میز مذاکرات ترک خواهد شد یا مذاکرات تداوم خواهد داشت؟
گروه بین الملل- مصطفی مطهری: مذاکرات ایران با پنج کشور عضو برجام به اضافه آمریکا به دلایل متعددی نه متوقف می شود و نه به نتیجه مورد نظر یعنی دستیابی به توافق ختم می گردد. در واقع آنچه در روند مذاکرات در وین در دسترس رسانه ها قرار می گیرد حاکی از آن می باشد که طرف های مذاکره کننده با ایران(تروئیکای اروپایی) عمده مطالباتشان در راستای احیای برجام را به مطالبات آمریکا از این توافق بین المللی و ایران گره زده اند.
به گزارش بولتن نیوز،از این رو در راستای تحلیل آنچه در این باره ممکن است رخ دهد باید مبنای تحلیل را به رویکرد واشنگتن جهت انجام مذاکرات با تهران در وین قرار داد. در واقع ماهیت آنچه در وین دنبال می شود اگرچه در قالب برجام به عنوان یک توافق بین المللی می باشد ولی روند مناسبات موجود در این توافق از همان ابتدای طرح و اجرای برجام تاکنون که متحمل دگرگونی هایی چون خروج آمریکا از برجام، عدم پایبندی اروپایی ها به توافقات در قبال ایران و حتی گام های چندگانه ایران برای کاستن تعهدات برجامی بر این امر دلالت دارد که آنچه با عنوان برجام شناخته می شود و شهرت سیاسی دارد برای طرف های مذاکره کننده با ایران، منوط به کنش و واکنش های واشنگتن می باشد. به عبارت بهتر حضور کشورهای دیگر در این توافق به معنای دو گانه ناظرین و دادن وجهه بین المللی به توافقات در این حوزه است. اگرچه کشورهایی چون روسیه و چین نیز به عنوان یکی از اعضای برجام در روند مذاکرات در وین به مانند گذشته دارای نقش می باشند اما با این حال نباید فراموش کرد نقش و میزان کنش گری این دو کشور در توافقات تحت الشعاع عملکرد غربی هاست که پیرو رویکرد سیاسی و سیاستی واشنگتن هستند.
به همین دلیل و با عنایت به ماهیت و چگونگی عمل در توافقات از سوی کشورهای مذاکره کننده با ایران، پرسشی که مطرح می گردد این است که آینده این توافق به کجا خواهد انجامید و آیا توافقی حاصل می گردد یا خیر؟ برای پاسخ به این سوال باید چند نکته را در نظر داشت. اول اینکه همانگونه که برجام و مفاد آن برای تمام طرفین ایده آل نبوده و همه به دنبال تغییراتی در آن هستند به همان اندازه نیز هیچ کدام از طرف های مذاکره کننده در وین، حاضر به ترک میز مذاکره نیستند. این بدان معناست که روند مذاکرات علیرغم اختلافات فاحشی که میان طرفین وجود دارد حفظ خواهد شد. دوم اینکه ادامه ماراتن مذاکرات منوط به اصلاح مواردی است که طرفین در ذیل مذاکرات به دنبال دستیابی به آن هستند. سوم اینکه دستیابی به توافق یا عدم دستیابی به آن، بستگی به میزان نزدیکی یا دوری طرفین جهت رسیدن به دیدگاه مشترک در قبال مواردی است که بر سر آن اختلاف دارند.
کوتاه سخن اینکه، به نظر می رسد روند مناسبات کنونی در قالب مذاکرات در وین علیرغم رفت و برگشت های پی در پی ادامه پیدا خواهد کرد. دلیل این ادعا نیز وقفه در مذاکرات به جای توقف و تعلیق آن(حداقل براساس اطلاعات رسانه ای) می باشد. این بدان معناست که اختلاف دیدگاه ها از نظر طرفین هنوز قابل حل می باشند و به انسداد سیاسی یا مذاکراتی نرسیده است. در حقیقت آنچه روند مذاکرات را طولانی کرده یا حتی ممکن است آن را بدون نتیجه، به شکست ختم کند چالش در منافع، اهداف و ذهنیت هایی است که طرفین(ایران و آمریکا) از یکدیگر دارند.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
به نظرم این تحلیل پر از اشکال بود. اینکه طرفین میز مذاکره را ترک نمی کنند دلیل بر این نمی شود که همه آنها میل به رسیدن به توافق دارند . این نکته به ویژه در مورد امریکا صدق می کند . امریکا تمایلی به برداشتن تحریم ها ندارد و اینکه مثلا رییس جمهورشان به صورت سر بسته بگوید قصد توافق دارد دلیل بر اینکه قصد برداشتن تحریم ها را دارند نمی شود چون دستکم در این مورد اختیار تام به دست رییس جمهور نیست تازه با فرض خوشبینانه که او به راستی قصد برداشتن بخشی از تحریم ها را داشته باشد . به نظر من هدف امریکا نگه داشتن ایران در یک حالت برزخی است و متاسفانه دولت جدید در ایران هم در همین دام افتاده است . به ویژه که در این ایام جنگ اوکراین و افزایش قیمت سوخت دولت امریکا تمایلی ندارد که به صراحت بگوید قصد بازگشت به برجام و برداشتن تحریم ها را ندارد، چون این کار باعث افزایش شدیدتر نرخ سوخت می شود، در حالیکه با نگه داشتن این حالت برزخی و ایجاد امید کاذب در بازارها به سرازیر شدن نفت ایران می تواند قیمت ها را کنترل کند و در عین حال به ایران امتیازی ندهد .... شاید برای ایران بهترین کار در این برهه اعلام خروج کامل از برجام بود . ایران می توانست از موقعیت جنگ پیش آماده و درگیری غرب استفاده کرده و از برجام به طور کامل خارج شود، این کار باعث ایجاد موج بزرگ افزایش نرخ سوخت می گشت که از طرفی فشار شدیدی بر دولت امریکا می آورد که امکان هزینه کردن آنها برای نگه داشتن تحریم ها را کم می کرد و از طرفی افزایش قیمت نفت فشار تحریمی بر ایران را کم می کرد. در واقع ما بدون دادن امتیاز امریکا را در حالتی ناخواسته قرار میدادیم که مجبور بود تا حد زیادی خودخواسته دست از تحریم بردارد و نظام تحریم ها دچار شکست قابل توجه شود و در عین حال به خاطر پایان مذاکره خارج شدن از اخبار شبکه ها و از سویی اخبار جنگ و درگیری غرب در آن جبهه فشار افکار عمومی جهانی از روی ایران برداشته میشد و بعید به نظر می رسید در آینده امریکا بتواند دوباره اجماعی علیه ایران به وجود آورد . متاسفانه همه این فرصت ها به خاطر بازی برو و بیای دولت جدید در حال از دست رفتن است و مدام در رسانه ها بدون اینکه از جزییات مذاکره چیزی بگویند امیدواری کاذب ایجاد می کنند و بر خلاف ادعای دولت جدید همچنان اقتصاد کشور را وابسته به مذاکره و در نوسان هر اخم و لبخند غرب نگه داشته اند . 
