پتروشیمی شهید تندگویان، ایرانی است یا چینی؟

گروه اقتصادی: صنایع تولیدی در کشور ما نیازمند حمایت ها و نظارت های قانونی می باشند. اینکه صنایع موجود در کشور از ناحیه تهدیدات مختلف از جمله رقبای خارجی، تولیدات و حتی تهیه سخت مواد اولیه با مشکلات عدیده ای روبرو هستند بر کسی پوشیده نیست و کسی نمی تواند منکر آن باشد. اما آنچه در این باره قابل توجه می باشد خام فروشی مواد اولیه به شرکت های صنعتی خارجی از مبدأ ایران می باشد.

به گزارش بولتن نیوز، در ارتباط با این موضوع یک مصداق عینی و واقعی به عنوان نمونه وجود دارد که توجه به آن می تواند نقش کارگزاران قانونی - نظارتی را برای اعمال قانون در ذیل حمایت از صنایع داخلی و اجرای قانون پررنگ تر کند. واقعیت امر این است که دور تسلسلی مذکور که در پارگراف بالا به آن اشاره شد در رابطه با کارخانه های ریسندگی و بافندگی در کشور در حال تجربه شدن می باشد. در واقع آنچه در حال تجربه کردن و روی دادن است مشکلاتیست که برای این کارخانه ها از سوی پتروشیمی شهید تندگویان ایجاد شده است.

خلاصه ماجرا از این قرار می باشد که براساس بررسی های انجام شده شرکت های تولیدکننده نخ به دلیل نیاز به چیپس تولید پتروشیمی شهید تندگویان، هرماه می بایست مقداری چیپس از طریق عرضه این محصول در بورس توسط پتروشیمی شهید تندگویان خریداری کنند. در حقیقت نیاز مبرم به مؤلفه مذکور در تولید نخ و صادرات موجب شده تا مصوبه ای قانونی از سوی مجلس شورای اسلامی در این باره جهت ممانعت از فروش مواد خام به تصویب برسد؛ با این حال شواهد حاکی از آن می باشد که پتروشیمی شهید تندگویان مواد خام این محصول را به چین صادر می کند که رقیب کارخانه های ریسندگی ایران به شمار می رود.

ضربه ای که این اقدام غیرقانونی پتروشیمی در فروش مواد خام به چین به صنعت ریسندگی و بافندگی کشور وارد می کند دارای ابعاد قابل توجه ای است. بعد اول آن از این قرار است که بدیل فروش مواد خام به چین عرضه محدودی در داخل انجام می گردد. وجه دیگر این ماجرا نابودی صنعت کشور به قیمت تأمین مایحتاج خام رقبای خارجی است. وجه سوم آن، این است که چین از طریق تهیه ارزان این مواد خام از ایران، هزینه های دیگر از تولید تا فروش و حمل و نقل آن را جبران می کند.

در واقع آنچه که در فرآیند بدست گیری بازارهای خارجی توسط تولیدات چینی در این عرصه رخ می دهد از مبدأ فروش ارزان مواد اولیه از ایران انجام می گیرد که هزینه دیگر را برای چینی ها جبران می کند. دلیل این ادعا نیز تحقیقات میدانی انجام شده در رابطه با موضوع مذکور در یکی از بازارهای منطقه ای (بازار آن تپه ترکیه) می باشد. بطوریکه هزینه حمل و نقل هر کانتینر کامیون از کارخانه های ایران به مقصد ترکیه حدود 2هزار دلار می باشد و نرخ فرش نخ ایران حدود یک دلار و 70 سنت می باشد، هزینه حمل محموله مشابه مذکور(هر کانتینر نخ) به ترکیه برای چین 12هزار دلار آب می خورد، اما با این وجود قیمت فروش نخ مشابه نخ های ایرانی زیر قیمت فروش اعلام شده ایرانی می باشد.

نکته قابل تامل اما این است که مواد خام ایران به کشورهای دیگر صادر می شود ولی برای تامین نیاز کارخانه جات داخلی، همین مواد به قیمت گزاف وارد می‌شود. واقعاً باید به این مدیریت منابع مدال جهانی داد.