سینمای دور از واقعیت جامعه؛ حال و روزی بهتر این هم نخواهد داشت!

گروه فرهنگی _ سید محسن عبدالهی: در طول سال های گذشته همواره این انتقاد به مدیریت سینمای ایران و اساسا حوزه فرهنگی وارد بوده است که یک استراتژی دقیق و هدفمند برای رویکردهای فرهنگی نظام وجود ندارد و در هر دوره ای و با آمد و شد مدیران مختلف، شرایط تغییر می کند. اما همه این موارد تنها دلایل شرایط نابسامان فعلی سینمای ایران نیستند. این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که عده ای در داخل و خارج کشور و به طور خاص در موردی که به تازگی توسط روزنامه نگار سابق روزنامه های شرق، حیات نو و اعتماد، بابک غفوری آذر و به بهانه ارزیابی کارنامه نظام در مدیریت سینما در سال 1400 و در صدای آمریکا مطرح شده است، همه کمی و کاستی های فعلی سینمای ایران را به عملکرد مدیران ربط می دهند.

به گزارش بولتن نیوز، بدون شک این ادعا هیچ بویی از واقعیت نبرده است. آیا کاهش اقبال مخاطبان به موضوعات فیلم های روی پرده و کیفیت نازل آثار سینماگران نامدار ایرانی ارتباطی با مدیران سینمایی دارد؟! برای مثال در همین فقره فیلم های اخیر دو چهره مورد اقبال روشنفکران یعنی داریوش مهرجویی و مسعود کیمیایی کسی مانع از آن شد که ایشان هر چه می خواهند در فیلم هایشان مطرح کنند؟! مدیران سینمایی می توانند با تصمیمات سلیقه ای یا شعار دادن و بی عملی در روند حرکت کلی سینما تاثیرگذار باشند اما عملکرد تک به تک اجزای این سینما که به آن ها ربطی ندارد.

مردمی که مخاطب محصولات تولید شده در بازار سینمای ایران هستند، با حداقل قیمت می توانند آثار برتر سینمای جهان را در شرایط مختلف تماشا کنند. حال مخاطبی که این خوراک باکیفیت سینمایی را دریافت می کند، چرا باید به تمشای فیلم هایی برود که در ابتدایی ترین قدم های فیلمسازی دچار اشکالات فراوانی هستند. از بازی بازیگران تا فیلم نامه های ضعیف، کارگردانی های مشوش و از هم گسیخته که بعضا دیده شده جناب کارگردان بعد از 30 سال فیلم ساختن، هنوز نمی تواند یک نمای درست تحویل مخاطبان بدهد.

آن چه که غفوری آذر ادعا کرده یک خلاف گویی واضح است. اشکالات مدیران و سیاست گذاران غیرقابل انکار است. اما اوضاع امروز سینمای ایران محصول کلیت معیوبی است که تنها یک طرفش برخی مدیران قرار می گیرند و اضلاع دیگر آن را خود اهالی سینما در صنوف مختلف تشکیل می دهند. اشکال اصلی سینمای ایران ناتوانی در برقراری ارتباط با جامعه و دور افتادگی از مردم است. هنرمندی که از جامعه خود فاصله بگیرد، ناتوان از خلق اثری خواهد بود که بتواند با مردمش ارتباط بگیرد. نتیجه این وضعیت در کنار کیفیت نازل همین آثار، شرایط امروز سینمای ایران را رقم زده اند و آدرسی که امثال غفوری آذر می دهند، اشتباه است.