فرهنگ بهتر است يا ثروت؟
ذبح شدن بهترين فيلم جشنواره در اكران
خوش ساخت‌ترين فيلم‌ها با بهترين درونمايه، اگر در شرايط مناسب زماني اكران نشود نبايد توقعي غير از استقبال كم و ديده نشدن توسط مخاطب انتظار داشت.
جوان آنلاین:
«روزهاي
زندگي» به رغم كسب موفقيت‌هاي قابل توجه از جشنواره بين‌المللي فيلم فجر
به خاطر مسائلي همچون شرايط و زمان اكران، آنچنان كه شايسته بهترين فيلم در
مهم‌ترين رخداد سينمايي كشور است، مورد استقبال قرار نگرفته است. آغاز فصل
امتحانات قشر دانشجو و دانش‌آموز كه به عنوان اصلي‌ترين جامعه هدف و مخاطب
سينما به حساب مي‌آيند از جمله دلايل چندگانه عدم استقبال از يك فيلم با
درونمايه دفاع مقدس است.
به جرئت مي‌توان گفت همانطور كه مسبوق به سابقه نيز بوده است- كه اگر اين فيلم در زمان بهتري اكران مي‌شد قطعاً حال و روز اين فيلم اينگونه نبود، اما از ديگر دلايل قابل توجه در اين عدم استقبال مي‌توان به رويكرد و نوع نگرش مديران سينمايي كشور به سينماي دفاع مقدس اشاره كرد. سلطه بي‌چون وچراي گيشه بر تمامي ابعاد سينما به گونه‌اي شده است كه حتي مسئولان تصميم ساز هم در اين دام افتاده‌اند. اين در حالي است كه تعريف و جهت‌گيري فرهنگي و سينمايي در كشور ما به رغم استفاده از قيد صنعت در كنار نام سينما صرفاً گيشه‌اي و سرمايه‌اي نيست.
چه اينكه بخش قابل توجهي از منابع مالي ساخت فيلم‌ها در داخل كشور توسط سازمان‌ها، نهاد‌ها يا تشكيلات وابسته به دولت در اختيار فيلمسازان قرار مي‌گيرد و اين قضيه با مطرح ساختن دغدغه بازگشت سرمايه در تمامي توليدات حركتي اشتباه و مسموم است. هزينه بالاي ساخت، هماهنگي تهيه و تدارك مهمات و سلاح‌هاي جنگي، ادوات نظامي و شهرك‌هاي سينمايي، از مشكلات عمده ساخت اين ژانر سينمايي است.
حال بايد توجه داشت كه پس از طي شدن ساليان زيادي كه از زمان پايان جنگ مي‌گذرد نتوانسته ايم آنچنان كه شايسته است مظلوميت، اقتدار و حقانيت مردم سرزمين‌مان را به جهانيان نشان دهيم. مواضع قابل دفاع ما طي جنگ نسبت به ديگر اتفاقات مشابه هنوز در يك مهجوريت قابل توجه به سر مي‌برد. سؤالي كه بايد مسئولان به آن پاسخ دهند اين است كه چرا به رغم جرقه‌هاي اميدوارانه‌اي كه گاهي توسط برخي ساخته‌هاي اين عرصه همچون فيلم روزهاي زندگي كه بخشي از آنچه قبلاً گفته شد را روي پرده مي‌برد، حمايت نمي‌شود؟
چرا در زمان ارائه اسناد و مدارك و آمار، سياهه‌اي از اقدامات صورت گرفته روي كاغذ ارائه مي‌شود اما در ورطه عمل كه ملموس‌ترين بخش كاركرد هر مديري است، حرفي براي گفتن و باليدن به آن وجود ندارد؟ آيا زماني نرسيده است كه قدري توجه و همت اين عزيزان صرف حمايت و پاسداري از ميراثي نه چندان قديمي اما بسيار غني و قابل تفاخر و اتكا گردد؟
بايد اين موضوع مورد امعان نظر مسئولان باشد كه سينما در كشور ما صرفاً يك محل كسب درآمد و شهرت و يك جريان سرگرم كننده (مديا) همانند ديگر كشورها نيست، چراكه صرف سرگرم‌سازي مخاطب با آنچه ايدئولوژي و اهداف مورد نظر نظام كشور ماست، با آنچه در غرب يا شرق به آن عمل مي‌شود، تفاوت دارد آن هم از زمين تا آسمان. شايد در برخي توليدات كه آثاري غير‌قابل دفاع يا ضعيف هستند توقعي بابت حمايت و پشتيباني از سوي مسئولان نباشد اما در آثاري مانند روزهاي زندگي هرگونه كم كاري يا استدلال گيشه و بازگشت سرمايه و... آوردن ديگر بهانه است و قدري سختگيرانه‌تر مي‌توان گفت كه افرادي با اين نوع از تفكر و نگاه در حوزه فيلمسازي مخالفت دارند!
ممكن است ما در بين آثار سينماي دفاع مقدس (از‌نظر تكنيك و ساخت) چيزي شبيه به نجات سرباز رايان يا نبرد پشت ديوار‌هاي شهر نداشته باشيم اما آنچه توان و بضاعتمان اجازه ساخت آن را مي‌دهد را هم به دست اتفاقات گيشه و... سپرده‌ايم، هر چند اين انتقاد بر فيلمساز ما نيز به عنوان خالق اثر هم به جهت نپرداختن به تمامي ابعاد ناشناخته جنگ وارد است.
به طور قطع و يقين نبرد نابرابر انديشه و پول تنها يك نتيجه دارد و آن هم رواج تفكر ماترياليستي و دنياگرايي در بين كساني است كه بايد بدون دغدغه پولساز بودن يا درآمدزايي به سراغ اتفاقي بزرگ بروند و تصويري درست از آنچه را كه رخ داده در حد توان سينما و تكنيك‌هاي آن به نسل‌هاي آينده اين كشور بنمايانند.
مديران فرهنگي كشورمان قبل از هرگونه ورود و قبول مسئوليت در اين حوزه تاريخ ساز، بايد به سؤال قديمي علم بهتر است يا ثروت در قالب جديد و امروزي فرهنگ بهتر است يا ثروت پاسخ بدهند!
به جرئت مي‌توان گفت همانطور كه مسبوق به سابقه نيز بوده است- كه اگر اين فيلم در زمان بهتري اكران مي‌شد قطعاً حال و روز اين فيلم اينگونه نبود، اما از ديگر دلايل قابل توجه در اين عدم استقبال مي‌توان به رويكرد و نوع نگرش مديران سينمايي كشور به سينماي دفاع مقدس اشاره كرد. سلطه بي‌چون وچراي گيشه بر تمامي ابعاد سينما به گونه‌اي شده است كه حتي مسئولان تصميم ساز هم در اين دام افتاده‌اند. اين در حالي است كه تعريف و جهت‌گيري فرهنگي و سينمايي در كشور ما به رغم استفاده از قيد صنعت در كنار نام سينما صرفاً گيشه‌اي و سرمايه‌اي نيست.
چه اينكه بخش قابل توجهي از منابع مالي ساخت فيلم‌ها در داخل كشور توسط سازمان‌ها، نهاد‌ها يا تشكيلات وابسته به دولت در اختيار فيلمسازان قرار مي‌گيرد و اين قضيه با مطرح ساختن دغدغه بازگشت سرمايه در تمامي توليدات حركتي اشتباه و مسموم است. هزينه بالاي ساخت، هماهنگي تهيه و تدارك مهمات و سلاح‌هاي جنگي، ادوات نظامي و شهرك‌هاي سينمايي، از مشكلات عمده ساخت اين ژانر سينمايي است.
حال بايد توجه داشت كه پس از طي شدن ساليان زيادي كه از زمان پايان جنگ مي‌گذرد نتوانسته ايم آنچنان كه شايسته است مظلوميت، اقتدار و حقانيت مردم سرزمين‌مان را به جهانيان نشان دهيم. مواضع قابل دفاع ما طي جنگ نسبت به ديگر اتفاقات مشابه هنوز در يك مهجوريت قابل توجه به سر مي‌برد. سؤالي كه بايد مسئولان به آن پاسخ دهند اين است كه چرا به رغم جرقه‌هاي اميدوارانه‌اي كه گاهي توسط برخي ساخته‌هاي اين عرصه همچون فيلم روزهاي زندگي كه بخشي از آنچه قبلاً گفته شد را روي پرده مي‌برد، حمايت نمي‌شود؟
چرا در زمان ارائه اسناد و مدارك و آمار، سياهه‌اي از اقدامات صورت گرفته روي كاغذ ارائه مي‌شود اما در ورطه عمل كه ملموس‌ترين بخش كاركرد هر مديري است، حرفي براي گفتن و باليدن به آن وجود ندارد؟ آيا زماني نرسيده است كه قدري توجه و همت اين عزيزان صرف حمايت و پاسداري از ميراثي نه چندان قديمي اما بسيار غني و قابل تفاخر و اتكا گردد؟
بايد اين موضوع مورد امعان نظر مسئولان باشد كه سينما در كشور ما صرفاً يك محل كسب درآمد و شهرت و يك جريان سرگرم كننده (مديا) همانند ديگر كشورها نيست، چراكه صرف سرگرم‌سازي مخاطب با آنچه ايدئولوژي و اهداف مورد نظر نظام كشور ماست، با آنچه در غرب يا شرق به آن عمل مي‌شود، تفاوت دارد آن هم از زمين تا آسمان. شايد در برخي توليدات كه آثاري غير‌قابل دفاع يا ضعيف هستند توقعي بابت حمايت و پشتيباني از سوي مسئولان نباشد اما در آثاري مانند روزهاي زندگي هرگونه كم كاري يا استدلال گيشه و بازگشت سرمايه و... آوردن ديگر بهانه است و قدري سختگيرانه‌تر مي‌توان گفت كه افرادي با اين نوع از تفكر و نگاه در حوزه فيلمسازي مخالفت دارند!
ممكن است ما در بين آثار سينماي دفاع مقدس (از‌نظر تكنيك و ساخت) چيزي شبيه به نجات سرباز رايان يا نبرد پشت ديوار‌هاي شهر نداشته باشيم اما آنچه توان و بضاعتمان اجازه ساخت آن را مي‌دهد را هم به دست اتفاقات گيشه و... سپرده‌ايم، هر چند اين انتقاد بر فيلمساز ما نيز به عنوان خالق اثر هم به جهت نپرداختن به تمامي ابعاد ناشناخته جنگ وارد است.
به طور قطع و يقين نبرد نابرابر انديشه و پول تنها يك نتيجه دارد و آن هم رواج تفكر ماترياليستي و دنياگرايي در بين كساني است كه بايد بدون دغدغه پولساز بودن يا درآمدزايي به سراغ اتفاقي بزرگ بروند و تصويري درست از آنچه را كه رخ داده در حد توان سينما و تكنيك‌هاي آن به نسل‌هاي آينده اين كشور بنمايانند.
مديران فرهنگي كشورمان قبل از هرگونه ورود و قبول مسئوليت در اين حوزه تاريخ ساز، بايد به سؤال قديمي علم بهتر است يا ثروت در قالب جديد و امروزي فرهنگ بهتر است يا ثروت پاسخ بدهند!
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
آيا واقعا زمان نامناسب اکران باعث عدم توفیق این فیلم شده؟
من خودم فیلم رو ندیدم ولی شنیدم که فیلم خوش ساخت و قوی هستش، ولی باید واقع بین باشیم ، مردم الان حوصله و وقت رفتن به سينما رو ندارن
البته نوع فیلم هم به فروش رفتن فیلم کمک زیادی میکنه،
فیلم باید به روز باشه ، باید به مسائل روز جامعه بپردازه ،
نمونه بارزش ، سی و سه روز، نفوذی، راه ابریشم، که فروش نکردند، و فیلمهای مثل ورود آقایان ممنوع، یه حبه قند، سعادت آباد ، که فروش خوبی داشت،
حالا فروش برف روی کاج ها رو ببیند
بیشتر دلتون میسوزه ،
حالا هی حق کشی کنید