پیامدهای تهاجم احتمالی ترکيه بر روابط کردهای سوریه و واشنگتن

به گزارش بولتن نیوز، پس از اینکه رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه بار دیگر کردهای سوریه را به حمله به شمال شرق سوریه تهدید کرد، رهبران محلی، احزاب سیاسی و فعالان جامعه مدنی بیش از پیش نگران شده اند که ممکن است وی این طرح را اجرا کند و منبج و تل رفعت را به بهانه مبارزه با تروریسم اشغال کند. بعید است که این ترس ها با اظهارات ناامید کننده ایالات متحده کاهش یابد. در واقع، این نوع پاسخ ایالات متحده به این تهدید، احتمالاً اعتماد اداره خودمختار شمال و شرق سوریه و نیروهای دموکراتیک سوریه را به نیروهای ائتلاف بین‌المللی به رهبری ایالات متحده کاهش می‌دهد.

نشانه های فزاینده ای مبنی بر اینکه حمله ترکیه به شمال حلب ممکن است هر لحظه رخ دهد وجود دارد. بر اساس اظهارات اردوغان، مناطقی که هدف حمله قرار خواهند گرفت عبارتند از؛ تل رفعت (در حال حاضر عملاً تحت محاصره) و منبج که از طریق بزرگراه ام ۴به شرق متصل است.

 اگر مردم محلی احساس کنند که واشنگتن دوباره آنها را در این تهاجم تنها گذاشته و به آنها خیانت کرده، نمی گذارند اداره خودمختار و نیروهای دموکراتیک سوریه رابطه‌ خود را با واشنگتن حفظ کنند. چنین مواضعی نفوذ جریان‌هایی را که در درون جنبش کردی و اداره خودگردان به واشنگتن بی اعتماد هستند، گسترش می‌دهد. اخیرا این درخواست ها برای قطع روابط با واشنگتن، با توجه به صحبت درباره خیانت دیگری به متحدان واشنگتن در سوریه، بلندتر شنیده می‌شود .

احتمالا به موجب این حمله، نیروهای دموکراتیک سوریه در کل حوزه سیاسی سوریه نفوذ کمتری خواهند داشت و با توجه به افزایش نفوذ برخی متحدان سوریه در صفوف نیروهای دموکراتیک سوریه، پیامدهای قابل توجهی نیز خواهد داشت. نیروهای دموکراتیک سوریه و اداره خودگردان احتمالاً تمایل بیشتری به تبعیت از خواسته های مسکو و دمشق خواهند داشت. روسیه، در ظاهر برای محافظت بهتر از منطقه، حضور نظامی خود را تقویت خواهد کرد که این مسئله دور شدن منطقه از ائتلاف بین المللی مورد حمایت ایالات متحده را تسریع خواهد کرد. این امر به نوبه خود باعث تقویت هسته های تروریستی می شود که عمدتاً با بقایای داعش یا القاعده مرتبط هستند و به احیای نسبی آنها کمک می کند

تبلیغات روسیه بر نیاز به بازپس گیری و کنترل تمام شمال شرق سوریه به منظور محافظت از مردم در برابر تهدید جدید ترکیه و خیانت واشنگتن به شرکای خود متمرکز خواهد شد. تبلیغات روسیه مبنی بر اینکه ایالات متحده به متحدان خود اهمیت نمی دهد، نمونه دیگری برای برجسته کردن این تئوری پیدا خواهد کرد. این تبلیغات می تواند اعتماد نیروهای دموکراتیک سوریه را به آینده خود از بین ببرد و ممکن است انگیزه آنها را برای یافتن راه نجات از طریق همراهی با دمشق از طریق روسیه و یا حتی نزدیک شدن مستقیم به ایران از طریق عناصر عرب این نیروها ایجاد کند.

در واقع، تأثیر این حمله به داخل سوریه محدود نخواهد شد. عدم برخورد دوباره واشنگتن در مواجهه با تهدید ترکیه، مانند عقب نشینی قبلی واشنگتن 

از سوریه، قدرت متحدان واشنگتن را در آنجا تضعیف می کند. رهبری کردها در عراق نیز واشنگتن را متهم کرده اند که آنها را علیرغم اتحاد طولانی مدت رها کرده و به شبه نظامیان عراقی اجازه داده است کرکوک را که منطقه ای مهم برای کردها محسوب می‌شود تصرف کنند.

اکنون جریان های چپ افراطی - با گرایش های رادیکال - در عرصه سیاسی شمال شرق سوریه در حال رشد هستند و ایالات متحده را به عنوان یک دشمن می بینند. موضع آنها در کنار نقض حقوق بشر توسط ترکیه در زمان تهاجم، پیامدهای منفی چشمگیری برای روابط واشنگتن با سایر کردهای منطقه، از جمله در منطقه کردستان ترکیه خواهد داشت. خشم نسبت به ترکیه نیز با توجه به حملات ترکیه در اقلیم کردستان عراق، از جمله حمله 20 ژوئیه به یک مکان توریستی که منجر به کشته شدن حداقل هشت و زخمی شدن ده ها گردشگر شد، عمیق تر می شود.

حمله بالقوه ترکیه به شمال شرق سوریه مدت‌هاست که در حال شکل‌گیری بوده است. همانطور که نویسنده در مقاله چند سال پیش اشاره کرده، عملی نشدن آن غیرمنتظره خواهد بود. اگر واشنگتن سکوت کند و برای جلوگیری از این حمله اقدامی نکند، نمی‌تواند ادعا کند که از پیامدهای آن غافلگیر شده‌ است. اگر واشنگتن در مقابل حمله ترکیه دخالت نکند ترکیه آن را چراغ سبز آمریکا فرض خواهد کرد و به جلو حرکت خواهد کرد.

این که واشنگتن حمله قریب الوقوع ترکیه را محکوم کند یا برخی از سیاستمدارانش مانند لیندسی گراهام را برای بازدید از این منطقه در جهت کاهش سطح ناامیدی در میان مردم محلی از موضع ائتلاف بین المللی در قبال تجاوزات آنکارا بفرستد کافی نیست. دولت خودگردان می‌خواهد واشنگتن برای کاهش خصومت ها، ایجاد پل هایی بین طرف های درگیر و مداخله برای جلوگیری از وقوع یک فاجعه انسانی دیگر و شکاف بین ساکنان منطقه تلاش کند

گزینه‌ های جایگزینی هم روی میز باقی می‌ماند از جمله، اقدام برای ایجاد روابط واقعی سیاسی و اقتصادی بین شمال شرق سوریه و ترکیه که می‌تواند بخشی از خصومت این کشور نسبت به این منطقه را از بین ببرد. از سوی دیگر، ممکن است به رهبران شرق فرات اجازه داده شود تا در مذاکرات تدوین قانون اساسی سوریه در ژنو مشارکت داشته باشند. یا اداره خودگردان می تواند در گفتگوی مستقیم با دمشق برای توافق بر سر نسخه نهایی قانون اساسی برای محافظت از این منطقه در برابر مداخلات خارجی و حفظ هویت منطقه ای آن شرکت کند. آنچه این گزینه ها را به هم مرتبط می کند این است که اداره خودگردان به تنهایی نمی تواند آنها را انجام دهد. اگر واشنگتن می خواهد از متحد خود حمایت کند، باید تلاش کند تا جایگزین های تهاجم ترکیه را ترویج و بر آنها اصرار ورزد و در عین حال به حمایت نظامی و اقتصادی از این منطقه پرمخاطره ادامه دهد.

منبع: انستیتو واشنگتن برای خاورمیانه نزدیک 

کردپرس