تحریم های خارجی یا خود تحریمی های داخلی، کدام یک اثرگذارترند؟

گروه بین الملل - مصطفی مطهری: تحریم های ظالمانه غرب با هدایت و رهبری آمریکا علیه ایران، که با نام فشار حداکثری عجین بوده و همراه است علیرغم در نظر گرفتن تمام جوانب و ابعاد تحریم جهت به زانو در آوردن ایران، در طول مدتی که وضع شده هنوز نتوانسته است به اهدافش دست یابد؛ بدان معنا که سیاست راهبردی غرب در قبال تحریم ها به شکل فشار حداکثری علیرغم تنوع و تعداد تحریم ها هنوز نتوانسته است اهدافش را محقق سازد.

به گزارش بولتن نیوز، بخش معدن و موارد مرتبط با آن از جمله بخش هایی می باشد که در ذیل تحریم ها نبوده است. در واقع آنچه موجب شده است که تحریم های غرب به سمت معادن ایران سوق پیدا نکند و نتواند معادن ایران را نشانه بگیرند واقعیتی به نام عدم جایگزین سازی برای آنها بوده است. به عبارت بهتر این ویژگی معادن در ایران بوده است که غرب نتوانسته در صورت تحریم آنها، جایگزینی برای آنها پیدا کند. بنابراین عدم تحریم معادن ایران از سوی غرب(آمریکا) نه در ذیل عدم تحریم پذیری معادن بلکه در راستای عدم جایگزینی معادن برای غرب در صورت تحریم معادن ایران بوده است. از سوی دیگر نیز بنا به گفته کارشناسان حوزه تحقیقات معادن، «در همین شرایط تحریمی، تراز تجاری معادن کشور مثبت 13 بوده است»؛ وجود همین دو شاخص مهم و ارز آور در معادن نشان می دهد که معادن و محصولات استخراجی از آنها دارای چه جایگاه استراتژیک می توانند باشند که با سوء مدیریت ها و ناکارآمدی ها، عدم شفافیت، رانت و فساد با بی توجهی همراه و نابود شده است.

در واقع مزیت ها، ظرفیت ها و قابلیت های معادن برای اقتصاد ایران که غرب درصدد فلج کردن آن است موضوعی می باشد که در نظام اداری – مدیریت ایران از سوی دولت یا رها شده است یا با بی برنامگی ها در اقتصاد کشور بلا استفاده مانده است. اخیراً نیز که اخبار مزایده و واگذاری فله ای معادن از سوی دولت دوازدهم در روزهای پایان حیاتش به افراد خاص بودیم که براساس پبگیری های رسانه ای این اقدام غیرقانونی واگذاری معادن با دستور قضایی متوقف گردید.

در حقیقت روند کلید خوردن معدن خواری در قالب مزایده از سوی دولت که در راستای سیاست زمین سوخته و تحویل دولت ورشکسته به دولت سیزدهم سیاستگذاری شده بود، تمام ماجرای پشت پرده واگذاری یک ‌سوم معادن کشور(۶ هزار معدن) را شامل می شود. در واقع مهندسی فروش معادن و چوب حراجی که دولت در پایان راه حیات سیاسی اش به آن زده است بر این امر دلالت دارد که علاوه بر تحریم های غرب جهت نابودی ایران، دولت تلاش دارد با برنامه های خود در بخش معادن، محدودیت های تحریمی غرب را در این عرصه جبران کند و با اقدامات خود آنچه را که غرب قادر به انجام آن نبوده، به انجام برساند.

واقعیت این است که آنچه در ارتباط با معادن و نقش دولت در استفاده و حتی حراج آنها می بینیم گویای آن است که رفتار و عملکرد دولت مصداق خود تحریمی است؛ به نحویکه دولت به جای استفاده از فرصت نهفته و ویژه معادن، با عملکرد معکوس خود در جهت منفی، بنیانگذار و پایه گذار تحریم های داخلی بوده است و در فرآیند خود تحریمی ها(سهوی یا عمدی)، بطور خودکار اثر تحریم های خارجی را چند برابر کرده است.