اصلاح طلبان و اسب تراوای همیشگی

گروه سیاسی: نبرد معاندان با نظام اسلامی شکل هوشمندانه‌ای به خود گرفته است؛ در واقع ترکیبی از ابزار‌های سخت و نرم برای ضربه زدن به ساختار سیاسی با استفاده از روش‌های بکار گرفته شده در طول ماه‌های اخیر نشان می‌دهد پروژه‌ای که از سوی دشمنان به کار گرفته می‌شود نه تنها دارای شاخص‌های رعب اجتماعی و القاء آن است بلکه به نوعی با سوژه سازی از موارد اجتماعی سعی در گرا دادن به آن دسته افرادی دارد که نقش پیاده سازی تئوری‌های خرابکارانه و امنیت زدا را بر عهده دارند.

به گزارش بولتن نیوز، حال سوال اینجاست که این پروژه‌ها و خط دادن‌ها بر چه اساس و بر چه مبنایی صورت می‌گیرند؟ آنچه مسلم است رهیافت مذکور با خلق سوژه‌ها شکل می‌گیرد. یک روز با نام حجاب با پسوند و پیشوند‌های مختلف، روز دیگر موضوع مسموم کردن دانش آموزان و عملیات روانی آن در عرصه اجتماعی، روز دیگر هنجارشکنی‌های اجتماعی و ترویج آن به عنوان یک پروسهِ پروژه محور در قالب مبارزه منفی با نظام و ...؛ این‌ها همگی گویای اولویت هاییست که در عرصه مذکور بر علیه قانون و ساختار سیاسی تدوین و اجرا می‌گردند. به عنوان مثال اخیر تصاویری منتشر شده است که در آن سعی شده مسئله آتش به اختیار در موضوع حجاب در قالب امر به معروف به یک سوژه سیاسی و در نهایت امنیتی بدل کنند. بنحویکه برخی از افراد با عقبه و گرایش اصلاح طلب با انتشار پست‌ها و توئیتی‌هایی در این باره، ضمن بزرگ نمایی از این موضوع از گزاره ماست پاشی به طرح اسید پاشی روی آورده اند و آن را اقدام بعدی در این زمینه از سوی آمران معروف عنوان کرده اند.

اگرچه هیچ فرد متدینی موافق امر به معروف به این شیوه نیست و آن را محکوم می‌کند، اما آیا ربط دادن ماست به اسید می‌تواند در این باره معقول باشد که اصلاح طلبان آن را جار می‌زنند؟ اگر گرا نیست پس چیست؟

واقعیت امر این است که به نظر می‌رسد اصلاح طلبان در حال پیاده سازی پروژه‌ای هستند که می‌توان از به عنوان خط دادن به خرابکاران برای ایجاد آسیب به جامعه در ذیل دشمنی با نظام سیاسی نام برد. بطوریکه طرح مسئله اسید پاشی بدون در نظر داشتن ملاحظلات سیاسی و امنیتی و حتی اجتماعی بر این امر دلالت دارد که انچه ستیزه جویان داخلی به دنبال آن هستند تدوام بخشی به راهبرد ناآرام سازی جامعه از طریق تاکتیک‌های مذکور می‌باشد که این بار به نظر می‌رسد اسیدپاشی به مردم با نام نظام و طرفداران آن از دینی – ملی و انقلابی باشد.

در مجموع باید اینگونه گفت مسئولیت دینی - اجتماعی تعریفی، اکنون که از سوی متولیان در برابر ناهنجاری‌ها بر روی زمین مانده و همه از انجام آن سرباز می‌زنند و عمدتاً تماشاچی هستند مورد تمسخر واقع شده و از سوی دیگر با مشاهده بی عملی مسئولان، دشمنان سعی در طرح سوژه‌ها و تداوم آن در شکل و قالب‌های تازه‌ای دارند.

از این رو پرسش اینجاست مسئولیت‌ها در حوزه مسائل دینی – اجتماعی بر عهده کیست؟ نظارت بر عملکرد‌ها بر عهده کجاست؟ اینان که بی محابا سوژه می‌سازند و گرای خرابکاری و خبر سازی‌های جدید رسانه‌ای می‌دهند را کجا باید مورد نظارت و رصد قرار گیرند؟ اگر فردا اسید پاشی به ابزاری در دست خرابکاران بدل شود آیا کسی با این سوژه سازان معاند داخلی برخورد خواهد کرد؟ اگر مسئولان به مسئولیت هایشان عمل کنند آیا اینگونه اتفاقات رخ داد و این چنین اصلاح طلبان سوژه می‌سازند و گرا می‌دهند؟