وقتی میزها وارونه می‌شوند؛ کارمند ارباب است و مردم رعیت!

گروه اجتماعی: سخن اخیر وزیر آموزش و پرورش درباره خدمت‌گزاری به مردم، هرچند با حسن نیت بیان شد، اما تلنگری است به ساختاری که سال‌هاست در بسیاری از دستگاه‌های اجرایی و حتی نهادهای انقلابی کشور شکل گرفته است: ساختار چاپلوس‌پرور، متملق‌پسند و سرشار از خودبرتربینی اداری.

به گزارش بولتن نیوز، امروز در بسیاری از ادارات، مردم وقتی برای پیگیری امور روزمره خود مراجعه می‌کنند، گویی وارد محیطی غریب شده‌اند؛ جایی که باید با زبان آرام، لحن حزین و تشکرهای مکرر، از آن‌که کارشان به‌جای دو سال، تنها سه ماه به تأخیر افتاده، قدردان باشند. در حالی که ارباب رجوع باید با شأن انسانی و حقوق قانونی خود وارد اداره شود، صحنه‌ای معکوس به نمایش گذاشته می‌شود: کارمند، نشسته پشت میز، با نگاهی از بالا و رفتاری که گاه از انسانیت فاصله دارد، و ارباب رجوع، ایستاده با شانه‌های افتاده و زبان بندآمده، در انتظار لطفی از سوی سیستم.

وضعیت وقتی بغرنج‌تر می‌شود که بدانیم بسیاری از مردم نه به شکایت‌شان رسیدگی می‌شود، نه صدای‌شان شنیده می‌شود. اگر هم کسی بخواهد از تخلفی شکایت کند، باید فرآیندی طولانی و فرسایشی را طی کند که گاه تا دو سال به درازا می‌کشد؛ آن هم به شرطی که کارمند خاطی به قدرت و ثروت و فساد سازمان‌یافته متصل نباشد.

کم‌کاری، تملق‌گویی و رشوه‌پذیری، امروز همان موریانه‌هایی هستند که بنیاد اعتماد عمومی را نشانه رفته‌اند. در این میان، دشمنان خارجی نیز نه با لشکرکشی نظامی، که با دلخوشی به همین موریانه‌های داخلی، چشم به تضعیف سیستم بسته‌اند.

آنچه فراموش شده، جایگاه واقعی مردم در ساختار حکومتی است. همه کارگزاران حکومتی، اعم از مجلس، دولت و قوه قضاییه، حقوق خود را از مردم می‌گیرند. آن‌ها خادمان ملت‌اند، نه صاحبان قدرت. باید به جامعه یادآور شویم که مراجعه به اداره، درخواست خدمت از مستخدمین ملت است، نه تعظیم به رؤسا. اگر این نگرش اصلاح نشود، باید همچنان شاهد فروپاشی تدریجی سرمایه اجتماعی و بی‌اعتمادی فراگیر باشیم.