رییس جمهور محبوب قلب ها!

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ فیلم «تلفن همراه رییس جمهور» یکی از فیلم هایی بود که موضوعی جنجالی را به همراه خود داشت و کمی هم به سیاست نزدیک شده است. موضوع اصلی فیلم تلفن همراه رییس جمهور می طلبیده تا نویسنده و کارگردان برای بیان حرفهای خود به شکل گیری موقعیت های طنز متوسل بشوند. این نکته را البته نمی توان به عنوان یک اصل مهم  در تمام نقاط فیلم بسط و گسترش داد با این دلیل که در نهایت تنها به شکل دهی موقعیت های طنز ختم شده است. فیلم ایده جالب توجهی دارد و به هر صورت می تواند توجه و نگاه هر بیننده ای را به خود جلب کند به ویژه آن که اندکی هم به سیاست متصل شده است. قربانعلی کی سومی (مهدی هاشمی) باربری است که با خرید یک سیم کارت و تلفن همراه به یک مشکل مهم بر می خورد چون سیم کارت خریده شده در واقع سیم کارت قبلی رییس جمهور است که حالا در این معامله رد و بدل شده است. قربانعلی حالا از نظر دیگران یک ریس جمهمور است و باید مشکلات مردم را پی گیری کند.

این ایده در همین ابتدا جالب توجه است و ذهن ها را به سمت و سویی می برد که انتظار یک فیلم قابل قبول را داشته باشیم اما این نکته فقط در همین ایده منحصر به فرد و تاثیرگذار باقی می ماند و درجا می زند. علت اصلی این قضیه را شاید می توان به نبود شفافیت کامل در این گونه کارها و به خصوص ابراز ذهنیت های کارگردان در این فیلم دانست. حال که نویسنده و کارگردان چنین ایده ای را انتخاب کرده اند،بهتر بود تا سد معبرهای بیهوده ای را که در برابر یک کامل ساخته اند را از میان بردارند. فیلم با این که ایده خوبی را در پنهان داشته است اما شبیه به تکه های یک پازل است که برای رساندن مفهوم خود حالا باید به هر بخشی از حاشیه های خود از جمله به کارگیری سیاست آویزان شود. بیان مشکلات و معضلات اجتماعی آن هم در شرایطی که مردم رییس جمهور مردمی خود را انتخاب کرده اند،مستلزم وجود شیوه هایی است که طنز تنها یکی از آن به شمار می رود. نویسنده و کارگردان در این کار علاوه بر تفهیم منظور اصلی خود از اوضاع جامعه، در صدد ساختن موقعیت هایی بوده اند که موجب آزار روح و جان بیننده نشود. برای جلوگیری از  بروز این فاجعه،به کار بستن طنز بهترین روشی است که می تواند با ایجاد نوعی تلطیف به مقصد اصلی خود برسد. کارگردان در این کار تلاش خود به کار گرفته است که در این کار کلیشه نرسد ولی گویا برخی قسمت ها به دلیل فراهم کردن فضایی مفرح برای بیننده و استفاده از لهجه های مخالف از میان رفته است. این نکته مهم را نیز باید در نظر داشت که انتشار مفاهیم از طریق شوخی و خنده خطر هایی را به نبال دارد که دور شدن از موضوع اصلی و رسیدن به نوعی پراکندگی در ساخت روایت از معایب آن است.