اوايل انقلاب در مشهد،همسايهاي داشتيم كه بازنشسته ارتش بود، از آن گروهبانهاي سبيل قشنگي كه چند سال پس از پيروزي انقلاب، باز هم سنگ اعلي حضرت را به سينه ميزد. يك جوي آب در محلهمان بود.
يكبار
و در مجادله با همسايههاي ديگر و در نقل خوبيهاي گذشته و مشكلات موجود،
آنجا كه حسابي كم آورده بود، ناگهان اشاره كرد به جوي آب كه به علت تغيير
مسير، حالا خشك شده بود و گفت: بفرما! همين جوي آب! يادتان هست زمان
اعليحضرت، چقدر پر آب بود؟! اما حالا چي؟!
برخي جماعت هم ايراداتشان
از همين دست است. روزنامه ما و نگارنده اين سطور از منتقدان جدي بسياري از
سياستهاي دولت فعلي و رفتار دولتمردان است. اما هرگاه انتقادي كرده،
دلايلش را هم مو به مو نوشته و منطق ناظر بر آن ايراد را نيز به دقت شرح
داده است. ترديدي نيست برخي سياستها و رفتارهاي دولتمردان امروزي، آثار
فاجعه بارش تا دههها بعد بر دوش اين مردم و اين سرزمين باقي خواهد ماند و
نسلهاي پي در پي تاوانش را خواهند پرداخت. اما اين همه بدان معنا نيست كه
هرچه اين دولت ساخته و پرداخته را ناديده بگيريم و از حسنات آن دمنزنيم و
خشكي جوي آب را هم متوجه دولتمردان بدانيم. شنيدن برخي از اين انتقادات سبب
نوشتن اين يادداشت شد.
يكي از رفتارهاي قابل تحسين اين دولت، پيگيري
طرحهاي عمراني و كارهاي روزمره دولت، بدون توجه به رسيدن به آخر خط و
انتخابات جديد است، لابد شما هم در گذشته شاهد بودهايد، از يك سال مانده
به انتخابات رياستجمهوري خاصه آنگاه كه چهره مورد نظر ميدانست بار ديگر
نميتواند نامزد شود، همه چيز تق و لق ميشد. هر كس به فكر رتق و فتق
امورات خودش بود و بيشتر ارباب رجوع سرگردان و پروژهها بلاتكليف
ميماندند. به نظر ميرسد محمود احمدينژاد در حرف و عمل بنايش بر اين است
كه تا آخرين روز مسئوليتش، پيگير كارهاي جاري و طرحهاي در حال انجام با
همان شدت و حدت سابق دنبال شود. انصافاً اين رفتار اگر نگوييم بيسابقه،
اما كمسابقه است و بايد آن را به فال نيك گرفت و به بهانه مخالفت با برخي
سياستها و اعمال دولت و دولتمردان، از آن چشمپوشي نكرد. پروژههايي نظير
مسكن مهر و هدفمندي يارانهها با وجود تمام معضلاتي كه ناشي از اجراي بد
آنها بود، در شمار شاهكارهاي اين دولت است. انشاءالله دولتهاي بعدي
كاستيهاي آن را جبران كنند.