وسطی ها، دلالان سیاست و کنش گری در میدان ها

گروه سیاسی- مصطفی مطهری: میدان های کنش گری در مختصات های سیاسی، اقتصادی، اداری – اجرایی کشور از Midpoints پر شده است. Midpoints بر مبنای ترمینولوژی علم سیاست به معنای وسطی ها می باشد. وسطی ها به افرادی اطلاق می شوند که با ایستادن در میانه کارزارهای سیاسی و عدم وابسته سازی خود به جریانات سیاسی، منافع فردی یا سازمانی خود را جستجو می کنند.
به گزارش بولتن نیوز، تاکنون به مفهوم Midpoints و بازیگرانی که با این ویژگی در فضای سیاسی – اقتصادی و اداری ایران کنش گری می کنند پرداخته نشده است. با این حال در عرصه توئیتری یک توئیت از یکی از فعالان توئیتری که همواره توئیت های نادر و با اهمیتی را به نگارش در می آورد، پرداخت توئیتری و اشاره اجمالی به Midpoints و برداشتی مفهومی از آن است که مصداقی بازر از واکاوی جریان سازمانی Midpoints می باشد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
اگر چه Midpoints واژه ای هندسی است و در علوم هندسه، مهندسی و روانشناسی با تعابیر مرکزی و نقطه میانی تعریف می شوند و فرمولی است که در آن یافتن پاسخ به یک رابطه مجهول با هدف رسیدن به معلوم اتفاق می افتاد اما این اصطلاح در سیاست کاربرد و کارکرد متفاوتی نسبت به آنچه در این علوم دارد، داراست. وسطی ها در علم سیاست به افرادی اطلاق می شوند که هم فرصت طلب و هم رانت خوارند و هم نقشی مانع آفرین و یا خنثی کننده را دارند. در واقع وسطی ها با کار ایذایی و بواسطه غیر مولد بودنشان صرفاً براساس یکسری ملاحظات به نقش آفرینی و کنش گری های میدانی می پردازند. وسطی های ساحت سیاست، اقتصاد و بورکراسی ایران، طفیلی هایی هستند که محصول روابط ناسالمی می باشند که در فضای کشور دهه هاست ریشه دوانیده اند.
واقعیت امر این است وسطی ها، مختص به دولت سیزدهم یا دولت های قبل نیستند بلکه معضل همیشکی ساختار سیاسی کشور است؛ معضلی که آفت می باشد. آفات وسطی ها نه تنها متوجه دولت، بلکه کشور، نظام و مردم است. کارکرد وسطی ها انحراف گفتمان ها، برنامه ها و اهداف و منافع ملی جهت انتفاع فردی یا گروهی است. به عبارت بهتر همین که وسطی ها موضع و جهت گیری های خود را در عرصه جریانی مشخص و روشن نمی کنند متوجه عملکرد فریبنده آنهاست که با اصلاحاتی چون لمپنیسم و شارلاتانیسم همپوشانی پیدا می کنند.
وسطی ها که محصول روابط غلط در عرصه سیاست هستند موجب تخریب عرصه اقتصادی، اداری – اجرایی و حتی اجتماعی شده و می شوند. در ارتباط با موقعیت وسطی ها باید گفت، روابط آنها با افراد صاحب نفوذ در عرصه سیاست تعیین کننده است. این موضوع در دولت سیزدهم به طرز عجیبی به مانند گذشته در حال تکرار است. بطوریکه وسطی ها از طریق رفیق بازی، استفاده از رانت رابطه و دوستی یا آشنایی، دور زدن تمام موانع به اصطلاح حزبی یا گروهی، نادیده گرفتن تجربه حضور یا عدم حضور در این یا آن جناح یا جریان سیاسی و ... توانسته اند مناصبی را بدون هرگونه هزینه سیاسی یا خرج کرد گفتمانی بدست آورند. وسطی ها در شرایطی به اریکه و صندلی های ریاست تکیه می زنند که نه تنها از عاملان گفتمان غالب اداری – اجرایی نیستند بلکه از حیث گفتمانی از حاملان نیز محسوب نمی شوند. این در حالی است که رهیافت مطلوب مدیریتی – اجرایی در عرصه های سیاسی – اقتصادی و حتی اداری جهت تحول زایی نیازمند پشتوانه و باور گفتمانی است.

قابل ذکر است که وسطی های ساحت سیاست، اقتصاد و بوروکراسی، بزرگترین افت بر پیکره کشور و نظام هستند. وسطی ها به دلیل نگاه منفعت محورانه فردی، گرایشات محافظه کارانه جهت حصول به منافعشان، نه تنها موتور حرکت و مکانیسم ها تحولی را از کار خواهند انداخت بلکه موج جدید انقلاب در قالب بیانیه گام دوم را نیز منحرف خواهند کرد و آن را در عرصه اداری – اجرایی کن فیکون خواهند کرد.
کوتاه سخن اینکه، وسطی ها به عنوان آفتی تمام عیار که نتیجه دیرکرد گفتمانی دولت در عرصه انتخاب ها، انتصاب ها و روابطی هستند که بهر قیمتی تلاش خواهند کرد در میدان های سیاسی، اقتصادی و اداری کنش گری کنند؛ به همین دلیل لازم است دولت با صرافت تمام به این سوژه آفت زا توجه کند و یکی از اولویت هایش را تغییر در سیر مذکور قرار دهد(که متاسفانه آنچه تاکنون رخ داده حاکی از آن می باشد که دولت مسخ وسطی ها شده و در مسلخ آنها قرار گرفته است) تا به سرنوشت دولت های پیش از خود گرفتار نشوند؛ چون که وسطی برای خودشان هیچ گونه تعهدی در قبال هیچ کس و هیچ چیزی قائل نیستند آنان فرصت طلبانی هستند که به استحصال منافع شان در هر زمان و شرایطی می اندیشند که برحسب موقعیت های مختلف براساس روابط و رانت هایی که دارند رنگ عوض می کنند.