دست آورد صدا و سیما در ماه میهمانی خدا؛ غم زدگی

بولتن نیوز: سالهاست تلویزیون ما غم واندوه واضطراب را همزاد سفره پرنور ومعنوی افطار مردم کرده است .ظاهرا امسال تلویزیون به هر دلیلی دست از سر ارواح سرگردان وشیطان بد بخت برداشته و به فضای مورد علاقه خود یعنی غم زدگی اکتفا کرده اما واقعا اگر همین سریال کم محتوای ( خدا حافظ بچه ) را قرار بود یک شبکه تلویزیونی حرفه ای غربی برای مخاطبین کشور خودش بسازد چگونه می ساخت :

-1بی شک حال که موضوع داستان فانتزی است واز باور پذیری دراماتیک حیقی برخوردار نیست سعی می کردبیش از هرچیز از عنصر طنز استفاده کند.در این صورت بیننده قطعا ساعات مفرحی را همراه با شبکه سپری می کرد

2-بی گمان کارگردان ونویسنده برنامه سعی می کردند برای حوادث داستان منطق باورپذیرتری ارائه کنند نه اینکه حوادث همینطور پشت سرهم بی هیچ پیش شرطی به نفع نویسنده پیش رود

3- به گمانم تهیه کنندگان اثر سعی می کردند از داستانهای فرعی بیشتری برای جذابیت اثر استفاده کنند واینقدر شخصیت سرگردان در سریال خود پخش نمی کردندکه در نهایت معلوم نشود چرا آمدند وچرا رفتند!

4- قطعا تولید کنندگان این سریال اگر هرجا وارد مقوله دین می شدند آگاهانه تر با آن برخورد می کردند ودین را تنها مختصر به یک درخواست کودکانه در یک امام زاده شریف نمی کردند .

5-بی شک مدیران شبکه به جای خراب کردن اعصاب مخاطب خود سعی می کردند با گره افکنی های جذاب ، قصه را پیش ببردند ومخاطب را با خود همراه می کردند

6-شاید مسئولین شبکه بیشتربه این نکته توجه می کردند که در شرایط فعلی ،جامعه به مضامینی مثل انصاف ، همیاری ، سلامت در مناسبات بازار ، کسب حلال ، احترام به یکدیگر ، رعایت حقوق همسایه ، تلاش وکار برای زندگی بهتر ، و.... که همگی از توصیه های اخلاقی واجتماعی دین مبین اسلام است بیشتر نیاز داشت تا پیدا کردن بچه ! برای یک زوج جوان .زوجی که در این زمان به جای مراجعه به پزشکان متخصص وتلاش برای کسب سلامتی خود به دنبال پیدا کردن یک بچه ، به هر شکل وبه هر دلیلی در یک گوشه شهر هستند.

7-شاید یک شبکه تلویزیون غرب شرایط مخاطبین خودش را بیشتردرک می کرد ومی فهمید که در این شرایط تورم وفشار اقتصادی بینندگان پای سفره معنوی افطار نیاز به آرامش وامید دارند.

اینجاست که تفاوت رسانه های ما با رسانه های کشور های پیشرفته مشخص می شود ودقیقا همینجاست که باید از خود سوال کنیم چرا بخش قابل توجهی از مخاطبین ما به سوی شبکه های ماهواره ای می روند .نه اینکه شبکه های ماهواره ای شرایط مخاطب مارا آنگونه که باید درک می کنند ، خیر این تصور غلط وناممکنی است اما اکثر این شبکه ها خلاء موجود در رسانه های ما وده ها شبکه تلویزیونی ما را به خوبی شناخته اند وسعی می کنند تا با متد خودشان آن را برای مخاطب ما پرکنند وپر واضح است که حاصل آن چه می شود.

این که گفتیم نه به آن معناست که شیفته غرب وتلویزیون غرب باشیم ، خیر بلکه یادآوری آن نکته است که آنها سالهاست رسانه را به عنوان یک علو پذیرفته اند واز آن برای همراهی وهدایت افکار عمومی سود می برند وما بی هیچ شناختی به راحتی در مسیر دور کردن مخاطب ویا نازل کردن سطح بینش او هستیم .

رضا سیف پور