پدر بزرگی اهل مدارا و مدیریت

به گزارش بولتن نیوز ، پویا دبیری مهر: آن زمان که هشتاد و چند سالش بود پا به پای جوان ها در اتاق بازرگانی فعالیت می کرد.اواسط دهه ۸۰ یک بار در اتاق بازرگانی ایران با چند از اعضای هیات رئیسه باقالی پلو با مرغ می خوردیم.حاج علا دقیقا وقت ناهار کار را کنار گذاشتند و شروع کردند با تمرکز غذا خوردن.درسی بود.درس تمرکز و توجه.از حاج علا خاطرات زیادی دارم.سفرهای بسیاری را کنار ایشان تجربه کردم.او هم واقعا دانشگاه بود.به خصوص وقت هایی که ایشان و مرحوم عسگراولادی شروع می کردند با‌ هم گپ زدن و خاطره گفتن.کاش ضبط می شد.حاج علا الدین میر محمد صادقی را انقلاب به جایی نرساند،حاج علا انقلاب را به جایی و امام را به ایران رساند.اولین مصاحبه درباره بیمه کردن هواپیمای انقلاب را خودم با ایشان انجام دادم،مثل بمب صدا کرد.چون حاج اسدالله عسگراولادی هم مدعی بود که چند نفر این کار را کردند اما حاج علا این خاطره را رنگی برایم تعریف کرد.از او با عنوان «پدر بزرگ بازرگانان» در مطبوعات می نوشتم.

او را چه کسانی که از نزدیک می شناختند و چه آنها که نمی شناختند،احترام زیاد می گذاشتند.مرد جالبی بود،کوه امید بود.بعضی وقت ها فکر می کنم مگر می شود کسی با این حجم از ثروت که به یقین جزو ۳۰ نفر اول ثروتمند ایران بود،تنهایی به سفر برود و تنهایی کارهایش را انجام دهد.همین چند سال پیش در فرودگاه دیدمشان.تنها از سالن خارج‌‌ شدند.تنهایی سفر خارجی رفته بودند.حاج علا یک مزدا ۳۲۳ نقره ای داشت.راننده ای هم داشت و انقدر در کار خیر غرق بود که اصلا این چیزها برایش معنا نداشت.به خودش می رسید و همین شد که نزدیک یک قرن طول عمر با عزت داشت.به درستی محمد نهاوندیان سالن همایش اتاق ایران در خیابان طالقانی را به نام ایشان ثبت کرد،چرا که وزن او را کسی یارای رقابت نداشت.

مردی صریح و اهل مدارا و مدیریت بود.سال ۹۳ در کوران انتخابات اتاق بازرگانی گروهی می خواستند حمایتش را جلب کنند اما غیر اخلاقی خودشان را منسوب او کردند.تلفنی با حاج آقا تماس گرفتم،تند شدند و با همان صدای لرزانشان گفتند«دروغ می گویند،باور نکنید.من همه را حمایت می کنم».
حاج علا صبح ها که از منزلش در سه راه یاسر نیاوران بیرون می آمد به فکر حل مشکلات مردم در صدها صندوق قرض الحسنه و بانک و هلدینگ و شرکت های مختلف بود تا شب که دوباره به منزل می رفت.پاسخگو بود.مرد اخلاق و الگویی ارزشمند برای تجار و بازرگانان ایران بود.

حاج علا در این دو‌ سال آخر دیگر خیلی پیر شده بود.جام عمر را سرکشیده بود و زندگی را مشاهده می کرد.خانه نشین بود.دیدار آخرمان به عید غدیری باز می گشت که رسم منزل ایشان بود.دم در می ایستاد و همه را احترام میکرد.

حالا او یک بار،در صبحی سرد از سه راه یاسر با حضور همه دوستداران و شاگردانش بیرون می آید،اما نه روی زمین،روی دست.روی سر پنجه هایی که روزی آنها را به نشانه امید و احترام فشرده بود تشییع می شود تا یکی دیگر از اسطوره های تجارت ایران چهره در نقاب خاک بِکِشد.یادش مانا و روحش شاد.