منزلت والای «کارگر» در سیره کریم اهل بیت(ع)

گفتم که گناه من عظیم است، عظیم
در حشر جزای من جحیم است، جحیم
ناگاه به گوش جان شنیدم ازغیب
نومید مشو "حسن" کریم است،کریم
میلاد کریم اهلبیت ، آقا امام حسن مجتبی علیه السلام مبارک باد

به گزارش بولتن نیوز، کتاب ارجمند «صلح امام حسن(ع)»، تألیف شیخ راضی آل‌یاسین، یکی از مهم‌ترین منابع در بررسی وقایع دوران امامت امام دوم(ع) است که سال‌ها پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، توسط حضرت آیت‌ا... خامنه‌ای ترجمه شد و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت. چندی پیش، چاپ جدیدی از این کتاب به همت انتشارات انقلاب اسلامی، وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب، به زیور طبع آراسته شد. باید توجه داشت که «صلح امام حسن(ع)»، برخلاف عنوانی که دارد، صرفاً بر موضوع صلح آن امام همام، متمرکز نیست؛ هرچند که بخش معتنابهی از کتاب به این مسئله اختصاص دارد. در برخی فصول کتاب، اشارات مختلفی به سیره امام حسن مجتبی(ع) در عرصه‌های گوناگون سیاسی، فرهنگی و اجتماعی شده که درخور توجه است. به مناسبت مصادف شدن ایام سراسر سرور ولادت سبط‌ اکبر(ع) با هفته گرامیداشت مقام کارگر، مطالعه فرازهایی از این کتاب که در آن، موضوع حقوق کارگران و اهتمام به وضعیت مستضعفان در سیره امام حسن مجتبی(ع) مورد توجه قرار گرفته است، لازم و بلکه ضروری به نظر می‌رسد.

امام مجتبی(ع)، با وجود قدر و منزلت فراوان، هرگز از امور محرومان غافل نبود. شیخ راضی آل‌یاسین می‌نویسد: «مدرک بن زیاد به ابن‌عباس که برای حسن و حسین رکاب [اسب] گرفته بود [تا سوار شوند] و لباسشان را مرتب می‌کرد، گفت: تو از این‌ها سالخورده‌تری! رکاب برایشان می‌گیری؟ وی جواب داد: ای فرومایه پست! تو چه می‌دانی این‌ها کی‌اند! این‌ها پسران رسول‌خدایند. آیا این موهبتی از جانب خدا بر من نیست که رکابشان را بگیرم و لباسشان را مرتب کنم؟[امام حسن مجتبی(ع)] با این شأن و منزلت، روزی برعده‌ای مستمند می‌گذشت و آن‌ها پاره‌های نان را بر زمین نهاده و خود روی زمین نشسته بودند و می‌خوردند. چون حسن بن علی را دیدند، گفتند: «ای پسر رسول خدا! بیا با ما هم‌غذا شو!» فوراً از مرکب فرود آمد و گفت: خدا متکبران را دوست نمی‌دارد و با آنان به غذا خوردن مشغول شد. آن‌گاه آن‌ها را به میهمانی خود دعوت کرد، هم غذا به آنان داد و هم پوشاک.»

یکی از بارزترین ویژگی‌های سیره اهل‌بیت(ع)، توجه به حق کارگر است. در این‌باره روایت‌های فراوانی داریم که سفارش می‌کنند حق کارگر را پیش از آن‌که عرقش خشک شود، به بهترین شیوه ممکن پرداخت کنید. شیخ راضی آل‌یاسین در فرازی از کتاب «صلح امام حسن(ع)»، این ویژگی را در سیره امام مجتبی(ع) با نقل یک روایت به تصویر می کشد. او می‌نویسد: «مردی از او (امام) چیزی خواست. به او پنجاه هزار درهم و پانصد دینار عطا کرد و فرمود: کسی را برای حمل این بار حاضر کن و چون کسی را حاضر کرد، ردای خود را به او داد و گفت: این هم اجر و مزد باربر.»

امام حسن مجتبی(ع) به کریم اهل‌بیت(ع) مشهور است. آن حضرت در ایام مختلف سال و به ویژه در ماه مبارک رمضان، به امور معیشتی و نیاز مستضعفان جامعه توجهی ویژه داشت؛ افرادی که با وجود تلاش و کار، از تأمین هزینه زندگی در می‌مانند. نویسنده کتاب «صلح امام حسن(ع)» می‌نویسد: «مردی حاجت نزد او(امام حسن(ع)) آورد. آن حضرت به او گفت: حاجتت را بنویس و به ما بده و چون نامه او را خواند، دو برابر خواسته‌اش به او بخشید. یکی از حاضران گفت: این نامه چقدر برای او پربرکت بود ای پسر رسول‌خدا! فرمود: برکت آن برای ما بیشتر بود، زیرا ما را از اهل نیکی ساخت ... نیکی آن است که بی‌خواهش به کسی چیزی دهند ... شاید آن‌کس [که محتاج است،] شبی را با اضطراب و میان بیم و امید به سر برده و نمی‌دانسته که آیا در برابر عرض نیازش، دست رد به سینه او خواهی زد یا شادی قبول به او خواهی بخشید و اکنون با تن لرزان و دل پرتپش نزد تو آمده، آن‌گاه اگر تو به قدر خواسته‌اش به او ببخشی، در برابر آبرویی که نزد تو ریخته، بهای اندکی به او داده‌ای.»