انتخابات ریاست جمهوری و ماجراجویی های کاندیداها

گروه سیاسی - مصطفی مطهری: در آستانه انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری و در ایامی که تبلیغات کاندیداها در بخش های مختلف روی آنتن صدا و سیما می رود انتظار می رود روند و مسیر انتخاباتی کاندیداها در روزهای آینده به سمتی برود که بیش از آنکه با شعارزدگی همراه باشد به تشریح برنامه های عملیاتی (نه شعاری شان) بپردازند. اگرچه انتقادات هر کدام از کاندیداها بنا به مصحلت گروه های سیاسی همراه و پیرو انجام می گیرد اما باید خاطرنشان کرد که اداره و مدیریت کشور نگاه ملی می خواهد نه سیاسی یا گروهی و محفلی.

به گزارش بولتن نیوز، در ارتباط با جریان انقلاب در ماه های و روزهای گذشته بنا به گفته ها و شنیده ها انتظارها بر این بود که با جریان تحول خواهی با شاخص ها و تراز انقلابی روبرو شویم ولی در مدت نزدیک به یک هفته گذشته و با آغاز کار تبلیغات انتخابتی کاندیداهای جریان انقلاب و تشکیل ستادهای آنها شواهد موجود گویای چیزی دیگر به غیر آن انتظارات است. در واقع در هم ریختگی گفتمانی و حتی سهم خواهی های جریانات سیاسی نزدیک به گفتمان انقلابی نشان می دهد که سهم خواهان سیاسی و مدیران غنایم بگیر باز هم به مانند گذشته وارد میدان شده اند و جایی برای ایده های انقلابی – مردمی نگذاشته اند.

بطوریکه می توان گفت وجود همین جریانات سیاسی و اشخاصی که سهم و جایگاهی ویژه از قدرت سیاسی در دولت احتمالی طلب می کنند نه تنها پاشنه آشیل رویکرد انقلابی است بلکه آفتی خواهد شد که هزینه آن را بعد از انتخابات خواه در مقام پیروز و خواه بازنده خواهیم دید. در واقع این مطالبه گری از قدرت در میان نیروهای جریان انقلاب تنها مختص به دسته های اول و دوم پیرامون کانیداهای این جریان نیست بلکه خود کاندیداها را نیز شامل می شود که برای کناره گیری به نفع این یا آن نه تنها شروط تعیین می کنند بلکه مطالبه پست و جایگاه نیز دارند.

و اما در ارتباط جریان اعتدالی و اصلاح طلبان که ظاهراً در این انتخابات دو کاندید دارند باید گفت که روند سیاستگذاری های این جریان سیاسی زمین زدن حریف و شکستن کمر آنها با استفاده از کلید واژگانی است که در ادبیات روزمره جامعه وجود دارد؛ به عبارت بهتر آنها با استناد به مبانی عرفی و حاکم در میان آحاد جامعه و تفاوت گذاری میان آنچه حاکمیت وضع می کند تا آنچه مردم بدان عمل می کنند ترجیح سیاسی را بر این قرار داده اند تا نگاه و سیاق عمومی را به عنوان ایده تبلیغاتی خود در جریان انتخابات برجسته کنند.

در واقع اتاق فکر این جریان سیاسی با مبنا قرار دادن این موضوع که هر چه در برابر الزامات سیاسی – حاکمیتی به نفع مردم یاغی بود می توان رأی آنها را به سود خود جمع کرد به سمت پیاده سازی دو قطب سازی های معمول در جامعه حرکت می کنند. بطوریکه با رویکردهای شعاری تلاش دارند تا خود را نماینده مردم جا بیاندازد و دیگر کاندیداهای پنج گانه جریان انقلاب را نماینده حاکمیت و نظام. اگر چه این ایده، ایده تازه ای نیست و عمری به قدمت ظهور و بروز دوم خرداد دارد اما باید حال تکرار ایده همیشه پیروز جریان سیاسی مذکور با خلق دوانگاری ها موجب شده است تا آنها هم چنان بر این تکرار اصرار بورزند. بنحویکه تنازع برای بقاء در قدرت با گزاره آنتاگونیستی آن، چیزی است که اصلاح طلبان و اعتدالیون به آن چنگ شعاری – تبلیغاتی زده اند. از این رو از هر ابزار یا ایده و طرح هر موضوعی در این راستا دریغ نداشته و ابا نمی کنند.

کوتاه سخن اینکه، آنچه این روزها شاهد آن هستیم بیش از آنکه برنامه گرا و روش محور باشد با شاخص های درگیری سیاسی و قدرت طلبی مطابقت دارد. بطوریکه می توان ادعا کرد روند این تنازعات سیاسی در روزهای آتی هم در میان حامیان و هم صنفی های سیاسی هر دو جریان بیشتر خواهد و هم اینکه درباره کنار زدن رقیب از صحنه سیاسی کشور با تخریب آن در مقابل اذهان عمومی نیز شدت خواهد گرفت. در واقع آنچه که در روزهای گذشته گفته می شد که در این دوره دیگر دوقطبی وجود ندارند با اکران رهیافت های تبلغاتی نامزدها نشان داده شد که دوقطبی نه تنها وجود دارد بلکه شِق مظلوم نمایی نیز در این دوره چاشنی و الصاق آن شده است.