چرا خمیازه‌ها بسیار مسری هستند؟ دانشمندان در حال یافتن پاسخ این سؤال قدیمی هستند

درهنگام خمیازه، ماهیچه‌های فک و دیافراگم ما به شدت منقبض می‌شود و جریانی از هوای تازه به داخل ریه‌های خود می‌بریم.

زمانی گمان می‌رفت، خمیازه وسیله‌ای برای افزایش اکسیژن یا دور کردن دی اکسید کربن باشد، اکنون به نظر می‌رسد بیشترین نقش آن تعدیل دمای خون برای خنک کردن مغز باشد.

این وسیله تنظیم حرارت باید یک ابزار مهم باشد که در همه مهره‌داران از موش گرفته تا میمون، از ماهی تا فلامینگو، وجود دارد و احتمالاً هزاران سال در اجداد مشترک ما تکامل یافته است.

از نظر اجتماعی خمیازه می‌تواند یک زنگ بیدارباش گروهی باشد. چنین توجیه شده که یک شخص وقتی از یک حالت به حالت دیگر درمی‌آید یا به چیز متفاوتی می‌اندیشد، خمیازه اش می‌گیرد و این خمیازه به اطرافیان هشدار می‌دهد که همه در یک حالت رخوت هستند و آنها با خمیازه متقابل، هوشیاری خود را افزایش می‌دهند.

گالوپ سال پیش در این مورد آزمایشی انجام داد:

«ما مجموعه‌ای از تصاویر را به مردم نشان دادیم که شامل محرک‌های تهدیدکننده – تصاویر مار‌ها – و محرک‌های غیرتهدیدکننده – مانند تصاویر قورباغه – بود

بعد به این افراد ویدئوهایی از آدم‌هایی که خمیازه می‌کشند و ویدئوهایی که در آن اشخاص دهان را به اشکال دیگر می‌جنبانند، نشان دادیم.

بعد بررسی کردیم که آیا اشخاصی که خمیازه کشیدن را دیده بودند، با سرعت بیشتری محرک تهدیدآمیز را از عادی، افتراق می‌دهند یا خیر.

مشحص شد که واقعا بعد از دیدن خمیازه دیگران، توانایی آدم‌ها برای شناسایی و تشخیص مار‌ها، یعنی محرک‌های تهدیدآمیز، خیلی بیشتر می‌شود.»

پس کشف راز‌های یک خمیازه ممکن است به ما اطلاعاتی در مورد اشکال ظریف ارتباط در درون و بین گونه‌های اجتماعی، از جمله خودمان، بدهد.