ایران چه موشک‌هایی دارد و تا کجا را می‌تواند بزند؟

گروه مانیتورینگ: توان موشکی و تسلیحاتی جمهوری اسلامی موضوعی است که به خصوص بعد از شکست جدید اسرائیل از حماس و جهاد، بیش از گذشته مورد توجه قرار گرفت.

به گزارش بولتن نیوز، با مروی بر مطالب منتشر شده در این چند وقت اخیر، از سویی می توان اعتراف دشمنان (به خصوص امریکا و اسرائیل) از قدرت نظامی و موشکی ایران را ملاحظه کرد، و از سویی دیگر وحشت و هراس دشمنان از این مسأله قابل لمس است.

بر این اساس، سایت "روزآنلاین" که توسط ضد انقلاب و اپوزیسیون خارج نشین به روز می شود، در مطلبی که در گفتگو با یک پژوهشگر مسائل نظامی بود، به این موضوع پرداخت. این پژوهشگر در مورد میزان و قدرت موشکی ایران گفت:

برای پاسخ به این پرسش ابتدا باید توضیح داد که موشک های بالستیک چه موشک هایی هستند و در چند برد عرضه می شوند. به طور کلی به موشک هایی که به طور قوسی پرواز می کنند، موشک بالستیک گفته می شود. موشک های با برد کمتر از 1000 کیلومتر کوتاه برد، زیر 3000 کیلومتر میان برد، کمتر از 5500 کیلومتر دوربرد و بالاتر از آن که عموما از 9هزار تا 14هزار کیلومتر هم برد دارند، قاره پیما گفته می شود.

بر اساس گزارش های رسمی، موشک های قاره پیما فقط در اختیار سه کشور روسیه، آمریکا و چین قرار دارند. ایران از سال 66 برنامه موشکی خود را آغاز کرد. این برنامه بر پایه موشک مشهور اسکاد ساخت روسیه و با مونتاژ موشک اسکاد B شروع شد که این موشک در ایران به شهاب 1 مشهور شد. موشک شهاب 2 نوع بزرگ شده این موشک بود با حداکثر برد 500 کیلومتر. شهاب 3 با 1300 کیلومتر برد در سال 1377 اعلام شد و این مرحله نشان داد که ایران دارای صنایع موشکی شده و مسئله دیگر صرفا مونتاژ موشک های خارجی نیست.

پس از آن بود که ایران ساخت موشک هایی با برد 2200 تا 2500 کیلومتر از انواع جدید موشک شهاب را در دستور کار خود قرار داد که پیشرفته ترین آنها موشک سجیل است. ایران می تواند با این موشک های میان برد بالستیک نهایتا جایی مانند جزیره سیسیل ایتالیا یا پایگاه های نظامی دریای مدیترانه را هدف بگیرد اما هنوز به طور رسمی و تأیید شده، یک رده کامل تا توانایی ساخت موشک های قاره پیما فاصله دارد.

این شخص در پاسخ به این سوال که "دستیابی به موشک های بالستیک دوربرد چه مزیت هایی را در اختیار ایران قرار می دهد؟"، گفت:

بر اساس گزارش های رسمی منتشر شده ایران ظاهرا در حال کار روی موشک های دوربرد است اما گویا علاقه و عجله ای برای رسیدن این برد ندارد زیرا با برد کنونی موشک هایش می تواند تمام پایگاه های آمریکا در منطقه و اسرائیل را هدف قرار بدهد.

از سوی دیگر ایران پروژه موشک هایی با برد بالاتر از 2500 کیلومتر یعنی رده ماقبل قاره پیما را به عنوان یک پروژه غیر نظامی و فضایی اعلام کرده که در دست تکمیل هست. در واقع طرح هایی که اگر در همان قالب نظامی بودند اسم آنها شهاب 4 یا شهاب 5 بود، کاوشگر 1 و کاوشگر 2 نام گرفتند که در حال ساخت و تکمیل هستند و معلوم نیست چه زمانی آماده بشوند.

اما در صورت تمایل این طرح های غیر نظامی فضایی می توانند با تغییر مختصری نظامی بشوند همانطور که اولین موشک قاره پیمای شوروی که قابلیت رسیدن به خاک آمریکا را داشت همان موشکی بود که اولین سفینه فضایی ساخت بشر به نام اسپوتنیک را در سال 1957 به فضا برد.

این پژوهشگر با اشاره به هوشیاری استراتژیست های جمهوری اسلامی و در پاسخ به این سوال که "دلیل سرمایه گذاری بالای دولت ایران بر برنامه های موشکی چیست؟"، گفت:

پس از جنگ اول خلیج فارس در 1991 ایران به این نتیجه رسید که با توجه به نوع برتری که ایالات متحده و متحدانش دارند، استراتژی نظامی خود را بر روی افزایش توان موشکی و بالا بردن توان خود در جنگ نامتقارن قرار دهد.

در این استراتژی نظامی جدید، نیروی هوایی از اولویت ایران خارج شده و این دلیل دارد. چون هم تهیه تکنولوژی برای آن بسیار پرخرج و دشوار است و هم اینکه هر فن آوری را که به دست بیاورید، وقتی در نبرد هوایی درگیر می شوید، برتری اندک حریف هم می تواند همه آن سرمایه گذاری شما را از بین ببرد.

اما در جنگ نامتقارن که یکی از اصولش تحرک زیاد و کمتر دیده شدن در برابر دشمن در عین قدرت بالای آتش است، ایران به طور جدی و اصولی فعالیت کرده است.

درست بر خلاف استراتژی ارتش عراق در جریان جنگ اول خلیج فارس که کاملا جنگ جهانی دومی بود و البته رد آن سالها در کشورهای جهان سوم مرسوم بود. یعنی تکیه بر نیروهای مکانیزه و زرهی به شکل کلاسیک، با پشتیبانی آتش توپخانه و هواپیماهای جنگنده که به لحاظ قدرت الکترونیکی در سطح بالایی قرار نداشتند.

ایران به خوبی و درستی فهمید که این استراتژی در برابر تکنولوژی پیشرفته آمریکا هیچ کاری نمی تواند بکند و به همین دلیل استراتژی نظامی خودش را به طور کامل دگرگون کرد و تقویت توان موشکی و قدرت جنگ نامتقارن را در دستور کار قرار داد.

در ادامه این گفتگو، این پژوهشگر مسائل نظامی در جواب این سوال که دقت موشک های در اختیار ایران تا چه اندازه است؟، گفت:

ایران در این زمینه به دستاوردهای خوبی هم رسیده است. به عنوان مثال موشک نقطه زن فاتح 110 که یک موشک کوتاه برد با 300 کیلومتر برد است با نصب کاوشگر ردیاب در سر جنگی آن به طور قابل ملاحظه ای دقیق شده است. ایران با این موشک می تواند پایگاه های نظامی آمریکا در خلیج فارس را به طور دقیق هدف قرار دهد.

در نهایت این شخص در مورد «وضعیت دفاع ضدهوایی ایران» نیز افزود: در زمینه موشک های زمین به هوا و سیستم های پدافندی یک مزیت عمده ای که ایران نسبت به کشورهایی که آمریکا قبلا با آنها درگیر شده مانند عراق یا لیبی دارد، این است که ایران سالهاست اقدام به بهینه سازی و افزایش قابلیت های سیستم هایی کرده که از قدیم در اختیار داشته است.

سیستم های سخت افزاری موشکی مانند سیستم هاوک ساخت آمریکا که در زمان شاه به ارتش ایران تحویل داده شد یا سیستم سام 2 یا سام 6 ساخت شوروی، ورژن کپی شده سام 2 در چین به اسم HQ2، یا موشک های S200. هر کدام این سیستم ها بردهای مختلفی از کوتاه برد تا بلند برد دارند.

در واقع ایران به جای خرید سیستم های جدید، سیستم های الکترونیکی و رادارهای پدافندهای در اختیار خود را ارتقا داد و این در مورد جنگ الکترونیک و موشک های ضد رادار که اصلی ترین سلاح غرب است، راهبر مناسبی بود.

یکی از قدرتمندترین تاکتیک های آمریکا و اسرائیل در جنگ های چند دهه گذشته نابودی کامل سیستم های راداری و ضد هوایی کشورهای مقابل بوده است اما بهسازی های ایران باعث شده تا سیستم های موشکی قدیمی، کاملا متفاوت بشوند. در این موشک ها قابلیت مقاومت در برابر اخلال راداری و موشک های ضد رادار بالا رفته است.