تعطیلات سال نو در چین باستان

به گزارش بولتن نیوز ، یک نظرسنجی اخیر در مورد برنامه تعطیلات در طول جشنواره بهار که توسط دانشگاه رنمین چین انجام شد، بحث را در بین کاربران اینترنت برانگیخت. بیش از 70 درصد از شرکت کنندگان می خواستند که شب سال نو در تعطیلات قانونی سال نو قمری سه روزه گنجانده شود.

تعطیلات برای کارگرانی که یک سال تمام سخت کار کرده اند مهم است. تعطیلات جشنواره بهار در چین باستان چگونه بود؟

این نقاشی ها آداب و رسوم عامیانه را در طول جشنواره بهار در سلسله تانگ باستان به تصویر می کشد.

امپراتور جوانزونگ در سلسله تانگ قانونی وضع کرد که مقامات باستانی در طول سال نو قمری چین و جشنواره انقلاب زمستانی از تعطیلات 7 روزه بهره مند شوند ، بنابراین در یک سال دو "هفته طلایی" وجود دارد. تعطیلات 7 روزه در سلسله تانگ از سه روز قبل از سال نو شروع شد و سه روز پس از سال نو ادامه داشت. با این حال، معلمان و دانش‌آموزان در مدارس خصوصی قدیمی می‌توانستند تعطیلات خود را از قبل بگیرند و تعطیلات آنها ممکن است یک ماه تمام طول بکشد. اکثر مردم عادی، مانند دهقانان، هرگز تعطیلات نداشتند. آنها مجبور بودند در تمام طول سال در صورت لزوم روی زمین های کشاورزی کار کنند . همچنین قوانینی برای مقامات سلسله تانگ وجود داشت که ممکن بود آنها را از لذت بردن از تعطیلات کامل باز دارد . یکی از آنها این بود که همه مقامات ارشد باید به کاخ شاهنشاهی می رفتند و در اوایل صبح روز سال نو با امپراطور دیدار می کردند. سپس بسیاری از مقامات نتوانستند روز خود را با خانواده خود بگذرانند یا مجبور بودند قبل از جمع شدن با خانواده خود ابتدا با امپراتور ملاقات کنند. قانون دیگر این بود که قضات اجازه نداشتند از دفتر خود در طول جشنواره بهار خارج شوند، بنابراین آنها فقط در صورت تمایل می توانستند با خانواده خود در محل کار خود جمع شوند. در دوره امپراتور دزونگ، تقریباً هیچ تعطیلی برای مقامات ارشد در طول جشنواره بهار وجود نداشت، که مجبور بودند به نوبت بر اساس اعداد زوج یا فرد به محل کار مراجعه کنند.

در سلسله سونگ، تعطیلات سال نو قمری نیز مانند دوره سلسله تانگ 7 روز بود، اما در طول جشنواره فانوس (15 روز اول ماه قمری) نیز 7 روز تعطیل می شد.
منعی برای مقامات محلی وجود نداشت . آنها می توانستند از تعطیلات سال نو خود از 20 دسامبر تا 20 ژانویه سال نو قمری چین استفاده کنند.

با این حال، یک مقام عالی در پایتخت ، نمی توانست در سال جدید استراحت کنید و نمی توانستید درخواست مرخصی کنید. باید به طور رسمی لباس می پوشید و در برابر برف شجاعانه می پوشید تا در ساعات اولیه راهی دیوان گردد.
یک فرد عادی ، در طول جشنواره بهار بسیار سرگرم می‌شد، زیرا کایفنگ پایتخت سلسله سونگ به مردم اجازه می‌داد سه روز «قمار» کنند. این نوعی بازی بود که در حین تجارت کالا انجام می شد. همه کالاها می توانند در قمار گنجانده شوند و اگر در قمار می باخت، ممکن بود10000 یوان هزینه برای یک پرتقال بپردازد.

این نقاشی ها آداب و رسوم عامیانه را در طول جشنواره بهار در سلسله های باستانی مینگ و چینگ به تصویر می کشند.

دربار امپراتوری تعطیلات را در دوران سلسله مینگ و اوایل سلسله چینگ کاهش داد که با مخالفت بسیار و بیشتری در میان مقامات روبرو شد. بنابراین دولت تعطیلات زمستانی را به تعطیلات مسئولان اضافه کرد. علاوه بر این، تعطیلات سال نو قمری و تعطیلات زمستانی هر دو به یک ماه تمدید شدند. بنابراین، در سلسله چینگ، مقامات می توانند دوباره از یک "ماه طلایی" لذت ببرند. با اضافه شدن جشنواره انقلاب زمستانی، روز سال نو و جشن فانوس، این افراد می توانند تقریباً یک ماه تعطیلات طولانی داشته باشند. سلسله های چینی باستان فقط سیستم تعطیلات مقامات را تعیین می کردند که برای مردم عادی قابل اجرا نبود. بنابراین دهقانان و بازرگانان تعطیلات خود را طبق روال خود می گذرانند. به عنوان مثال، بازرگانان در طول روز تجارت خود را برای بزرگداشت خدایان در برخی صنایع متوقف می کردند و دهقانان در روزهای جشن برای پرستش خدای سرزمین استراحت می کردند.

در اوایل دوران مینگو (که با سقوط سلسله چینگ در سال 1912 آغاز شد و با تأسیس جمهوری خلق چین در سال 1949 به پایان رسید)، همه سازمان‌های دولتی مجبور بودند طبق معمول در طول سال جدید قمری کار کنند. اگر کسی در شب سال نو غایب می شد، اخراج می شد.
دولت ناسیونالیست در نانجینگ قانونی را برای اجرای تقویم جدید و لغو تقویم قمری در سال 1929 وضع کرد. پس از آن هیچ تعطیلات جشنواره بهار در دوران مینگو وجود نداشت.
برای اجرای دقیق این مقررات، دولت افرادی را که آن را نقض می کنند به شدت مجازات می کرد.
اگرچه دولت سعی کرد مردم را از جشن سال نو قمری منع کند، اما مردم همچنان طبق معمول این کار را انجام دادند. و در سال جدید و در تقویم نوین فقط ارگان های دولتی سال نو را به یکدیگر تبریک می گفتند.

تا اوایل سال 1934، با توجه به افکار عمومی، دولت باید اعلام می کرد که "در مورد جشن سال نو قمری، به جز ادارات دولتی، در عرف عامیانه زیاد دخالت نشود." سپس مردم می توانند جشنواره بهار را دوباره جشن بگیرند.