آخر الزمان آمریکایی

گروه بین الملل- علیرضا حجتی روزنامه نگار در صفحه اجتماعی اش به نقد و بررسی اتش سوزی اخیر در ایالات متحده پرداخت و نوشت: تصاویر سینمایی و آخرالزمانی مربوط به پل معلق گلدن بریج در سانفرانسیسکو و آسمان قرمز رنگ حاصل از آتش سوزی های گسترده در ایالت کالیفرنیا، سرخط اول رسانه های جهان شده، در حقیقت ایالت های غربی امریکا با یکی از گسترده ترین و ویرانگرترین آتش سوزی های دهه ها اخیر مواجه شده اند. از طرفی دیگر فیلمهای دیروز نشان میداد شهر تَلِنت در ایالت اورگن به کلی در آتش سوخت و خاکستر شد.

به گزارش بولتن نیوز، همزمان در جدیدترین رسوایی برای رییس جمهور آمریکا، نواری ضبط شده از ترامپ منتشر شده که به باب_وودوارد خبرنگار معروف آمریکایی گفته است که به طور عمدی خطر شیوع ویروس کرونا را کم اهمیت جلوه داده است تا موجب وحشت عمومی نشود. این گفت و گو در ماه اپریل چند روز بعد از اعلام وضعیت فوق العاده در آمریکا انجام گرفته و درست چند روز پیش از این گفتگو ترامپ اعلام کرده بود کرونا تحت کنترل است و حالا 200 هزار آمریکایی جان باخته اند

کف خیابان های آمریکا هم بیش از 100 روز است که محل نزاع و کشت و کشتار است و حالا رسما دو گروه از جامعه با هم درگیرند و آمارها از افزایش فروش سلاح در آمریکا خبر می دهند.

این حال و روز آمریکا در سه پرده است. اما پرسش اینجا است شهروند آمریکایی چگونه به این اتفاقات نگاه می کند؟ و چرا در آمریکا آب از آب تکان نمی خورد؟

حتی مردم طی هفته اخیر 300 میلیون دلار به کمپین انتخاباتی حزب دموکرات و 200 میلیون دلار به جمهوریخواهان کمک مالی کرده اند.

پاسخ این پرسش ها را باید در رسانه های آمریکا جستجو کرد. رسانه در آمریکا یک کالای مصرفی بااهمیت است که مردم برایش پول می پردازند و همین رسانه ها شهروند آمریکایی را به جایی رسانده اند که وقایع این کشور را با عینک "منافع ملی" نگاه کند و از ورای هر تلخی و ناگواری «ارزش های آمریکایی» را نادیده نگیرد.

اما در مقابل، به ایران که می رسد همه چیز وارونه می شود، اگر آسمان تهران پس از آتش سوزی سرخ رنگ می شد، بازنمایی و تفسیر رسانه ای آن می شد: «یک فلاکت محض» و به دنبالش انبوهی فیلم توسط شهروندان به منوتو ارسال می شد که سالومه جان ببین ما در چه نکبتی زندگی می کنیم. یا فلان بازیگر سینما پست می گذاشت که یک روز خوش ندیدیم و آن دیگری توییت میزد که به جای مرگ بر این کشور و آن کشور گفتن، به فکر ناکارآمدی خودمون باشیم.

پروپاگاندای هوشمند در قرن 21 اینگونه کار می کند که شهروند آمریکایی را به «رویای آمریکایی» توجه می دهد و در محدوده "امنیت ملی" نگه می دارد و همزمان شهروند ایرانی را به مرز «نفرت از خود» و کشورش می رساند.