته در سراسر وجودم .....  

احترام گذاشتن را دوست دارم وقتی حواسش نباشد و خم شوم دستانش را ببوسم .... احساس میکنم خدا هم کیف میکند ! وقتی تفسیر دین بیافتد به دستان من ِ نابلد همین می شود دیگر ...!

دینم را دوست دارم .... احساس میکنم به زندگی آدم ، مزه ی ناب آسمان میدهد .... ! خوشمزه است ... و دلم عمیق می سوزد برای کسانی که با " دین " نفس نکشیده اند و حالا برایش سپر گرفته اند ... میدانم که ما خود مقصر بودیم  !  

***

سفره را تا میکنم ،تشکر میکند و  بلند می شود ، میدانم کجا میخواهد برود ،....

حتما همان اتاق پشتی ،جایی که یک پارچه سفید سفید پهن کرده ام و رحل قرآنش مهیاست ،  از بسم الله ش که شروع میکند ، دلم می لرزد ...، وقتی صدایش اوج میگیرد در آن آیات حساس ، دلم میخواهد غش کنم برای آن  کلماتِ  ....

    خوشحالم هر صبح ، خانه را با قشنگترین ملودی صفا میدهد ، دیگر دوست ندارم حتی رادیو را هم روشن کنم ، تا وقتی صدایی هست که جان داشته باشد و از جانان بگوید ، چه نیاز به فرکانس های مصنوعی رادیو ....  ،  صدایش عشق را روی در و دیوار خانه میچسباند و هوای قره قاطی اینجا را هم ، استرلیزه میکند ! باور نمیکنی ؟ ....

  من با دینم عشق میکنم ، هرچه دارم از دینم دارم ......قسم به همین روز اول ربیعش که میگوید بشارتتان باد به یک لبخند و یک تبسم عاشقانه ! ؛ دین ،  همه چیز است .. به قدر ِ ناچیزی که چشیده ام سخن میگویم سندِ کلاس اولی بودنم هم همین چند خطیست که بی رخصت جاری میشود ، گرنه اگر بیش از این چشیده بودم از دین ؛ حکمش سکوت بود ، خوش به حال آن دلدادگانی که بهره ای بیشتر از دین شان برده اند  ...

خدا سکوت را روانه ی دلم کند ....

ان شالله