عید مبعث، کرامات رسول اکرم(ص)

گروه دین و اندیشه - حجه الاسلام والمسلمين عليرضا توحيدلو در یادداشتی نوشت:‌حضرت محمد(صلی الله علیه وآله وسلم) در روز ٢٧ رجب در سن ۴٠ سالگی و در غار حرا به پیامبری مبعوث شد.

به گزارش بولتن نیوز، بعد از اینکه آیات الهی به وسیله وحی بر پیامبر نازل شد، پیامبر مردم جاهل را که انسانیت از میانشان رخت بربسته بود و تعلیمات پیامبران قبلی فراموش کرده بودند وعقایدشان دستخوش تحریفات شده بود و به بت پرستی، زنده به گور کردن دختران، ظلم و بیدادگری، غارت و خونریزی، پایمال کردن حقوق ضعیفان و فحشا و منکرات ، مشغول بودند به خدا پرستی و ترک کارهای جاهلیت دعوت کرد. اولین افرادی که به خدا ایمان آوردند و رسالت حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله وسلم) را پذیرفتند، مولای متقیان امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام و ام المؤمنین حضرت خدیجه سلام الله علیها بودند. سپس به تدریج دین اسلام گسترش یافت و پیامبر اسلام مردم را به دینداری و ترک گناه دعوت نمود.

ما مسلمانان هم هر ساله بیست و هفتم ماه رجب را مبارک برشمرده و جشن می گیریم و در این روز اعمالی را انجام می دهیم.

اعمال روز بیست و هفتم ماه رجب

از جمله اعیاد عظیمه است و روزى ست كه حضرت رسول اکرم صلَّى الله علیه و آله وسلم در آن روز به رسالت مبعوث گردید و جبرئیل به پیغمبرى بر آن حضرت نازل شد و از براى آن چند عمل است:

١- غسل.

٢- روزه گرفتن و آن یكى از چهار روزى است كه در تمام سال روزه گرفتنش امتیاز دارد و برابر است با روزه هفتاد سال.

٣- بسیار صلوات فرستادن.

۴- زیارت حضرت رسول اکرم و امیرالمؤمنین علیهماالسَّلام.

۵- علامه شیخ طوسی(رحمة‌الله‌علیه) در مصباح از رَیّان بن الصّلت روایت نموده است كه امام جواد علیه السلام در زمانی كه در بغداد بود روز نیمه رجب و روز بیست و هفتم را روزه گرفت و همه اصحاب آن حضرت نیز روزه گرفتند و ما را امر فرمود كه دوازده ركعت نماز اقامه کنیم (شش نماز دو رکعتی مثل نماز صبح) و بعد از فراغ از نمازها، هر یك از حمد و توحید و مُعَوَّذَتین چهار مرتبه و " لا اِلهَ اِلا اللهُ واللهُ اَكْبَرُ وَ سُبْحانَ اللهِ وَالْحَمْدُلِلّهِ وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ" چهار مرتبه، اللهُ اللهُ رَبِّى لا اُشْرِكُ بِهِ شَیْئا چهار مرتبه و لا اُشْرِكُ بِرَبِّى اَحَدا چهار مرتبه، خوانده شوند.

۶- علامه شیخ طوسی(رحمة‌الله‌علیه) از جناب ابوالقاسم حسین بن رُوح رَحَمهُ اللهُ روایت کرده كه در این روز ١٢ ركعت نماز مى‌خوانى یعنی ۶ نماز دو رکعتی مثل نماز و بین هر دو رکعت دعای ذیل خوانده شود:

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ شَریكٌ فى الْمُلْكِ وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ وَلِىُّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبیراً یا عُدَّتى فى مُدَّتى یا صاحِبى فى شِدَّتى یا وَلیّى فى نِعْمَتى یا غِیاثى فى رَغْبَتى یا نَجاحى فى حاجَتى یا حافِظى فى غَیْبَتى یا كافِىَّ فى وَحْدَتى یا اُنْسى فى وَحْشَتى اَنْتَ السّاتِرُ عَوْرَتى فَلَكَ الْحَمْدُ و اَنْتَ الْمُقیلُ عَثْرَتى فَلَكَ الْحَمْدُ وَ اَنْتَ الْمُنْعِشُ صَرْعَتى فَلَكَ الْحَمْدُ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاسْتُرْ عَوْرَتى وَ آمِنْ رَوْعَتى وَ اَقِلْنى عَثْرَتى وَاصْفَحْ عَنْ جُرْمى وَ تَجاوَزْ عَنْ سَیِّئاتى فى اَصْحابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذى كانُوا یُوَعَدُونَ.

پس از قرائت دعا، هر یك از سوره‌های حمد، توحید، مُعَوَّذَتَیْن، قُلْ یا اَیُّهَا الْكافِرُونَ، اِنا اَنْزَلناهُ، آیة الكرسى را هفت مرتبه بخوان و بعد از آن
ذکرهای " لا اِلهَ اِلا اللهُ واللهُ اَكْبَرُ وَ سُبْحانَ اللهِ وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ هفت مرتبه، و " اللهُ اللهُ رَبَّى لا اُشْرِكُ بِهِ شَیْئا" هفت مرتبه گفته شوند. سپس دعا کرده و از خداوند حاجت طلب کن.

٧- در اقبال و در بعضی از نسخ مصباح آمده است كه مستحب است در این روز دعای زیر خوانده شود:
یا مَنْ اَمَرَ بِالْعَفْوِ وَالتَّجاوُزِ و َضَمَّنَ نَفْسَهُ الْعَفْوَ وَالتَّجاوُزَ یا مَنْ عَفى وَ تَجاوَزَ اُعْفُ عَنّى وَ تَجاوَزْ یا كَریمُ.
اَللّهُمَّ وَ قَدْ اَكْدَى الطَّلَبُ وَ اَعْیَتِ الْحیلَةُ وَالْمَذْهَبُ وَ دَرَسَتِ الاْمالُ وَانْقَطَعَ الرَّجاَّءُ اِلاّ مِنْكَ وَحْدَكَ لا شَریكَ لَكَ اَللّهُمَّ اِنّى اَجِدُ سُبُلَ الْمَطالِبِ اِلَیْكَ مُشْرَعَةً وَ مناهِلَ الرَّجاَّءِ لَدَیْكَ مُتْرَعَةً و اَبْوابَ الدُّعاَّءِ لِمَنْ دَعاكَ مُفتَّحَةً وَالاِْسْتِعانَةَ لِمَنِ اسْتَعانَ بِكَ مُباحَةً وَ اَعْلَمُ اَنَّكَ لِداعیكَ بِمَوْضِعِ اِجابَةٍ وَ للصّارِخِ اِلَیْكَ بِمَرْصَدِ اِغاثَةٍ وَ اَنَّ فِى اللَّهْفِ اِلى جُودِكَ وَالضِّمانِ بِعِدَتِكَ عِوَضاً مِنْ مَنْعِ الْباخِلینَ وَ مَنْدُوحَةً عَمّا فى اَیْدِى الْمُسْتَاْثِرینَ وَ اَنَّكَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ اِلاّ اَنْ تَحْجُبَهُمُ الاْعْمالُ دُونَكَ وَ قَدْ عَلِمْتُ اَنَّ اَفْضَلَ زادِ الرّاحِلِ اِلَیْكَ عَزْمُ اِرادَةٍ یَخْتارُكَ بِها وَ قَدْ ناجاكَ بِعَزْمِ الاِرادَةِ قَلْبى وَ اَسْئَلُكَ بِكُلِّ دَعْوَةٍ دَعاكَ بِها راجٍ بَلَّغْتَهُ اَمَلَهُ اَوْ صارِخٌ اِلَیْكَ اَغَثْتَ صَرْخَتَهُ اَوْ مَلْهُوفٌ مَكْرُوبٌ فَرَّجْتَ كَرْبَهُ اَوْ مُذْنِبٌ خاطِئٌ غَفَرْتَ لَهُ اَوْ مُعافىً اَتْمَمْتَ نِعْمَتَكَ عَلَیْهِ اَوْ فَقیرٌ اَهْدَیْتَ غِناكَ اِلَیْهِ وَ لِتِلْكَ الَّدعْوَةِ عَلَیْكَ حَقُّ وَ عِنْدَكَ مَنْزِلَةٌ اِلاّ صَلَّیْتَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ قَضَیْتَ حَوائِجى حَوائِجَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ وَ هذا رَجَبٌ الْمُرَجَّبُ الْمُكَرَّمُ الَّذى اَكْرَمْتَنا بِهِ اَوَّلُ اَشْهُرِ الْحُرُمِ اَكْرَمْتَنا بِهِ مِنْ بَیْنِ الاُْمَمِ یا ذَاالْجُودِ وَالْكَرَمِ فَنَسْئَلُكَ بِهِ وَ بِاسْمِكَ الاْعْظَمِ الاْعْظَمِ الاْعْظَمِ الاْجَلِّ الاْكْرَمِ الَّذى خَلَقْتَهُ فَاسْتَقَرَّ فى ظِلِّكَ فَلا یَخْرُجُ مِنْكَ اِلى غَیْرِكَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَیْتِهِ الطّاهِرینَ وَ تَجْعَلَنا مِنَ الْعامِلینَ فیهِ بِطاعَتِكَ وَالاْمِلینَ فیهِ بِشَفاعَتِكَ اَللّهُمَّ وَاهْدِنا اِلى سَواَّءِ السِّبیلِ وَاجْعَلْ مَقیلَنا عِنْدَكَ خَیْرَ مَقیلٍ فى ظِلٍّ ظَلیلٍ فَاِنَّكَ حَسْبُنا وَ نِعْمَ الوَكیلُ وَالسَّلامُ عَلى عِبادِهِ المُصْطَفَیْنَ وَ صَلَواتُهُ عَلَیْهِمْ اَجْمَعینَ.
اَللّهُمَّ وَ بارِكَ لَنا فى یَوْمِنا هَذَا الَّذى فَضَّلْتَهُ وَ بِكَرامَتِكَ جَلَّلْتَهُ وَ بِالْمَنْزِلِ (الْعَظیمِ) الاْعْلى اَنْزَلْتَهُ صَلِّ عَلى مَنْ فیهِ اِلى عِبادِكَ اَرْسَلْتَهُ وَ بِالْمَحَلِّ الْكَریمِ اَحْلَلْتَهُ.
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ صَلوةً داَّئِمَةً تَكُونُ لَكَ شُكْراً وَ لَنا ذُخراً وَاجْعَلْ لَنا مِنْ اَمْرِنا یُسراً وَاخْتِمْ لَنا بِالسَّعادَةِ اِلى مُنْتَهى آجالِنا وَ قَدْ قَبِلْتَ الْیَسیرَ مِنْ اَعْمالِنا وَ بَلَّغْتَنا بِرَحْمَتِكَ اَفْضَلَ آمالِنا اِنَّكَ عَلى كُلِّشَىءٍ قَدیرٌ وَ صَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ .
مرحوم محدث قمی(ره) می‌گوید كه این دعا را حضرت موسى بن جعفر، باب الحوائج علیه السلام در آن روزى كه، آن جناب را به سمت بغداد حركت دادند و آن روز بیست و هفتم رجب بود، خواندند.

کرامات رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله وسلم

اللّهــم صلّ علــي محمّــد و آل محمّــد و عجّــل فرجــــهم "
رسول اكرم صلي الله عليه و آله وسلم فرمود: بسيار ياد كردن خدا و بر من صلوات فرستادن، موجب برطرف شدن فقر مي شود.
با توجه به روايت فوق، داستان زير تقديم ميشود. ضمناً توصيه ميگیرد؛ قبل از مطالعه به نكات زير توجه نمائید:

١- شكي نيست كه اذكار، خواص و فوايدي بسيار دارد. طبق روايات رسيده از معصومين عليهم السلام، ذكر صلوات نيز چنين است. يكي از فوايد آن، رهايي از فقر و تنگدستي است. ناگفته پيداست كه: نتيجه بخشيدن آن، شرايطي دارد. يكي از شرايط آن، چگونگي حالتهاي روحي، نفسي و معنوي انسان است. با اين بيان، ذكر شخصي به ثمر مي رسد كه قبلاً زمينه لازم را فراهم كرده باشید. به عبارت ديگر، نبايد توقع داشت كه بدون ايجاد زمينه، تكرار اذكار به نتيجه مطلوب برسد.

٢- به ثمر رسيدن ذكرها، در سايه تلاش و جديت انسان است. به عبارت ديگر، به نتيجه رسيدن آنها با تنبلي و تن پروري منافات دارد و نبايد از تلاش و كوشش در كسب معاش دست كشيد و با تكرار اذكار، به كنجي نشست و به اميد اين كه خداوند، روزيمان را مي رساند، از كار و تلاش دست برداشت.
رسول اكرم صلي الله عليه و آله وسلم فرمودند:

بسيار ياد كردن خدا و بر من صلوات فرستادن، موجب برطرف شدن فقر مي شود.

مردی خواب و خوراک نداشت. مادام كه سر و وضع زن و بچه هايش به خاطرش مي آمد؛
آشفته و غمناك مي شد. ظاهر رنجور و گونه هاي ترك برداشته آنها، آزارش ميداد. همين طور شكوه هاي بي وقفه همسرش كه خواب و خيالش را ربوده بود.
آن روز، مثل هميشه، در چوبی حياط را به هم زد. راه كوچه باريك محله را در پيش گرفت. نمي دانست كجا ميرود؟ ولي گام هايش بسي بلند و كشيده بود. گاهي به اطرافش چشم مي دوخت تا شايد مشكل گشايی بيابد. از چند كوچه باريك و كم عرض گذشت. به چهار راهي نزديك شد كه معمولاً از جمعيت موج مي زد. در آن سوي چهار راه، مسجدي قرار داشت. هر چند ظاهرش ساده و كوچك بود؛ اما هيچ وقت از نمازگزاران خالي نبود. گاهي واعظي به منبر مي رفت و به پند و اندرز مردم مي پرداخت. آن روز نيز واعظي بر فراز منبر، در حال سخنراني بود. جمعيتي گرد آمده بودند و به سخنان او گوش مي كردند.
سعيد، نيز خودش را داخل جمعيت زد. روحاني، پيرامون فقر و راههاي خلاصي از آن سخن مي گفت. بيان شيرين و رسايي داشت. چيزي نگذشت كه سعيد جذب سخنان او شد. بين خودش و او احساس نزديكی ميكرد. به نظرش رسيد كه روحاني، او را ميشناسد و حرفهاي دلش را بازگو ميكند. ولي اين طور نبود؛ سخنان روحاني، حرف دل بسياري از مردم بود. او در بخشي از سخنانش گفت: در فرستادن صلوات، كوتاهی نكنيد. زيرا اگر توانگر، صلوات بفرستد؛ مالش بركت مييابد و اگر فقير صلوات بفرستد، خداوند تعالي از آسمان روزي اش را مي فرستد.
اين سخن گرچه براي سعيد تازگي داشت، ولي به نظرش آسان بود. از خودش پرسيد: پس تا حالا چرا به اين راه ساده، فكر نكرده بودم؟!
سخنان روحاني تمام شد، اما فريادهاي هماهنگ "صلوات" تمامي نداشت. صلواتها، رسا و پی در پی بود. سعيد اميدوار شده بود. او مثل خيلي ها، قدم به بيرون گذاشت. راه خانه اش را در پيش گرفت. لب هايش مي جنبيد. لحظهاي زمزمه اش قطع نمي شد. مثل اين كه صلوات، آن سوي لبهايش پنهان شده بود. سه روز گذشت. هنوز صلوات، ورد زبانش بود.
سخنان روحاني از دل و ذهنش بيرون نمي رفت؛... فقير اگر صلوات بفرستد، خداوند تعالي از آسمان روزي اش را مي فرستد. از خانه بيرون رفت. همچنان چهره ارغواني و گرسنه بچه ها، نگرانش ساخته بود. اتفاقاً عبورش به خرابه اي افتاد. مكان ترسناكي بود. گويی در و ديوارهايش با انسان سخن ميگفت. سخن از گذشته هاي دور؛ سخن از آنهايی كه آنجا را به يادگار گذاشته بودند. سنگها و خاكهاي تلنبار شده كف خرابه، راه رفتن را مشكل ساخته بود. اضطراب خفيفی، وجود سعيد را فراگرفت. لحظه اي در خودش فرو رفت. سنگي به پايش اصابت كرد. اول لرزيد و بعد، كمي احساس درد كرد. چيزي به افتادنش نمانده بود. برگشت، نگاه كرد. چشمش به سنگي افتاد كه در حال غلت خوردن بود؛ و بعد سفال خاكي رنگ، توجه اش را جلب كرد. حس كنجكاوي اش بيدار شده بود. گامي به عقب برگشت. از فاصله كمتر، چشم دوخت. بخشي از يك ظرف قديمي به چشمش افتاد. به آرامي خاكها را كنار زد و بعد كوزه كوچكي از دل خاك، بيرون آورد. ضربان قلبش تند تند مي زد. احساس تشنگي ميكرد. لبهاي خشكيده اش تكان ميخورد. خاكهاي سطح كوزه را فوت كرد. قشنگ و زيبا بود. دهانه كوزه با گل بسته شده بود. گل هاي دهانه كوزه را بيرون آورد. به آرامي دهانه آن را به سمت پايين قرار داد. صداي شادي آوري در خرابه پيچيد. صدا از به هم خوردن سكه هاي طلا بود. نور طلايی رنگ سكه، زير اشعه خورشيد، وسوسه انگيز و خيال آور مي نمود. گيج شده بود. تصميم گرفتن، برايش دشوار بود. لحظاتي مات و مبهوت به سكه ها نگاه كرد. جلوه فريبنده آنها چشمانش را به بازي گرفته بودند. به فكر فرو رفت. در عالم گذشته اش غرق شد. بار ديگر اوضاع نابسامان خانواده اش، خاطرش را آشفته كرد. از اين كه نتوانسته بود شكم بچه هايش را سير كند، غصه ميخورد؛ از اين كه در مقابل تقاضاهاي آنها چارهاي جز سكوت نداشت، زجر مي كشيد. به خود آمد. چشمش به سكه ها افتاد. لبخندي شيرين، روي لب هاي خشكيدهاش، گل كرد. سكه هايي را كه روي زمين افتاده بود، جمع كرد و داخل كوزه انداخت. كوزه را به سينه اش چسباند. در حالي كه صورتش را به آسمان بلند كرده بود؛ لحظه اي چشمانش را بست. آنگاه از جايش برخاست. شروع كرد به راه رفتن. چند گامي بيش نرفته بود كه به ياد سخنان آن روحاني افتاد؛... فقير اگر صلوات بفرستد، خداوند متعال از آسمان روزي اش را ميفرستد.
گامهايش سست شد. كم كم از حركت بازماند. نه توان رفتن داشت و نه قدرت برگشتن. سر دو راهي قرار گرفته بود؛ دو راهي كه يك راه آن به فقر دائمي منتهی ميشد و راه ديگرش به بهره مند شدن از آن گنج خدادادي. اما نه؛
او در آن گيرودار سرنوشت ساز، به خودش نهيب زد: وعده روزي من، از آسمان است؛ روزي زمينی را نمي خواهم. برگشت. كوزه را سرجايش گذاشت. درست زير همان سنگي كه به پايش خورده بود. به اطرافش نگاه كرد. سريع از خرابه بيرون شد. ساعتي ديگر، تن خسته و گرسنه اش را روي حصير كهنه اتاقش، رها كرد و بار ديگر در فكر عميق فرو رفت. اين بار هم كه با دست خالي برگشتي؟!
اين، صداي همسرش بود كه رشته افكارش را پاره كرد. در حالي كه لبخندي به لب هايش كاشته شده بود؛ همه چيز را براي همسرش تعريف كرد. همسرش كه تحمل شنيدن سخنان او را نداشت، پرسيد:كجاست؟ چرا نياوردي؟! نخواستم. نخواستي؟! چرا؟ مگر حال و روزمان را نمي بيني؟ اگر تو نمي خواهي، گناه ما چيست؟ گناه اين بچه هاي معصوم...؟
مطمئنم كه خداوند روزي ام را از آسمان مي فرستد. از آسمان؟! آن را كجا گذاشتي؟
همان جا، سرجايش؛ زير همان سنگ وسط خرابه. در آن لحظه، همسايه اش، كه مرد يهودي بود. در پشت بام خانه اش به سخنان سعيد و همسرش گوش ميكرد. بعد از شنيدن سخنان آن دو، سخت به طمع افتاد. فوري خودش را به آن خرابه رساند. سنگي در وسط خرابه، سينه به خاك فرو برده بود. به سنگ نزديك شد. به آرامي آن را كنار زد. كوزه، برق نگاهش را دزديد. بي صبرانه سنگ را از دل خاك بيرون آورد. تا آن لحظه هزاران فكر و خيال در ذهنش متولد شده، رشد و نمو كرده بود. خيالاتی كه تنها با سكه هاي داخل كوزه به ثمر مي رسيد.
او حق داشت كه به هيچ چيز فكر نكند جز آن كوزه و سكه هاي داخلش. كوزه را برداشت و يك راست خودش را به خانه اش رساند. به تندي در كوزه را باز كرد. بي صبرانه به درون آن چشم دوخت. ترسي توام با اضطراب، در تنش دويد. موجودات شبيه مار و عقرب، توجهاش را جلب كرد. بيشتر دقت كرد. درست بود؛ عقربه اي سياه و زرد رنگ طول و عرض كوزه را مي پيمودند. در كوزه را بست. احساس تنفري نسبت به كوزه پيدا كرده بود. به فكر فرو رفت. همان جا، كينه اي نسبت به سعيد در دلش كاشته شد. در حالي كه از چهره اش شرارت مي باريد، با خود گفت: حتماً مي دانسته كه كوزه پر از مار و عقرب است. وقتي فهميده كه من در پشت بام خانه به حرفهاي او و همسرش گوش ميكنم؛ با حرفهاي دروغش، مرا گمراه كرد و گرفتار اين مار و عقرب هاي كشنده نمود. جواب دشمني اش را خواهم داد. جوابي كه هرگز فراموش نكند! سعيد نشسته بود. همسرش به قيافه متفكرانه او نگاه ميكرد. از اين كه شوهرش آن همه سكه طلا را رها كرده بود، عصباني بود. گاهي با سخنان طنزگونه و نيش دار، عمل او را مورد استهزاء قرار ميداد. چگونه ميتوانست باور كند كه مردش با آن همه فقر، آن همه سكه طلا را رها كرده است؟! بار ديگر به شوهرش نگاه كرد. او همچنان به سينه ديوار چسبيده بود. زير لب، چيزي ميخواند. زن كه حوصله اش تمام شده بود، گفت: منتظري كه خدا روزي ات را از آسمان بفرستد؟ بلند شو برو بيرون، يك كاري كن.
سعيد دنبال جمله اي مي گشت تا پاسخ همسرش را بدهد. هنوز چيزي نگفته بود كه صداي عجيبی در اتاق پيچيد. صدا براي سعيد آشنا بود. همان صداي جذابی كه در خرابه شنيده بود. به سقف اتاق نگاه كرد. از روزنه كوچك سقف اتاقش، باراني از سكه ميباريد. حالت عجيبی پيدا كرده بود. خوشحالی توام با حيرت، آب دهانش را خشكانده بود. صدايش در اتاق پيچيد: خدايا! شكرت، شكرت. نگاه كن، نگاه كن، خداوند روزي مان را از آسمان فرستاده است. همسرش كه باورش نمي شد، اول به روزنه سقف اتاق چشم دوخت و سپس با شادماني به جمع كردن سكه ها پرداخت. صدای گفت و گوي سعيد و همسرش به گوش همسايه يهودي اش رسيد. او به خودش شك كرد. دست نگه داشت. كوزه را بالا كشيد. از دهانه كوچك كوزه، نگاهش را گذراند. عقرب هاي باقي مانده، همچنان به يكديگر تنه ميزدند و از سر و كول هم بالا و پايين مي رفتند. به سعيد و همسرش زهرخندي نثار كرد و بار ديگر كوزه را در دهان روزنه اتاق، وارونه كرد. هم زمان صداي سعيد بلند شد: بازهم سكه، سكه. خدايا... خدايا...! بر شگفتي مرد يهودي افزوده شده بود. به نظرش رسيد كه سعيد و همسرش، عقل شان را از دست داده اند. براي اين كه مطمئن شود، سرش را به روزنه اتاق سعيد، نزديك كرد. و بعد با احتياط به داخل اتاق نظر انداخت. باورش نمي شد. آنچه ريخته بود، سكه بود. سكه هايی كه با رنگ زرد و فريبنده در كف دستان آن دو موج مي زدند و جرنگف جرنگ صدا ميكردند. با خودش گفت: حتما من اشتباه كرده بودم! و ادامه داد: نه! نه! من اشتباه نكرده بودم؛ هر چه بود، مار و عقرب بود. از خودش پرسيد: پس چه اتفاقی افتاده است؟لحظه اي به فكر فرو رفت. بعد از چند دقيقه انديشيدن، به راز قضيه پی برد. دانست كه اين، سری از اسرار غيبی است. سري كه به دست خداوند به ثمر رسيده است. سعيد را به پشت بام دعوت كرد. وقتي سعيد، خودش را به آن جا رساند، مرد يهودي خودش را روي قدم هاي او انداخت. همان دم صدايش كه با گريه شوق توام بود؛ در فضا پيچيد:
« أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلٰهَ إِلَّا ٱللَّٰهُ »
«گواهی می‌دهم ، خدایی جز الله نیست».
« أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ ٱللَّٰهِ »
«گواهی می‌دهم، همانا محمد پیامبر خداست»

سعيد نيز گيج شده بود. ميدانست كه باران سكه از بركات « صلوات » است. ولي نميدانست كه مسلمان شدن يك نفر يهودي نيز از ديگر بركات آن مي باشد. يك بار ديگر به مرد تازه مسلمان نگاه كرد و سكه هاي كف اتاق را در ذهنش تداعی نمود. ناخود آگاه بر زبانش جاري شد:
اللهم صل علي محمد و آل محمد! (١)

پیامبر بچه ها را زنده کرد

اللّهــم صلّ علــي محمّــد و آل محمّــد و عجّــل فرجــــهم "
يكى از اصحاب رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم)، دوست داشت كه آن حضرت را به خانه اش دعوت كند، و به همين خاطر يك روز به همسرش گفت: آماده باش كه امروز مى خواهم پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) به خانه دعوت نمايم.
پس از آن، مرد بزغاله اى را كشت و همسرش مشغول پختن آن شد و خودش نيز به دنبال پيغمبر رفت، وقتى كه او بزغاله مى كشت يكى از دو پسرش شاهد ماجرا بود.
در غياب پدر، آن پسر به برادرش گفت: نبودى تا ببينى پدر چگونه بزغاله را كشت، مى خواهى به تو نشان بدهم؟
برادر پاسخ داد: آرى.
دو برادر به پشت بام رفتند، پسر برادرش را خوابانيد و كارد به گلويش گذاشت و سرش را بريد، در همين موقع مادر متوجه ماجرا شد و فرياد زد:
چه مى كنى؟
پسر ترسيد و از طرف ديگر بام فرار كرد و به زمين افتاد و مرد.
زن گريان و نالان شد و به عزادارى مشغول شد. پس از مدتى، رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) و مرد عرب وارد خانه شدند، زن ماجرا را براى شوهرش تعريف كرد و در پايان گفت:
اين ماجرا را به رسول خدا مگو، مبادا آن حضرت متاثر شود.
سپس زن جنازه دو پسر را پيچيد تا پس از رفتن پيامبر آنها را دفن كند.
جبرئيل بر پيامبر نازل شد و عرض كرد:
اى رسول خدا! به ميزبان بفرمائيد تا پسرهايت نيايند، من غذا نمى خورم. رسول خدا به مرد فرمود: پسرهايت را بياور.
مرد عرض كرد:
به آنها دسترسى ندارم، شما غذا ميل بفرمائيد.
پيامبر فرمود: اين طور نمى شود امر خداوند چنين است.
بالاخره مرد اقرار كرد كه پسرانش كشته شده اند، حضرت فرمود:
جنازه ها را بياور.
مرد جنازه ها را آورد، پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) دعايى خواندند، بچه ها زنده شدند و در اطاق با رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) هم خوراك گرديدند.(٢)

اى آنكه بر تمام خلايق سر آمدى
در ارض مصطفى به سماوات محمدى(ص)
جا دارد آنكه فخر كند بر تو انبياء
در مشرق زمانه توئى هور سرمدى

زنده شدن جوان مقتول

اللّهــم صلّ علــي محمّــد و آل محمّــد و عجّــل فرجــــهم "
در ميان بنى اسراييل ، شخصى كشته شد كه قاتل او معلوم نبود: خداوند وحى فرستاد كه گاوى را با صفات مخصوصى كشته، يكى از اعضاى او را بر بدن مقتول بزنند تا او خبر از قاتل خود دهد. آن گاو نزد جوانى از بنى اسراييل بود كه خداوند به اين جوان عنايت كرد و صلوات را تعليم داده بود.
آن جوان در خواب ديد كه به او امر شد كه گاوش را نفروشد، مگر به امر مادرش. آن جوان از خواب برخاست، بنى اسراييل نزد او آمدند تا گاو را از او بخرند، مادر جوان گفت: بايد پوست اين گاو را پر از طلا كنيد تا آن را به شما بفروشيم. آنها راضى شده، گاو را خريدند، سپس او را كشته و يكى از عضوهاى بدنش را بر پيكره مرده زدند. آن مرده زنده شد و خبر داد كه قاتل او پسر عمويش است.
بنى اسراييل گفتند: نمى دانيم كه كدام عجيب تر است: زنده شدن اين جوان يا ثروتمند شدن اين مرد.
خداوند به حضرت موسى(علی نبینا و اله و علیه السلام) وحى كرد كه: به بنى اسراييل بگو كه اگر مى خواهند زندگى دنيايى آنها نيكو گردد و در آخرت نيز بهشت نصيب آنها گردد، ذكرى را بگويند كه اين جوان بدان تمسك جست و آن صلوات بر محمد و آل محمد عليهم السلام مى باشد.

آن جوان به موسى(علی نبینا و اله و علیه السلام) گفت: من چگونه اين اموال را از شر حسودانم و دشمنانم حفظ نمايم؟
موسى (علی نبینا و اله و علیه السلام) گفت: بر اموالت صلوات بر محمد و اهل بيت طاهرينش بفرست تا خداوند ضرر هر دشمن و حسودى را از تو دفع نمايد.
بنى اسراييل نزد موسى(علی نبینا و اله و علیه السلام) آمدند و گفتند: ما همه اموال خود را به اين جوان بخشيديم ، دعايى كن كه خداوند نيز به ما روزى گسترده عنايت فرمايد.
موسى(علی نبینا و اله و علیه السلام) گفت: شما نيز به انوار مقدس اهل بيت توسل جوييد و بر محمد و اهل بيت او صلوات بفرستيد.
اللّهــم صلّ علــي محمّــد و آل محمّــد و عجّــل فرجــــهم "
آنها نيز چنين كردند، سپس حق تعالى وحى فرستاد به موسى(علی نبینا و اله و علیه السلام) كه: در فلان خرابه هزاران دينار طلا وجود دارد، آن را ميان خود قسمت نماييد.
اين فراوانى مال، به سبب بركت صلوات بر محمد و اهل بيت او حاصل شد.(٣)
اللّهــم صلّ علــي محمّــد و آل محمّــد و عجّــل فرجــــهم "

رابطه مستمند و ثروتمند

رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) طبق معمول، در مجلس خود نشسته بود. یاران‌ گرداگرد حضرتش حلقه زده او را مانند نگین انگشتر در میان گرفته بودند. در این بین یکی از مسلمانان که مرد فقیر ژنده‌ پوشی بود، از در رسید. و طبق سنت اسلامی، که هر کس در هر مقامی هست، همین که وارد مجلسی می‌شود باید ببیند هر کجا جای خالی هست همانجا بنشیند، و یک نقطه مخصوص را به عنوان اینکه شأن من چنین اقتضا می‌کند در نظر نگیرد. آن مرد به اطراف‌ متوجه شد، در نقطه‌ای جایی خالی یافت، رفت و آنجا نشست. از قضا پهلوی مرد متعین و ثروتمندی قرار گرفت. مرد ثروتمند جامه ‌های خود را جمع‌ کرد و خودش را به کناری کشید، رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) که مراقب رفتار او بود به او رو کرد و گفت:
ترسیدی که چیزی از فقر او بتو بچسبد؟ !
نه یا رسول الله !
ترسیدی که چیزی از ثروت تو به او سرایت کند ؟

نه یا رسول الله !
ترسیدی که جامه ‌هایت کثیف و آلوده شود ؟
نه یا رسول الله !
پس چرا پهلو تهی کردی و خودت را به کناری کشیدی ؟
اعتراف می‌کنم که اشتباهی مرتکب شدم و خطا کردم. اکنون به جبران‌ این خطا و به کفاره این گناه، حاضرم نیمی از دارایی خودم را به این برادر مسلمان خود که درباره ‌اش مرتکب اشتباهی شدم ببخشم ؟
مرد ژنده پوش: ولی من حاضر نیستم بپذیرم.
جمعیت:
چرا ؟
چون می‌ترسم روزی مرا هم غرور بگیرد، و با یک برادر مسلمان خود آنچنان رفتاری بکنم که امروز این شخص با من کرد.(۴)

منابع؛
١- شرح الصلوات، احمدبن محمدالحسینى الاردکانى، ص ٧٧ ؛ گنجینه نور و برکت ختم صلوات، انتشارات مسجد مقدس جمکران، ص ۶۵.
٢- کتاب قصص الرسول يا داستانهايى از رسول خدا(ص).
٣- آثار و بركات صلوات در دنيا، برزخ و قيامت، عباس عزيزى.
۴- اصول کافی ، جلد٢، باب فضل فقراء المسلمین ، صفحه ٢۶٠