رشته کوه هایی به نام پدر

گروه اجتماعی: حامد عسکری، شاعر و نویسنده طی یادداشتی در روزنامه جام جم نوشت: از یک سنی به بعد، دیگر شخص و انسان نیستند. تبدیل می شوند به یک مفهوم. یک مکتب، یک تفکر. بعضی وقت ها با یک من عسل نمی شود خوردشان. بعضی وقت ها هم از رقت قلب و مهربانی، انگار فرشته های مهربان سبیلویی می شوند که با نگاه جادویی شان، دلت را منقلب می کنند. قصه خاموش کردن کولر و هدیه گرفتن جوراب و سایر خرده روایت هایی که در موردشان هست را نه می توان کامل تایید و نه می توان کامل رد کرد.

به گزارش بولتن نیوز، باباها مثل خودکارند. مادرها مثل مداد. تراشیده شدن و کوتاه شدن و تحلیل رفتن مداد را می بینی. دلت شور می افتد و هیچ کاری از دستت بر نمی آید، ولی باباها خودکارند. یکهو درست وقت امضا کردن یک چک، وقت امضا کردن عقدنامه، درست سر بزنگاهی که اوج هیجان و نیاز بهشان هست یکهو نمی نویسند... یکهو خالی می کنند...

روی این کره هشت میلیارد نفری، دوتا فندق هستند که من بابایشان هستم و هرچه بیشتر فکر می کنم، بیشتر به این نتیجه می رسم که چرا من برایشان شبیه بابایم نیستم. می دانم فرق دارم، ولی نمی دانم چه فرقی؟ من هر شب که خانه می روم فرقی ندارد خسته ام یا حال دارم، باید از پخ کردن پسرم که پشت در قایم شده بترسم و فرقی ندارد میل دارم یا نه، باید از شربت یا چایی که دخترم توی لیوان هلو کیتی برایم درست می کند، لذت ببرم و با تمام دلم این اتفاق می افتد.

بابا که باشی، گاهی حواست نیست. نشسته ای در پذیرایی و زل زده ای به شبکه خبر، ولی اگر بپرسند چه گفت، یک کلمه اش را یادت نمی آید. من تازه این سال ها می فهمم زل زدن به تلویزیون و پرز فرش فتیله کردن و یخ کردن چای لیوانی یعنی چه...

باباها درست وقتی در اوج نیاز و ناتوانی هستی، برایت سنگ تمام می گذارند. غذا، پوشاک، آغوش محبت، عشق، قدرت و همه و همه را بی منت در اختیارت قرار می دهند و وقتی به تو نیاز دارند تا نسخه شان را از داروخانه بگیری و آزمایش شان را به دکتر نشان بدهی، تو اوج کار و گرفتاری ات هست و هیچ کاری از تو بر نمی آید.

من اگر برگردم به ۱۰سالگی و قرار باشد انشا بنویسم که دوست دارید در آینده چه کاره شوید، قطعا دوست دارم یک مخترع شوم. مخترع دستگاهی که بتواند لوازم یدکی بابا و مامان ها را درست کند. غضروف برای زانوی مامان ها. رگ های آبی و بی گرفتگی برای قلب باباها و ریه ها و موهایی سیاه و براق که مامان ها و باباها همیشه جایی حوالی ۴۰سالگی تافت بخورند و فیکس بمانند.

تکمله: هر از گاهی، بابا از کرمان چیزهایی می فرستد؛ عرق نعنا، آب لیمو، نعنا خشک و چیزهایی از این دست. یک بار زنگ زدم و گفتم: زحمتتان می شود. همین تهران هم پیدا می شود. برایتان نمی خواهم کار اضافه درست کنم. اذیت می شوید و جوابش مثل آن گوی هایی که به سیم فولادی وصل است و با آن ساختمان خراب می کنند خورد توی صورتم. بابا گفت: پسرجان! من این کارها را برای خودم می کنم. اینجوری فکر می کنم هنوز مفیدم، هنوز به درد می خورم، هنوز به کارتان می آیم و این جمله ها من را کشت.از من به شما نصیحت با هر درآمد مالی و سطح زندگی ای، اگر پدرتان در قید حیات هست زنگ بزنید یا بکشیدش کنار و مقدار کمی پول ازش قرض کنید. برق توی چشم هایش را ببینید و کیف کنید.

آقای بابا حبیب! شما خیلی زحمت من را کشیده اید. می دانم روزنامه ما را مشترکید و هرصبح پستچی برایتان روزنامه می آورد. از همین تحریریه روی ماهتان را می بوسم و روزتان را تبریک عرض می کنم. من پسرخوبی نبوده ام برایتان ببخشید.