آب در آمار به سبک چینی

گروه بین الملل- محمدرضا اسلامی: ابعاد دروغگویی دولت چین در ماجرای کرونا باعث حیرت است. این فاجعۀ دروغگویی از فاجعۀ کرونا بزرگتر است.

به گزارش بولتن نیوز، آمار مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا در کشورهای مختلف، حاکی از ابعاد و گسترۀ شگفت این رویداد در سرتاسر دنیاست؛ ولی مساله ای که بیش از خساراتِ کرونا باعث تحیّر است، آمارِ دستکاری شدۀ مرتبط با کروناست. آب در آمارِ مرگ.

مروری بر آمار افرادی که جان خود را در اثر کرونا از دست داده اند قابل تامل است:

بیست و هفتم ماه می ( ۷خرداد)

- آلمان: ۸۳۸۶ کشته

- آمریکا: ۹۸۹۲۹

- برزیل: ۲۴۵۱۲

- فرانسه: ۲۸۴۸۰

- اسپانیا: ۲۷۱۱۷

- ایتالیا: ۳۲۹۵۵

- انگلیس: ۳۷۰۴۸

...

- چین: ۴۶۳۴ (!!)

چطور ممکن است با «درز کردنِ ویروس» از ووهان چین به آلمان (کشوری مدرن و کوچک؛ دقت کنید: مساحت چین ۲۶برابر آلمان و جمعیت چین ۱۷برابر آلمان است) هشت هزار نفر جان باخته باشند ولی در خود چین که با آن جمعیت کثیر، آمار مرگ ناشی از ویروس از آلمان هم کمتر باشد؟!

بجای مرور "قدرمطلق اعداد"، نگاهی به "آمار نسبی هم داشته باشیم. با آمار فعلی، در آلمان از هر صدهزار شهروند، ۲۱۹ نفر به کرونا مبتلا شده ، ولی در چین از هر صدهزار شهروند، ۶ نفر به کرونا مبتلا شده است!

چطور ممکن است که سرایتِ ویروس به برزیل و فرانسه مجموعا باعث کشته شدنِ ۵۳هزار انسان شده باشد ولی «با تدابیر دولت فخیمه چین» ، «سرایت ویروس» از ووهان به پکن (و سایر نقاط در چندصدکیلومتریِ ووهان) کنترل شده باشد؟

پاسخ به سوال فوق در یک نگاهِ ساده اندیشانه، یک کلمه است: «قرنطینه»

یعنی خیال کنیم دولت چین توانسته «با تدبیر» و با قرنطینه ای «ویژه» کاری کند که ویروس در یک کشورِ یک میلیاردوچهارصد میلیون نفری کمتر از پنج_هزار_نفر کشته داشته باشد ولی، سرایت همین ویروس به کشور کوچکی مثل «فرانسه» باعث مرگ ۲۸هزار نفر شده است.

لابد چین، همان کشوری نیست که پزشک و اولین نفری را که در خصوص «کرونا» هشدار داد، تنبیه و مجازات کرد!

چطور ممکن است که بیش از دو ماه قرنطینۀ کامل در آمریکا باعث متوقف شدنِ آمار مرگ و میر نشده ولی، قرنطینه سختگیرانه در چین چنان «معجزه ای» به همراه داشته که در کشوری با آن تراکم جمعیت، تعداد مرگ و میر اینگونه «کنترل» شده است؟

به عنوان کسی که چندین سال تجربه زندگی در شرق آسیا را داشته و سالهاست که با چینیها و ژاپنیها مستقیما کار می کند باور دارم که مسئله اساسی در شرق آسیا «تعریفِ از انسان» است. تعریفی که از «انسان» در این بخش دنیا وجود دارد مبتنی بر کرامت انسانی نیست بلکه مبتنی بر یک خشونتِ رفتاری پنهان است. خشونت رفتاری که در آن انسان، موجودی فرض می شود که اگر توی سرش نزیم به تعبیر ساده «پررو» می شود. لذا میزان «کنترل شهروند» باید «به شکل غیرمستقیم» مبتنی بر این رویکرد باشد.

شوربختانه، ما ایرانیها در سابقه تاریخ معاصر خود، چنان از غرب و تمدن غربی گَزیده شده ایم که هر چیزی را طاهرتر و پالوده تر از تمدن غربی می انگاریم. ولی کرونا یک «شوک» و یک «لحظۀ» تامل است در یک ماجرای «همه گیر». اگر زمام قدرت جهانی در ید تمدنی با این میزانِ «کنترلگری» و «دروغگویی» قرار گرفته بود چه پایه از تباهی و بدبختی دامنگیر بشریت بود؟

امروز آمار مرگ و میر در چین، یک خنده و استهزاء به چهرۀ تمدن انسانی است.

ماجرا بسیار جدّیتر از آن است که گمان می کنیم.

روزی روزگاری مرحوم آل_احمد به تشریح و بسط مفهوم غربزدگی پرداخت. خدایش رحمت کند. ایکاش امروز آل احمدی زنده بود که دربارۀ دمل چرکینِ شرقزدگی هم کتابی می نوشت. دمل چرکینی که نمادش این جمله است: «بیست و هفتم ماه می، کرونا در چین، کمتر از پنج هزار نفر کشته داشته است».

دمل چرکینِ توهین به شعور انسان.