توافقی با کارکرد سیاسی – امنیتی – نظامی در قالب مقاومت

گروه سیاسی: سفر سرلشکر «محمد باقری» رئیس ستاد کل نیروهای مسلح به سوریه و امضای یک توافقنامه نظامی با وزارت دفاع سوریه در چند روز گذشته، از جمله اخباری بود که کمتر مورد تحلیل و پردازش قرار گرفت. در واقع این توافق نظامی میان تهران و سوریه اگر چه اولین و آخرین مورد در این باره نبوده و نیست اما نکته مهم و قابل توجه در این راستا، زمان امضای توافق میان دو کشور است. بیان جامع تر اینکه توافقنامه نظامی مزبور به دلیل شرایط زمانی موجود حاوی نکات و حامل پیام هایی است که اشاره کردن به آنها، در روشن تر شدن اهمیت آن به ما کمک شایانی خواهد کرد.

به گزارش بولتن نیوز، اول اینکه، این توافقنامه نظامی علیرغم ماهیت نظامی آن از حیث دیپلماتیک گویای این موضوع است که روابط میان تهران و دمشق علیرغم فشارهای موجود بهم پیوسته بوده و در حال تقویت شدن است. در واقع این توافقنامه، کارکرد سیاسی دارد؛ چرا که می تواند به خنثی سازی فشارها و تحریم های وارده به ایران و دمشق در قالب قانون سزار یا قیصر کمک کند؛ چونکه این قانون علاوه بر محدودیت ها، محاصره و فشارهای همه جانبه به سوریه در جهت تحت فشار قرار دادن دمشق، از جمله موارد مطرح شده در آن در این راستا، فشار به دمشق در جهت خارج شدن ایران از سوریه است. از این رو تلاش های موجود در قانون سزار برای تحت تأثیر قرار دادن روابط میان دمشق با تهران با امضای توافق نامه مذکور، عملاً نشان می دهد که بی اثر بوده است. در واقع از بعد دیپلماتیک دامنه تاثیرگذاری این توافق نامه به مراتب بیشتر از اهمیت نظامی آن خواهد بود؛ چرا که این توافق نامه در شرایطی میان طرفین منعقد شده است که در ماه های اخیر از ابزارهای مختلفی برای پایان دادن به روابط میان دمشق و تهران از سوی واشنگتن و محور عبری – سعودی استفاده شده است.

دوم اینکه، این توافقنامه، یک توافق نظامی – امنیتی است که در راستای پوشش نقاط ضعف دمشق در برابر تهاجمات به امضا رسیده است؛ تهاجماتی که عمدتاً از ناحیه صهیونیست در قالب حملات هوایی و موشکی در حال افزایش است. از این رو در ذیل این توافق، تقویت سامانه دفاعی و توانمندی پدافند هوایی دمشق در دستور کار قرار گرفته است. و این بدان معنا خواهد بود که تقویت علائم دفاعی و هشدار دهنده امنیتی می تواند صهیونیست ها را که قبلا بی محابا به انجام حملات مبادرت می ورزیدند در تنگنا قرار دهد.

سوم اینکه، توافقنامه مذکور، در جهت تقویت مناسبات میان تهران و محور مقاومت خواهد بود. به آن معنا که این توافق نامه پایانی خواهد بود بر شایعات در این باره که از کاهش نقش و نفوذ ایران در منطقه در دوران پسا شهید سلیمانی سخن می گویند. در واقع مفرض قرار گرفتن توسعه سامانه های دفاعی سوریه از منظر نظامی و امنیتی از جانب ایران بر این امر دلالت دارد که روابط تهران و دمشق راهبردی بوده و در میزان نقش آفرینی تهران در سوریه با توجه به اتفاقات ماه های اخیر در منطقه (ترور شهید سلیمانی و تصویب قانون سزار) نه تنها خللی وارد نشده است بلکه تهران با تمام قوا به سمت تقویت کمریند محور مقاومت در حال حرکت است. به عبارت بهتر اینکه به واسطه این توافقنامه ایران نشان داده است که هنوز در زمره بازیگردان های اصلی در سوریه است.

سخن پایانی اینکه، امضای این توافقنامه در عمل می تواند در زمینه نقش آفرینی منطقه ای ایران و افزایش ظرفیت ها و توامندی محور مقاومت نقش و جایگاه ویژه ای داشته باشد و تهران را در یک موقعیت قابل قبول در برابر دیگر بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای قرار دهد.