ایران نه تنها امتیاز تازه ای نمی دهد بلکه ضمانت برای اجرای تعهدات قبلی نیز می خواهد

گروه بین الملل - علیرضا تنکمان فرد: کش وقوس مذاکرات در وین آنقدر روند سینوسی فاحشی به خود گرفته است که نمی توان به توافق زودرس امید داشت.

به گزارش بولتن نیوز، این تردیدها زمانی بیشتر می شود که اخبار ضد و نقیضی از روند مذاکرات در رسانه های مختلف جهانی مخابره می شود. حال سوال اینجاست که چرا مذاکرات به نتیجه نرسیده و یا اینکه اکنون توافقی را نمی توان در دسترس دید؟ برای پاسخ به این سوال باید ابعاد مختلفی را مورد تحلیل قرار داد تا زوایای این مسئله روشن تر گردد که در ادامه به مواردی از آنها اشاره خواهیم کرد.

1- قسمت اعظم ماجرای عدم توافق در مذاکرات، زیاده خواهی های طرف مقابل از ایران است. در واقع آنها بر مبنای مذاکرات پیشین، نه تنها شروط و مطالبات ایران را زیاد قلمداد می کنند بلکه با فرض توافقات پیشین درصدد هستند از تیم جدید ایران نیز امتیازات تازه تری کسب کنند. این در حالی است که مذاکره کنندگان ایرانی نه تنها نسبت به توافقات گذشته و عدم پایبندی به تعهدات طرف مقابل معترض هستند بلکه شروط تعیینی خود را هم در ورند مذاکرات با اعضا در وین مطرح کرده اند و هم پیشین از این در نشست های دوجانبه با طرف اروپایی شروط خود را به آنها اعلام کرده اند.

2- استفاده دوباره از سیاست چماق و هویج علیه ایران و تهدید ایران به پایان مذاکرات در صورت عدم حصول به توافق؛ این بدان معناست که طرف های اروپایی که هم نمایندگی منافع اروپا و هم آمریکا را در مذاکرات برعهده دارند در تلاش هستند اولاً با تهدید و در مرحله بعد با وعده های تازه اما محدود و ناچیز ایران را مجاب به پذیرش شروط غرب و عقب نشینی از شروط خود کنند. این مسئله آنچنان در روند مذاکرات هویداست که تیم ایرانی بارها در گفته های مختلف اظهار کرده که این طرف مقابل است که باید نسبت به تعهداتش پایبند باشد و ایران را مجاب به انجام مذاکرات بعدی کند.

3- نکته قابل توجه در ارتباط با به بن بست رسیدن مذاکرات که از سوی عمده تحلیل گران مطرح می شود ورود موضوع به عرصه تقابل دوجانبه میان تهران با غرب بویژه آمریکا(سایه یا شبح جنگ نظامی) است که از نظر عمده کارشناسان و تحلیل گران در این حوزه، بازی دو سر باخت یا همان باخت – باخت برای طرفین خواهد بود. اما آنچه در ذیل این تحلیل ها مغفول مانده و کمتر بدان پرداخته شده عدم توجه به ضمانت خواهی های ایران از غربی ها برای برداشتن گام های بعدی است. در واقع غرب از زمان امضای برجام تاکنون حتی نسبت به انجام تعهدات مندرج نیز خود را ملزم ندانسته و هربار به طریقی از انجام آنها سرباز زده است. از این رو ورود دوباره ایران به بازی خطرناک اعتماد به غرب به مثابه پرداخت هزینه های سنگین دیگری خواهد بود که تهران به شدت از آن اجتناب و دوری می کند که هم در نظر و هم در عمل منطقی و عقلانی است.

4- کوتاه سخن اینکه تجربه مذاکره و تحصیل امتیازات مختلف از ایران در گذشته در قالب تیم قبلی، غرب را حریص و متهور به گرفتن امتیازات تازه تر کرده است. در واقع سایه مذاکرات پیشین هنوز در وین سنگینی می کند و این همان مسئله ای است که هم چیز را در وین با تیم مذاکره کننده جدید ایران و جدیتشان  در امتیازگیری از غرب تحت الشعاع قرار داده و غربی ها را ناامید کرده است.