مروری بر مناسبت‌های امروز ۱۷ شهریور

گروه سیاسی: در این مطلب مروری خواهیم داشت بر وقایع و مناسبت هایی که در هفدهم شهریور این وقایع و مناسبت ها عبارت هستند از: شهادت ده‌ها تن از مردم تهران در جریان تیراندازی ماموران حکومت نظامی به مردم در میدان ژاله تهران در سال ۱۳۵۷، اعلام جنگ دولت ایران به آلمان با وجود بی طرفی و زیر فشار متفقین در جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۲، استقرار نیرو‌های نظامی آمریکا در بخش جنوبی کره پس از تقسیم موقت شبه جزیره کره در سال ۱۹۴۵، امضای معاهده صلح کشور‌های جهان با ژاپن در کنفرانس سانفرانسیسکو در سال ۱۹۵۱.

شهادت ده‌ها تن از مردم تهران در جریان تیراندازی ماموران حکومت نظامی به مردم در میدان ژاله تهران در سال ۱۳۵۷:

در روز هفدهم شهریور سال ۱۳۵۷ هجری شمسی نظامیان رژیم مستبد پهلوی، تظاهرات بزرگ مردم تهران را به خاک و خون کشیدند. در این روز، مردم مسلمان تهران از اولین ساعات بامداد برای چندمین روز متوالی، تظاهرات خود را علیه رژیم آغاز کردند.

در این زمان در تهران حکومت نظامی اعلام شده بود، اما مردم بدون توجه به این وضعیت و حضور نیرو‌ها و تجهیزات نظامی در خیابان ها، به شعار دادن علیه ستمگری‌های رژیم شاه پرداختند. در این حال، مزدوران گارد مخصوص شاه از زمین و هوا، مردم حق طلب و بی دفاع را آماج گلوله‌های آتشین خود قرار دادند و در مدت کوتاهی، بیش از چهار هزار تن از مردم تهران را به شهادت رساندند و هزاران تن را مجروج کردند.

به همین دلیل، روز جمعه هفدهم شهریور سال ۱۳۵۷، روز شهدا و جمعه خونین نام گرفته است.

اعلام جنگ دولت ایران به آلمان با وجود بی طرفی و زیر فشار متفقین در جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۲:

با آغاز جنگ جهانی دوم، ایران بی طرفی خود را اعلام کرد و وارد جنگ نشد. این عمل ایران با واکنش تند دولت‏‌های متفق مواجه گردید و به سرنگونی رضاخان و تبعید او انجامید. پس از روی کار آمدن محمدرضا پهلوی، متفقین، ایران را تحت فشار قرار داده که علیه آلمان اعلان جنگ دهد. بنابراین، کشور اشغال شده ایران، طبق نظر و خواست متفقین باید وارد جنگ می‏ شد و به دول متفق ملحق می‏ گشت. از این رو در بامداد هفدهم شهریور ۱۳۲۲ ش (۹ سپتامبر ۱۹۴۳ م) فرمان اعلام حالت مخاصمه بین دولت ایران و دولت آلمان صادر گردید. با اعلان جنگ ایران علیه آلمان، دولت ایران به اعلامیه ملل متحد ملحق گردید. براساس این اعلامیه دولت‏‌های متحد متعهد شدند که با استفاده از همه وسایل و منابع اقتصادی و نظامی خود، جنگ را تا پیروزی نهایی ادامه دهند. ایران تا پایان جنگ و مدتی پس از آن نیز در اشغال قوای روس و انگلیس بود و در طول مدت حضور استعماری آنان در کشور، خسارات و صدمات فراوانی به ایران وارد شد.

استقرار نیرو‌های نظامی آمریکا در بخش جنوبی کره پس از تقسیم موقت شبه جزیره کره ۱۹۴۵:

کشور کره از سال ۱۹۱۰ پس از خلع پادشاه کره، مستعمره ژاپن بود و توسط ژاپن اداره می‌شد. حاصل جنگ جهانی دوم و شکست ژاپن، تقسیم کره (مستعمره‌ی ژاپن) به دو بخش بود.

شوروی سال ۱۹۴۵ در روز‌های پایانی جنگ جهانی دوم، به ژاپن اعلام جنگ کرد و ارتش سرخ به سرعت نیرو‌های خود را وارد کره کرد تا کره را از سیطره‌ی امپراطوری ژاپن خارج کرده و به قلمرو کمونیست‌ها ملحق کند.

به این ترتیب بخش شمالی کره توسط روسیه و بخش جنوبی توسط آمریکا اشغال شد. اگر چه هر دو طرف توسط نیرو‌های محلی اداره می‌شدند. اما عملاً کره زمین جنگ آمریکا و شوروی و چین بود. این تقسیم موقت تا سال ۱۹۵۰ ادامه داشت.

در سال ۱۹۵۰ حکومت کمونیستی کره شمالی جنگی را برای بازپس گیری جنوب کره آغاز کرد و آن را آزادسازی سرزمین پدری نامید. روسیه و چین هم به سرعت به کمک کره شمالی آمدند. بلافاصله پس از آغاز پیشروی به سمت جنوب، آمریکا و سازمان ملل (که با حمایت آمریکا قطعنامه‌ای علیه جنگ صادر کرده بودند) به کره جنوبی لشگرکشی کردند تا بتوانند از توسعه کمونیسم و ورود آن به جنوب جلوگیری کنند. کره شمالی تقریباً تمام کره را – جز بخش‌های کوچکی – در اختیار گرفته بود و آمریکایی‌ها برای بازپس گیری سئول هم هزینه‌های زیادی پرداخت کردند.

طی آن سه سال، عقب نشینی و پیشروی چند مرتبه تکرار شد و بیش از سه میلیون نفر (که حدود ۳۶۰ هزار نفر آن‌ها آمریکایی بودند) جان خود را از دست دادند. در نهایت، کره به دو کشور شمالی و جنوبی تقسیم شد و جهان هر دو کشور را به رسمیت شناخت. تجهیزات نظامی و نیروگاه‌های هسته‌ای کره شمالی در آن زمان توسط روسیه تاسیس شد تا کره شمالی بتواند از خود دفاع کند و از سوی دیگر آمریکا نیز از فرصت استفاده کرد تا در کره جنوبی، پایگاه‌های نظامی متعدد خود را بنا کند.

امضای معاهده صلح کشور‌های جهان با ژاپن در کنفرانس سانفرانسیسکو در سال ۱۹۵۱:

با پایان یافتن جنگ جهانی دوم و تسلیم ژاپن به متفقین، این کشور به اشغال قوای امریکا درآمد. این وضعیت در سال‏‌های بعد نیز ادامه داشت تا این که کنفرانس چهار روزه‏‌ای در سانفرانسیسکوی امریکا با حضور ۴۹ کشور برگزار گردید و در جریان این کنفرانس، پیمان صلح با ژاپن در هشتم سپتامبر ۱۹۵۱ م به امضا رسید. بر اساس این قرارداد، ژاپن تمام متعلقات و متصرفات ماوراء بحار خود را از دست داد، اما در عین حال از پرداخت غرامت معاف شد. هم‏چنین به موجب این پیمان، ژاپن درسال ۱۹۵۲ م، حاکمیت دوباره خود را به دست آورد، هرچند برخی از نواحی کشور در اشغال نیرو‌های نظامی امریکا باقی ماند. در کنار پیمان سانفرانسیسکو، ژاپن و امریکا در همین روز در مورد یک پیمان امنیتی به توافق رسیدند که بر اساس آن ایالات متحده اجازه می‏ یافت تا برای مدتِ نامحدودی، سربازانِ خود را در خاک ژاپن مستقر سازد. این مسئله به ویژه در دو دهه پایانی قرن بیستم اعتراضات گسترده مردم ژاپن را در پی داشته است.