آیا این برای باکو پایان کار است؟

گروه بین الملل - مایکل روبین در یادداشتی نوشت : هنگامی که نخست وزیر ارمنستان نیکول پاشینیان آتش بس را در 10 نوامبر سال 2020 پذیرفت ، الهام علی اف رئیس جمهور آذربایجان پیروزی را احساس کرد. او خسارات ارضی را که پدرش ، رئیس جمهور سابق آذربایجان ، در پایان اولین جنگ قره باغ کوهستانی متحمل شد ، پس گرفت.

به گزارش بولتن نیوز، وی پیشتر با تعهد به دیپلماسی در ازای دریافت پول نقد و کمک های نظامی ، فریب ایالات متحده را خورد و سپس حمله غافلگیرانه ای انجام داد تا از نظر نظامی بسیار بیشتر از آنچه که از نظر دیپلماتیک به دست آورد ، دست یابد. وی همچنین قدرت خود را تقویت کرد: با تبدیل خود به یک متحد ضروری برای رئیس جمهور ترکیه رجب طیب اردوغان و رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین. او ممکن است با خود محاسبه کند که در صورت بروز هرگونه ناآرامی قابل توجه ، متحدانش قدرت او را در آذربایجان حفظ می کنند، همانطور که پوتین برای محافظت از منافع روسیه با حمایت از رئیس جمهور سوریه بشار اسد از هیچ اقدامی دریغ نکرد.

ارمنستان در جنگ شکست خورد و علی اف پیروز شد. اما جمهوری آذربایجان هم باخت. پرچم های آذربایجان ممکن است بر فراز شوشا که در بین ارامنه به نام های شوشی نیز شناخته می شود ، به اهتزاز درآیند ، اما پیروزی علی اف به قیمت استقلال آذربایجان تمام می شود. علی اف برای تقویت قدرت شخصی و تضمین احتمالی جانشینی همسر و پسرش ، حاکمیت آذربایجان را فروخته است. نیروهای روسی اکنون در آذربایجان هستند. هم در تئوری و هم در واقعیت ، آنها آتش بس را بین آذربایجان و ارمنستان اعمال می کنند ، اما وارد کردن مجدد نیروهای روسی در منطقه نیز هدف دیرینه پوتین بوده است زیرا به نظر می رسد که وی در تلاش است تا گام به گام همه کشورهای شوروی سابق را به آغوش خود بازگرداند.

شاید علی اف از پذیرش سربازان روسی احساس اطمینان کرد زیرا آنها دستاوردهایی را که وی و نیروهای ترک در طول جنگ بدست آوردند ، تقویت کردند ، اما علی اف فراموش کرد که در حالی که نیروهای روسی سریع وارد می شوند ، آنها به ندرت از آنجا خارج خواهند شد. بعید است ترکها نیز آذربایجان را ترک کنند. هدف جنگی آذربایجان قره باغ و مناطق آذربایجانی اطراف آن بود که ارمنستان در جنگ 1988-1994 در پیش گرفته بود. اما انگیزه ترکیه متفاوت بود. اردوغان و عناصر فکری ارتش مانند دوغو پرینچک مدت ها است که از آرزوهای پان ترکی استقبال می کنند تا ترکیه را از نظر فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی با آذربایجان و کشورهای ترک آسیای میانه پیوند دهند.
شاید علی اف به اردوغان به چشم یک دوست نگاه کند اما اردوغان نگاه ابزاری به علی اف دارد.