در ارتباط با سند راهبردی همکاری های مشترک با چین، برجامی نباشیم
گروه بین الملل: فضای حاکم بر دستگاه سیاست خارجی کشور این روزها حول گفتگو و بحث و نظر درباره قراردادها می چرخد. سند راهبردی جامع همکارهای مشترک ایران و چین و یا هر نام دیگر موجب شده تا اظهارنظرهای موافق و مخالف با آن اتفاق بیافتد. شرایطی که در زمان تصویب برجام هم به تقسیم اردوگاه های تحلیل گران داخلی به موافقان و مخالفان برجام انجامید. امروز پنجمین سالگرد برجام بود. در حالیکه در طی این سالها هیچ گونه انتفاعی برای ایران نداشت و حتی نتوانست از ماهیت خود هم به عنوان یک رویه برای حل و فصل بحران های بین المللی دفاع کند.
به گزارش بولتن نیوز، الگو نشدن برجام در عرصه بین المللی و نابودی وعده های مندرج در آن برای ما تنها به حوزه سیاست خارجی محدود نشد، بلکه در آن دوران و در زمان کنونی سیاست و عرصه داخلی را نیز به شدت تحت تأثیر خود قرار داد و متأثر از خود کرده است. برجام که نوید تغییر معادلات سیاسی و آغاز فصلی نوین را برای ایران می داد، با بلندشدن دیوار ناکامی‌هایش در اجرا و تعهد به آن از سوی اروپا و حتی با خروج ایالات متحده از آن، به بن بستی تمام عیار تبدیل شد که نه تنها مسیر کنش گری های ایران برای کسب منافع ملی را تغییر داد، بلکه موجب شد تا ایران تنها با معرفی گام هایی، هشدار به عدم تعهد به معاهداتی بدهد که با گذشت چند سال از آن اهمیت آنچنانی دیگر نداشته باشد.
تجربه برجام و ترس از انعقاد قراردادهای خارجی موجب شده است تا در رابطه با همکاری های راهبردی جامع با چین نیز واهمه و ترسی دو چندان وجود داشته باشد. در واقع با یک مرور اجمالی از آنچه در ارتباط با برجام تبلیغ می شد به این نتیجه می رسیم که انگار در سفر زمان واقع شده ایم؛ تبلیغات پیرامون سند راهبردی همکارهای ایران و چین به همان شکل و با همان سبک و سیاقی انجام می شود که درباره برجام انجام می شد. ارائه سندی ترجمه شده در داخل بدون مشارکت طرف دیگر و یا حتی اطلاع آن، روزهایِ برجام ترجمه شده به زبان فارسی را یادآوری می کند. بطوریکه همان گونه که طرف های برجام مدعی بودند که برجام ترجمه شده و ارائه شده در داخل ایران، در متن آن دخل و تصرف صورت گرفته است و با متن اصلی آن در بخش هایی اختلافاتی دارد، در رابطه با سند راهبردی همکاری های ایران و چین، خبرها حاکی از آن است که طرف چینی هنوز با ایران بر سر بندهای های آن و چگونگی اجرای آنها به توافق نرسیده است؛ در حالیکه در ایران از این سند 18 صفحه ای به عنوان پیش نویسی یاد شده است که مورد توافق طرفین است.
واقعیت این است که در این دو مورد، نوع تبلیغات یکی است و نوع کنش گری ها هم در این باره مشابه به هم است؛ ترس از تصویب احتمالی این سند به مانند برجام در بیست دقیقه و تکرار خسارت های آن، این بار در یک موجودیت دیگر و به نام دیگری باید مورد تأمل باشد. چرا که آنچه در این قراردادها مسلم به نظر می رسد این است که این قراردادها، قرارداد دولت هاست و با تغییر دولت ها می تواند از بین برود که در مورد برجام(تغییر دولت در آمریکا) این چنین بود و در مورد قرارداد با چین نیز می تواند دولت بعدی در کشور ما هر گونه التزام به آن را با خلل مواجه سازد و سیاست خارجی خود را به گونه ای دیگر چیدمان کند و خسارت های آن را به سبب تضاد گرایشات سیاسی متوجه منافع ملی کند. رفتاری که در دولت یازدهم در باره چین تجربه کردیم؛ بطوریکه عمده تمرکز خود را بر روی غرب گذاشت و شرق و چین را در اولویت دوم و سوم سیاست خارجی خود قرار داد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
