فرق میان ترامپ و روحانی در مدیر بودن است

گروه بین الملل: وقتی خبر ابتلای دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا به کرونا منتشر شد، فرضیات متعددی درباره ابتلای او به کرونا مطرح شد و قوت گرفت؛ عده ای آن را دروغی از سوی ترامپ برای فرار از مناظرات بعدی انتخاباتی با بایدن، گروهی انتشار این خبر را تلاشی از سوی ترامپ برای جریحه دار سازی افکار عمومی جامعه آمریکا نسبت به خود و جلب توجه آنها برای کسب آرا در انتخابات پیش رو تلقی کردند.

به گزارش بولتن نیوز، عده ای نیز این خبر را یک تاکتیک انتخاباتی از سوی ترامپ برای خرید زمان و بدست آوردن یک فرصت برای مبازرات انتخاباتی با بایدن و دمکرات ها و منظم سازی اردوگاه خود در راستای انتخابات تلقی کردند. بنا بر آنچه در ذیل این سه دلیل گفته شد مبنای آنچه در سه رویکرد بالا مطرح گردید ساختگی بودن خبر ابتلای ترامپ به کرونا است.

اما با این حال یک مفروض دیگر نیز در این باره وجود دارد و آن این است که ترامپ واقعاً به کرونا مبتلا شده است و در بیمارستان تحت مراقبت های ویژه بسر می برد. وجه تحلیلی این خبر با توجه به رویکرد مثبتی که در آن وجود دارد این می باشد که ترامپ علیرغم دروغین خواندن این ویروس و عدم توجه به توصیه های پزشکی در این باره و مسخره کردن کسانی که ماسک می زنند و موارد پیشگیری را رعایت می کنند، در دام این ویروس قرار گرفت و به خیل مبتلایان عمومی این ویروس پیوست.

با این حال فارغ از آنچه که در این باره بیان شد، نکته جالب توجه این است که در خبرها آمده است که ترامپ علیرغم هشدارهای پزشکی خواستار ترخیص از بیمارستان و رفتن به کاخ سفید و رسیدگی به امور مربوطه است؛ موضوعی که در ویدئوهای منتشر شده از سوی او در بیمارستان برای حامیانش، به تناوب مورد اشاره قرار گرفته است.

حال بیاییم در یک مقایسه کلی به میزان مسئولیت پذیری ترامپ به عنوان رییس جمهور آمریکا، بدون هرگونه ارزشگذاری مثبت یا منفی نسبت به شخصیت حقیقی ترامپ، برای بازگشت به عرصه مدیریت سیاسی با عملکرد چند ماهه رییس جمهور کشورمان بپردازیم.

 آنچه که مهم است ابعاد مقایسه و وجوه تطبیق میان دو رییس جمهور در قالب شخصیت های حقوقی شان است. دوران قرنطینه روحانی و عدم حضور فیزیکی او در عرصه فعالیت های مدیریتی کشور، از همان آغاز اعلام رسمی شیوع کرونا در کشور آغاز شد. بطوریکه وی حتی علیرغم رعایت فاصله گذاری های گاهاً چندین و چند متری در هیئت دولت با دیگر اعضای کابینه اش و عدم حضور در عرصه های محیطی جامعه علیرغم مشکلات فراوان و رو به گسترش عمومی مردم، حتی در جلسه معرفی وزیر پیشنهادی صمت به مجلس در جهت گرفتن رای اعتماد نیز علیرغم تکلیف قانونی، حقوقی و سیاسی اش، در صحن مجلس حضور پیدا نکرد و از زیر بار مسئولیت مذکور شانه خالی کرد. که نمونه تازه این رفتار کرونا فوبیای روحانی، لغو غیرمنتظره جلسه سران قوا به میزبانی قالیباف در مجلس شورای اسلامی توسط رییس جمهور محترم بود.

فرار روحانی از زیر بار مسئولیت های مکلف شده به وی به عنوان رییس جمهور، بیش از آنکه توجیه بهداشتی و یا پزشکی داشته باشد، نتیجه یک تصمیم شخصی است. بدان معنا که تصمیم به دوری گزیدن از ظاهر شدن در عرصه های اجتماعی – سیاسی و استفاده از تکنولوژی های موجود در این باره در جهت برقراری ارتباط تصویری و رتق و فتق امور بدین وسیله از سوی جناب آقای رییس جمهور، نشان دهنده اهمیتی که رییس جمهور برای سلامتی خود قائل است و حفظ آن را بر مصالح عمومی و حل و فصل مشکلات جامعه ترجیح می دهد. در واقع این نگاه تک بعدی رییس جمهور در جهت صیانت از سلامتی خود، تنها مختص به خود اوست. بطوریکه در راستای توصیه های پیشگیرانه به جامعه در جهت امان ماندن از ویروس کرونا، نه تنها به فکر اتخاذ تدابیر مدیریتی نبوده و نیست و هیچ گونه محدودیتی را برای جامعه مانند آنچه برای خود قائل شده است را برقرار نکرده است و یا اگر کرده است صرفاً صوری و فرمالیته است مانند آنچه در ارتباط با فاصله گذاری هوشمند و غیر هوشمند در چند ماهه اخیر شاهد آن بوده ایم، بلکه جناب روحانی تنها به افاده سخن و موعظه گویی برای جامعه در راستای پیشگیری از ویروس کرونا اکتفا کرده است.

این مدل رفتار رییس جمهور روحانی که قرنطینه خود ساخته و فاصله گذاری از نوع شدید آن را در معدود جلسات دولت برای خود اعمال کرده است را با تصمیم ترامپ برای بازگشت به بطن فعالیت های سیاسی جامعه آمریکا علیرغم ابتلا به کرونا مقایسه کنید، آن وقت نه تنها مفهوم مسئولیت پذیری را بیشتر درک خواهیم کرد بلکه حتی ممکن است آرزو کنیم کاشکی فردی مانند ترامپ، با همه کاستی های شخصیتی رییس جمهورمان بود؛ چرا که حداقل مسئولیت حقوقی خود را در اداره و مدیریت جامعه و تلاش برای یافتن راه حل را از طریق همزیستی با مردم و زندگی در کنار آنها را بخوبی فهم کرده است. به علاوه اینکه هیچ گونه دیواری میان خود و جامعه ایجاد نکرده است؛ بطوریکه آنگونه که سخن می گوید به همان گونه نیز عمل می کند که در مورد روحانی کاملاً برعکس است. در واقع فرق اصلی میان ترامپ و روحانی، فرق میان مدیر بودن و درک شرایط مدیریتی، شناخت مسئولیت های یک مدیر و ... است، که ترامپ، خود را قائل به آنها دانسته است در حالی که روحانی ... .