دهانِ بسته و قلمِ شکسته

گروه سیاسی: چندماه ابتدایی پس از پیروزی انقلاب، برای خیلی‌ها فصل بازگشت به میهن بود. چهره‌های مختلفِ مبارز، مخالف یا منتقدی که زمان شاه به هر دلیلی یا مجبور به ترک وطن شده و یا به زندگی در خارج از کشور را انتخاب کرده بوند؛ حالا با تغییر شرایط داشتند به کشور بازمی‌گشتند. احمد شاملو یکی از این افراد است که پس از اقامت نزدیک به دو سال در آمریکا و انگلستان، اسفند 57 چند هفته پس از پیروزی انقلاب به ایران بازگشت.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، اولین مصاحبه‌ او پس از بازگشت با روزنامه آیندگان است که 29 اسفندماه منتشر می‌شود. شاملو در این مصاحبه در پاسخ به سوال خبرنگار که علت رفتنش از ایران در زمان شاه را «اختناق تحمل‌ناپذیر و نداشتن امید به فعالیت در داخل کشور» می‌داند امی‌گوید «نه دوست عزیز. درست قضاوت نمی‌کنید. به خاطر «ابعاد تحمل‌ناپذیر اختناق» نبود که ایران را ترک کردم. دلیلش دقیقا این بود که امکان هر کاری از من و امثال من سلب شده بود. رفتم که بتوانم کاری بکنم، قدمی بزنم و فریادی بکشم. خطا است اگر تصور کنید که به گردش و سیر آفاق و انفس رفته بودم. هرچند که کارچرخانان مجلات رژیم با فریب‌دادن افراد خانواده‌ام کوشیدند با چاپ چند عکس خصوصی، چنین تصویری از من بدهند. دست کم، ایرانیانی که در این مدت با من در تماس بودند شاهد عادلند.

همچنین نگویید «امیدی» به فعالیت در داخل کشور نداشتم. معنی حرفتان این است که من رفته بودم شخصا از لندن یا یک جهنم دیگر انقلاب کنم. اگر «امید» را با« امکان» عوض کنید درست می‌شود: من نه می‌توانستم به دلایل جسمانی به تظاهرات خیابانی بپردازم، نه می‌توانستم برای انقلاب سلاح به کف بگیرم. کار من و فعالیت من منحصر به گفتن و نوشتن است و رژیم دهانم را بسته، قلمم را شکسته بود. رفتم که حرف بزنم و و بنویسم.