فقدان مدیریت و بی آبی، معضل سیستان و بلوچستان

گروه اجتماعی- مصطفی مطهری: سیستان و بلوچستان در زمره استان های محروم کشور است. این محرومیت در بخش های مختلف مصداق هایی دارد. از جمله آنها، بخش آب و منابع آبی است. بطوریکه مردم این استان مجبورند برای دریافت مایحتاج آب مورد استفاده روزانه شان ساعت ها درصف بایستند.

به گزارش بولتن نیوز، به واقع دور شدن صدای پای آب از زندگی مردم سیستان و بلوچستان موجب شکل گرفتن آسیب های فراوانی در این استان شده است. وضعیت کم آبی یا به عبارت بهتر بی آبی در روستاهای سیستان و بلوچستان آنچنان فشاری بر مردم آورده است که مردم با مهاجرت از محل زندگی شان، رفتن را بر ماندن سخت و زندگی پر از درد و مشقت ترجیح می دهند.

اگر چه آب، تنش های آبی  و بحران آب یک روایت ناتمام در سیستان و بلوچستان است اما نگاه به موضوع و مسئله آب و کمبود آن در سیستان و بلوچستان علاوه بر آنکه یک مسئله انسانی - زیستی – معیشتی است یک مسئله امنیتی نیز می باشد. بطوریکه عدم خدمت رسانی های مربوطه در این باره و فقدان توجه مدیران مربوطه به معضل کمبود آب می تواند چالش ها و تهدیدات امنیتی با کارکرد ملی را برای کشور رقم بزند. از این رو برای پایان دادن به این مسئله باید در مدیریت های استانی در عرصه های مذکور تجدید نظرهایی اتفاق بیافتد.

واقعیت امر این است که اگرچه ناقوس بحران آب چند صباحی است که در سیستان و بلوچستان به صدا درآمده و شرایط زندگی را برای مردم این استان سخت کرده است اما آنچه بیش از کم آبی و حتی بی آبی به مردم این استان فشار می آورد و آنها را آزرده می کند بحران مدیریت است. این بحران دارای دو سطح و ساختار می باشد؛ بطوریکه بحران مدیریت در این باره اولاً  شامل ضعف مدیریت و عدم برنامه ریزی مسئولان برای روزهای بحرانی می باشد که هیچ گونه دور اندیشی و افق نگری علیرغم روشن بودن و آشکار بودن مسئله ندارند. دوماً در حوزه آبرسانی در این استان بجای ارائه راهکار و تلاش برای عملیاتی سازی برنامه هایی که می توان به مرتفع سازی بخشی از این معضل بیانجامد با توجیه و بهانه زایی و پاک کردن صورت مسئله تلاش دارند ماموریت خود را به عنوان مدیر در این استان به پایان برسانند. نکته مهم در این باره این است که عمده مدیران اجریی در این استان، عملکرد سیاسی – امنیتی را مقدم بر دیگر مسئولیت ها و وظایف خود می دانند؛ به عبارت بهتر عملکردهای امنیتی – سیاسی را ویترین مسئولیت خود در این گونه استان ها به شمار می آورند. این در حالی است که پیوند مسئله آب و تنش های آبی از یکسو و مهاجرت ساکنان این استان به دیگر استان ها می تواند در آینده یک معضل امنیتی ایجاد کند که به راحتی نتواند آن را دفع و رفع و رجوع کرد.

بنابراین با توجه به نکات گفته شده در این یادداشت باید تأکید کرد که فاجعه تخلیه روستاها در سیستان و بلوچستان و مهاجرت از آنجا بخاطر بی آبی و کم آبی و سرازیر شدن شدن آنها به حاشیه شهرها و کلانشهرها بیش از هرچیزی متوجه مدیریت و بحران مدیریت در این عرصه است. به عبارت بهتر فقدان مدیران مدبر و آینده نگر از شرایط طبیعی و اکولوژی حاکم در این استان موجب شده است تا شرایط موجود از زندگی سخت در کمبود آب و مهاجرت از این استان برای مردم و ساکنان آن رقم بخورد.