مدعیانی که حتی به شعارهای خودشان اعتقادی ندارند!

گروه سیاسی _ سید محسن عبدالهی: اخیرا برخی چهره های شاخص که سعی دارند هم از مواهب در کنار جمهوری اسلامی بودن برخوردار شوند و هم سوت، کف و تشویق عده ای را داشته باشند، رویه ای سینوسی را در پیش گرفته اند که در برخی موارد شروع به تعریف و تمجید از سیستم می کنند و در اکثر اوقات به دنبال بهانه ای می گردند که هر چند احمقانه، پوسیده و نادرست هم باشد، لگدی به نظام بزنند.

به گزارش بولتن نیوز، نمونه آخر این رویه را می توانیم در مواضع محمدرضا زائری و علی علیزاده در ماجرای درگشت استاد محمدرضا شجریان مشاهده نماییم. البته پیش از شرح ماجرا یک تبصره این جا بگذارم که از نظر حقیر علی علیزاده داستانش با محمدرضا زائری متفاوت است زیرا وی در راستای یک برنامه هدفمند این رفتارها را از خود بروز می دهد و موضع گیری های متناقض او از آن چه که در سر دارد، نشات می گیرند.

 

در فقره درگشت جناب شجریان، از ابتدایی ترین دقایق برخی این تفکر را پیاده کردند که چرا شجریان ما و آن ها می کنید و شجریان متعلق به همه مردم است و در دنیای موازی، دیوارنگاره میدان ولیعصر (عج) می بایست همانگونه که مزین به نقش شهیدان سلیمانی و ابو مهدی المهندس می شود، چهره استاد شجریان نیز بر روی آن نصب گردد. البته این اولین ما و دیگری کردنی نیست که از این افراد و امثالهم سر می زند اما در این امر یک تناقض بزرگ وجود دارد که به شدت مشتاق این هستیم تا بفهمیم که چه پاسخی برای آن دارند.

 

محمدرضا زائری و علی علیزاده در مواضع خود همواره به دنبال القای این هستند که طرفداران ایشان، تنها مردم ایران هستند و از قضا همگی مواضعی ضد نظام هم دارند و اگر کسی مانند این ها فکر نکرد، جزو مردم حساب نمی شود و وابسته به نظام است. حال اینکه وابسته به نظام مقدس جمهوری اسلامی بودن نه تنها عیب نیست بلکه برای دوستداران صدیق و نه کلاش، مایه فخر هم می باشد. اما مگر همه افراد مخالف ایشان، وابستگی سازمانی به بخشی از نظام دارند؟!

 

بر طبق گفتمان این حضرات هر فردی می تواند نظرات خود را ابرار کند و در حدود قانون آزادی بیان دارد. بر اساس همین استدلال چرا آن کسانی که مخالف نظر ایشان هستند، حق اظهارنظر ندارند و اگر معترض به امری شوند، حتما عده ای اقتدارگرای زورگو هستند که هیچ بویی هم از انسانیت نبرده اند اما بخش دیگر حتما نماد انسان کامل و افرادی آزاده هستند و بدون اشکال و هر چه که فکر می کنند و می گویند، درست است؟!

آیا این شکل تفکر خود نوعی از دیکتاتوری نیست؟! عده ای هر رفتاری از خود بروز بدهند، هیچ مشکلی ندارد و با یک نظر مردم چسباندن به کارهایشان، حتی اگر واقعا خلاف قانون و عقل باشد، غسل طهارتشان می کنند اما اگر بخشی از جامعه نظری مخالف داشته باشند و دارای عقیده ای متفاوت با ایشان باشند، عده ای زورگو هستند که در مقابل آزادی ایستاده اند و متاسفانه حکومت هم با همراهی این ها در مقابل خواست مردم قرار گرفته. در واقع کسانی که مدعی هستند مردم صدایشان شنیده نمی شود و جمهوری اسلامی به آرای بخشی از جامعه توجه نمی کند، در یک اتفاق مضحک، خودشان هم قائل به گفتمانشان نیستند و هر کسی را که مخالف ایشان باشد، زورگوی اقتدارگرای مستبد معرفی می کنند.

 

افرادی که مدعی دفاع از حقوق بخشی از جامعه در برابر حکومت هستند، خودشان اجازه اظهارنظر به دسته دیگری از همین مردم نمی دهند به این علت که نظری مخالف دارند و با ایشان همراه نیستند. از نظر امثال علیزاده و زائری مردم تنها کسانی هستند که مانند آن ها فکر کنند و در چارچوب ذهنی این افراد، هر کسی که مانند ایشان نباشد، پس قاعدتا علیه آن هاست و دشمن محسوب می شود. نظریه ای که باطل بودنش نیاز به استدلال ندارد و تنها مایه آبروریزی برای افرادی همچون این دو فردی است که ذکر خیرشان در بالا رفت.

با چنین رویه ای شاید یکی دو روزی کسی حرف های علیزاده، زائری و امثالهم را باور کند، اما به مرور زمان دیگر سکه شان از ارزش خواهد افتاد و همین طرفدارانی که دارند نیز به این امر پی خواهند برد که حضرات برخلاف شعارهایشان عمل می کنند و تنها خوب بلدند برای دیگران نسخه بپیچند و نوبت به خودشان که می رسد، دموکراسی و آزادی بیان تبدیل می شود به یک شوخی که جایگاهی در منظومه فکری و رفتاری ایشان ندارد.