روایتی از یک جهادگر شهید

به گزارش بولتن نیوز، عده ای از بچه های بسیجی در شبستان مسجد نشسته بودند .مربی دو نام اردوی جهادی را کنار هم گذاشته بود که به نظرش ربطی منطقی با هم نداشتند .از این رو مصر بود به نوجوان های تازه استخوان ترکانده ای که مقابلش نشسته بودند از سختی و مرارت های این راه بگوید .مکثی کرد.بنا داشت تاثیر حرف ها را توی صورت دانش آموزانی که دوره اش کرده بودند برانداز کند .این بود که روی صورت ها مکث نمی کرد و نگاهش روی آن ها سر می خورد .حرف هایش را این طور شروع کرد :اسمش اردواست اما از تفریح و سرگرمی و وقت گذارانی خبری نیست .مقصد مان دره برف گیری به اسم (پشت کوه ) است .روستایی که راه صعب العبورش هنوز هم مالرو است .از آسفالت و حمام و سرویس بهداشتی و مسجد و جای استراحت خبری نیست .قرار است برویم کورسوی امیدی برای اهالی فراموش شده این قریه شویم .برای شان مسجد و حمام بسازیم و به دل به درد های شان بدهیم .کار شما یک کلام عملگی و بنایی و خدمت گذاری به این بندگان خداست .اسم این کار می شود اردوی جهادی .

بعد این حرف ها زمزمه هایی سر گرفت .نگاه مربی روی صورت محمد علی ثابت ماند .مصمم بود و از زمان حرکت پرسید .به مربی رسانده بودند که خانواده این دانش آموز هنرستانی که نسبتی با حلقه صالحین مدرسه امام محمد باقر(ع) نداشت خیلی مایل به حضور او در این اردو نیستند .بستگان متمولی داشت که از سرشناسان بازار اصفهان بودند . در ناز نعمت قد کشیده بود و به نظر می آمد مسیر طولانی تا تبدیل شدن به یک مهندس همه چیز تمام کامپیوتر ندارد .با همه این حرف ها محمد علی شاه زیدی با اصرار نامش را به سیاهه اسم اعزامی ها به اولین اردوی جهادی روستای پشت کوه فریدونشهر ثبت کرد وبرای همیشه سرنوشت این روستا و اهالی اش با نام زیبای او گره خورد .
با اخلاص آمد و اجرش را گرفت

تیرماه سال 85 بود .در آن سال ها هنوز برگزاری اردوهای جهادی به طور سازماندهی شده باب نشده بود .سرکشی به امور روستا های محروم به وزارت خانه ای سپرده شده بود که کم کم رو به انحطاط رفت و از کارایی افتاد .به دستور رهبر معظم انقلاب بود که دولت مکلف شد از گروه های جهادی که کار روی زمین مانده چند وزارت خانه را با هم انجام می دادند حمایت کند .مثل همیشه ،بسیجی های مساجد و پایگاه ها و اعضای حلقه صالحین مراکز فرهنگی خط شکن این مسیر دشوار شدند .محمد علی شاه زیدی و دوستانش از نخستین بسیجیانی بودند که پا در یکی از محروم ترین روستا های کشور گذاشتند تا راهی بر سر اهالی بی راه و چاره مانده آنجا بگذارند .«جواد دشتی» مربی تربیتی محمد علی روایت شیرینی از نحوه پیوستن این شهید جهادگر به کلاس های عقیدتی اش دارد :«سال 84 در حال اتمام بود . پس از آن که از عملیات های تفحص شهدای گرانقدر فارغ شدم دوباره به مدرسه امام محمد باقر (ع) فراخوانده شدم تا دوباره وظیفه ام را در نقش مربی تربیتی ایفا کنم .روشم این طور بود که خیلی زود با شاگردانم طرح رفاقت می ریختم .این طور نبود که ملاقات های مان محدود به دو ساعت زمان کلاس ها شود .برای نماز جماعت به مسجد می رفتیم .همراه هم به گلستان شهدای اصفهان سر می زدیم و و بحث های سیاسی و عقیدتی و اخلاقی بین ما جریان داشت .یک روز دو نفر از بهترین شاگردانم گفتند دوستی دارند که هنرستانی است .می خواهد در برنامه های گروهی ما شرکت کند .مانعی برای این کار ندیدم .گفتم ما بسیجی هستیم و از حضور کسی که بخواهد همراهی مان کند استقبال می کنیم .جلسه بعد محمد علی را با خودشان آوردند .خوش قد و بالا بود و نگاه نافذی داشت .رفتارش بی تکلف ،صمیمی اما همراه با نزاکتی مثال زدنی بود .خیلی زود با بچه های دیگر گروه جوش خورد و عضو ثابت برنامه نماز جماعت و جلسه های مطالعه و بحث شد .»مربی محمد علی می گوید شوق مومن بودن به راه حق، در دل او زبانه می کشید :«از گوشه و کنار اطلاعاتی در باره بستگان محمد علی به گوش من رسیده بود .می دانستم که مسیری که انتخاب کرده باعث تعجب آن ها شده است .خودش در گفتگویی خصوصی به دوستی گفته بود در محیطی که من به آن رفت و آمد دارم راه برای آلوده شدن به گناه هموار و مهیاست اما من نمی خواهم گناه کنم و برای همین به مسجد و آدم های خوبش پناه آورده ام .شاگرد درسخوانی هم بود .رشته کامپیوتر را انتخاب کرده بود و تبحر زیادی هم در کارش داشت .وقتی حرف از محرومیت های باورنکردنی مردم پشت کوه به میان آمد جزو نخستین کسانی بود که برای اعزام به اردو اعلام آمادگی کرد .با توجه به این که در ناز و نعمت بزرگ شده بود مدام سعی داشتم او را از آمدن منصرف کنم اما او مصمم تر از این حرف ها بود .با اخلاص آمد و اجرش را هم گرفت.»دشتی می گوید تیم های جهادی در قالب گروه های 14 نفره اعزام می شدند :نام تمام اعضا تکمیل شده بود.به نیت 14 معصوم این فهرست بسته شد .اصرار های محمد علی آنقدر زیاد بود که من ایشان را به نیت و نام نامی و مبارک حضرت اباالفضل العباس (ع) راهی این عملیات جهادی کردم .قرار بود همراه با خود من اعزام شود که در برنامه ها تغییری ایجاد شد و با گروه دیگری روانه شد .»

دشتی لحظه ای سکوت می کند و باقی روایت را با لحن افسوس زده ای برای مان بازگو می کند:«از اینجا به بعد را من ندیده ام و به گوش من رسانده اند.در آن سه روزی که این گروه وارد روستای پشت کوه می شوند شدت محرومیت ها آن ها را مغموم می کند .محمد علی دل به دل اهالی روستا داده بود .شنیدم که به جای یک شیفت دو شیفت در روز کار می کرد و عرق می ریخت .یک مسجد و خانه عالم برای روستا ساخته شد .روز سوم برای سرکشی به روستا های دیگر راهی می شوند .کنار رودخانه خروشانی کمی استراحت می کنند .همان موقع پای یکی از دوستانش لیز می خورد و در رودخانه می افتد .محمد علی با وجود ترسی که از آب آن رودخانه وحشی داشت پاهایش را دراز می کند تا دوستش دستاویزی برای نجات پیدا کند .به این ترتیب خودش هم به آب کشیده می شود .کمی بعد دوستش با کمک تنه درختی به ساحل رودخانه کشیده شد و نجات پیدا کرد اما اثری از محمد علی نبود که نبود .»

دشتی قصه پر غصه روزهایی که از محمد علی خبری نبود را کوتاه می کند :«هر لحظه از آن روزها مثل چند سال بر ما گذشت .از هلال احمر ،گردان های غواصی ،اهالی بومی روستا و اعضای گروه های جهادی کمک گرفتیم .وجب به وجب رودخانه را گشتند .آب به شدت سرد بود با این حال کسی کوتاه نمی آمد و عقب نمی کشید .14 روز پی در پی در بی خبری گذشت .کم کم همه روستا را تخلیه کردند .تا این که یکی از اهالی پیکر شناور محمد علی بر آب را می بیند .او را از آب گرفتند و به سرعت مراحل انتقال به اصفهان انجام شد .»

جواد دشتی می گوید پیدا شدن پیکر محمد علی با همه دردناکی اش نور امیدی در دل خانواده داغدارش تاباند .اما این خانواده و دوستان این شهید 17 ساله پس از آن هم خون دل ها خوردند :«با توجه به این که محمد علی بی هیچ چشمداشت و صرفا برای خدمت رسانی به مردم مناطق محروم عازم روستا شده بود درخواست خانواده اش این بود که او را به عنوان شهید معرفی کنند .متاسفانه در آن مدت در این زمینه سخت گیری هایی شد .عده ای با غرض ورزی های ناجوانمردانه باعث آزار بیشتر بازماندگان این سوگ شدند . در نهایت ما با قوه قهریه و غلبه خودمان موفق شدیم محمد علی را در گلستان شهدای اصفهان به خاک بسپاریم .به خاک سپردن محمد علی در کنار شهدایی که به آن ها عشق می ورزید حق محمد علی بود و نباید مثل یک جوان گمنام و ناکام در باغ رضوان اصفهان به خاک سپرده می شد .همان حضور سه روزه این جوان برای آن روستا برکت ها به همراه داشت .متاسفانه هنوز هم که هنوز است اعضای گروه های جهادی که در این راه به رحمت خدا می روند به عنوان شهید به حساب نمی آیند و امیدواریم به زودی و در مجلس نوپای این دوره در این باره تصمیم گیری های منصفانه و به حقی انجام شود .»
شهادت محمد علی شاهراه رسیدگی به محرومان شد

از سال ها قبل عضو بسیج مسجد خوشنام و فعال نورباران اصفهان بوده است .مسجدی که شهدا و جهادی های زیادی از پایین دست منبر شبستان آن پا در خط مقدم جبهه ها و کار در گروه های جهادی کشیدند .بیرقی می گوید در همین مسجد با محمد علی آشنا شده است :«در مدارس و حلقه های صالحین جوان های بسیجی فعالی بودند که ما بنا داشتیم آن ها را با مفاهیمی مثل فاصله طبقاتی ،محرومیت ،فقر و کار جهادی آشنا کنیم .محمد علی هم از بسیجی هایی بود که با همین هدف به گروه های اعزامی ما پیوست .برای نخستین بار قرار بود پای جهادگر ها به روستای نا شناخته ای باز شود .اسمش را گذاشته بودند پشت کوه .راهش مالرو بود و فقط با ماشین های شاسی و کمک دارد زمان جنگ می توانستیم در آن مسیر تردد کنیم .»بیرقی می گوید اصراری به این کار نبود و محمد علی با خواست خود و به شکل داوطلبانه به این اردوی جهادی پیوست :«جوانی معمولی بود .خیلی زود صمیمی می شد .با این که خانواده متمولی داشت رفتار متکبرانه ای از او سر نمی زد .با تواضع بیشتر از بچه های دیگر کار کرد .در همان سه روز آشنای اهالی روستا شد .کنار هم عرق ریختند و یک مسجد بنا شد .با شهادت محمد علی بسیاری از گروه های جهادی با این روستا آشنا شدند .سال ها بعد شهید حججی عزیز ما در همین روستا به انجام امور جهادی مشغول شد وخیلی ها بعد از ایشان راهش را ادامه دادند .از برکت حضور همین شهدا اکنون اهالی پشت کوه از تنهایی به در آمده اند و حامیان زیادی در شهر های دور و نزدیک شان دارند .»
بی بهانه به دیگران کمک می کرد

خوش مرامی و مردامداری از صدای حاج آقا شاهزیدی می بارد .وقتی می گوییم می خواهیم از پسرش بشنویم همین صدا از پشت تلفن هم رنگ و بوی غم به خودش می گیرد .با این همه درد فراق و دوری حاج آقا همان اول کار می گوید به پسرش افتخار می کند و اگر به همان روزها برگردد به او اجاره می دهد قدم در راهی که دوست داشته بردارد :«محمدعلی در شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان به دنیا آمد و در دهه فاطمیه با مظلومیت خاصی از دنیا رفت .فقط 17 سال داشت اما خوب و بد را خیلی خوب تشخیص میداد .هیچ وقت نشد من به عنوان پدر به او بگویم بچه به این راه برو یا این کارها بد است و انجامش نده .خودش راه درست را انتخاب کرد و شهادت قسمتش شد .»حاج آقا شاه زیدی می گوید پسرش استعداد ویژه ای در تعمیر قطعات کامپیوتر داشته و اوقات فراغتش را این طور سپری می کرده است :«از همان کودکی روحیه کمک کردن به دیگران را داشت .یادم هست هنوز در سنین نوجوانی بود که برای تعمیر کامپیوتر خانه و محل کار اقوام پیشقدم می شد .در این کار هم استعداد داشت و باقی اطرافیان هم خیلی قبولش داشتند .»دلخوشی این روز های پدر محمد علی قدم زدن در گلستان شهدا و به دیدار مزار او رفتن است :«بعد رفتنش مادرش بیمار شد .خانواده مان در غمم سنگینی فرو رفت اما همیشه سر ما به افتخار کارهای خیر او بالاست .پسرم در راه خدمت به محرومان جانش را داد و چه چیزی از این برای یک انسان با ارزش تر می تواند باشد ؟»
به من گفت در را ببندی از دیوار می روم

بدون تعارف می گوید راضی نبودم که برود .صدای مادر محمد علی از پشت تلفن به لرزه می افتد و خیلی زود حال گریه ای آرام به خود می گیرد :«به او گقتم که وظیفه تو نیست که به این روستا ها بروی .خیلی از مسئولان اعتبار های آنچنانی برای این کار ها می گیرند .وظیفه آن هاست که به این روستایی ها رسیدگی کنند .حرف هایم به گوشش نرفت .گفت در را ببندی از دیوار می روم .حاجیه خانم شاه زیدی می گوید دست خودم نبود .وابستگی زیادی به او داشتم و همین باعث می شد نتوانم دوری اش را تحمل کنم و حالا از این که این حرف ها را زدم پشیمان هستم :«با آگاهی راهی که در پیش گرفته بود را انتخاب کرد .درنگی در کارش نبود .قلبش برای محرومان به درد آمده بود و بدون هیچ چشمداشتی و با هزینه خودمان راهی آن روستا ها شد .»مادر محمد علی می گوید وقتی از ماجرای غرق شدن با خبر شدم دهه فاطمیه بود .توسل ها کردیم تا پیکر پسرم بعد از 14 روز به من برگشت :«بچه ام ساده بود .در درس هایش سختکوش بود و نبوغ زیادی در رشته کامپیوتر داشت .همه نوع امکانات برایش فراهم کرده بودیم .اما محمد علی بند این چیز ها نمی شد .یا در مسجد بود و یا با دوستانش به زیارت شهدا می رفتند .یک روز به خانه برگشت و یک پلاک با خودش آورده بود .رویش عبارت (یا فاطمه الزهرا) به زیبایی حک شده بود .در روزهایی که اثری از پیکرش نبود به همین پلاک چنگ می زدم .دهه فاطمیه بود و از اهل بیت(ع) خواستم تا فرزندم را به من برگردانند .محلی ها می گفتند امکان ندارد پیکر پسرتان بعد از این همه روز سالم مانده باشد و حتما خوراک ماهی ها شده است .اما توسل های ما به حضرت فاطمه زهرا بود و پیکر پسرم سالم به ما رسید و موجب تعجب همه شد .الان تمام دلخوشی ام این است که مزار محمد علی در گلزار شهداست وبه همین پلاک به یادگار ماندگار ازانس گرفته ام .»مادر شهید محمدعلی شاه زیدی اشاره می کند که در حق شهدای جهادگر اجحاف زیادی شده است :«مدت زیادی مزار پسرم در گلستان شهدا بدون سنگ مانده بود .چرا که با عنوان شهید برای ایشان مشکل داشتند .اما شهادت قسمت پسرم شد و این مانع تراشی ها به جایی نرسید .از همه مسئولان می خواهم که این کم لطفی به شهدای جهادگر را کنار بگذارند و با به رسمیت شناختن این عنوان که حق خدمتگزاران حقیقی محرومان است دلخوشی بزرگی را به خانواده این جهادگران هدیه بدهند .»
جهاد محمد علی ادامه دارد

امیررضا شاه زیدی می گوید 12 ساله بوده که برادرش به شهادت رسیده است :«به دلیل سن کمی که داشتم خاطره های خیلی زیادی از او ندارم .در درس ها کمک حال من بود .خیلی راحت به اطرافیانش کمک می کرد .یادم هست که برای نماز جماعت مدام به مسجد می رفت .همه می آمدند اما او بعد از نماز هم در مسجد و در کنار دوستانش می ماند .»امیر رضا می گوید بعد از غرق شدن محمد علی در رودخانه پشت کوه ورق محرومیت در این پهنه از فریدونشهر برگشت و روستایی های محروم آن به نان و نوایی رسیدند :«اهالی این روستا ها شاید دچار فقر مالی باشند اما هرگز فقر معنوی در آن ها پیدا نمی کنید .در معرفت همه چیز تمام هستند .همان روزها برهنه می شدند و برای پیدا کردن برادرم به آب یخ رودخانه می زدند .کیلومتر ها پیاده روی کردند تا شاید نشانی از برادرم پیدا کنند .هنوز هم که هنوز است اگر راه شان به اصفهان بیفتد از پدرم سراغ می گیرند و برای عرض ادب و ارادت به محمد علی به او سر می زنند .»برادر شهید محمد علی شاهزیدی می گوید جهاد او هنوز در این روستا ها ادامه دارد:«به برکت شهادت برادرم هر سال اقوام بازاری ما دست به جیب می شوند .بیشتر شان بنکدار مواد غذایی هستند .کسی که معتمد همه ماست در این بازار ها می چرخد و از بازاری ها برای کمک به پشت کوهی ها دعوت می کند .در ماه رمضان 5 کامیون راهی این روستا ها شد و این کمک ها بعد از شهادت برادرم هنوز هم ادامه دارد .»