با اجرای طرح فاصله گذاری هوشمندِ اجتماعی دیگر در خانه نمی مانیم!!!

گروه اجتماعی- دکتر شهناز زمردبخش، کارشناس مسائل فرهنگی - اجتماعی و مدرس دانشگاه نوشت: ویروس شایع کرونا با سرعت عجیبی در حال گسترش است؛ کووید19 در هزاره سوم به یک چالش اساسی برای بشر تبدیل شده است. درکنار آمار و داده های رسانه ای شده از چگونگی شناخت این پدیده نوظهور یعنی کرونا، تلاش دولت ها برای مهار این ویروس با تدابیر مختلف و مساعی عمومی و مردمی در جهت جلوگیری از شیوع این ویروس تاجی در گستره جهانی نیز از جمله مواردی قابل توجهی است که در این راستا شکل گرفته است. راه اندازی پویش ها و کمپین های مختلف در این باره گویای همت مردمی در جهت مبارزه با این ویروس قاتل است. که در کشور ما با توجه به فضای حاکم از وجود این ویروس و خصلت اتمسفریک جامعه ما با تعدد چندگانه ای نیز همراه بوده است.

به گزارش بولتن نیوز، اما این روزها در کشور ما چه خبر است؟ شاید این سوال در روزهای پایانی سال گذشته و آغازی سال کنونی یعنی در ایام نوروز آنچنان جای طرح و بحث نداشت؛ چرا که وضعیت کنترلی شیوع، با توجه به تعطیلات نوروزی و تقلیل پیدا کردن عبور و مرورها به مراتب شرایط را برای ابتلا و انتقال را در سطح پایینی قرار داد. که با پایان تعطیلات نوروزی و تصمیم شگفت آور دولت مبنی بر حضور ولو محدود شهروندان در سطوح شغلی کم خطر برخلاف تقاضای وزرات بهداشت، بحران ابتلا و انتقال ویروس کرونا وارد مرحله تازه ای شده است.

علی ایحال همه ما در نزدیک به دوماه اخیر به توالی و تناوب نام پویش های مختلفی را از طریق رسانه ها در جهت مبارزه با کرونا و راه های شیوع آن را شنیده ایم. یکی از این پویش ها که بیش از همه از حیث سمعی و بصری با آن برخورده ایم پویش یا هشتگ در خانه بمانیم یا می مانیم است که این روزها نه تنها کاربرد معنایی خود را از دست داده است بلکه به نظر می رسد یک شوخی و طنز است. طنزی که دیگر در سطح شعاری نیز کاربردی ندارد؛ چرا که درد حیات و امرار معاش دیگر شعار نیست تا در خانه بمانند یا بمانیم. جیب خالی و کیسه پوچ و سفره تهی از نان، دغدغه کرونا و ابتلا به آن را به حاشیه برده است. یعنی آغاز از سرگیری حضور در اجتماع و تکمیل پازل ازدحام جمعیت علیرغم توصیه های پزشکی – بهداشتی، در کشور ما عملاً به زنجیره کمکی انتقال تبدیل شده است. اگرچه طرح فاصله گذاری با پسوندهای هوشمند و غیر هوشمند از سوی دولت و متولیان امر در این باره به اجرا درآمده است اما همه ما خوب می دانیم که این طرح ها عملاً یک سناریو برای رفع تکلیف و خالی کردن شانه ها از زیر بار تعهد اجتماعی دولت به ما در شرایط اضطرار است. تعهداتی که دولت هیچ گاه حاضر به قبول آنها نبوده است.

علامت گذاری فاصله هایی تعبیه شده با نام و عناوین پرطمطراقی از هوشمند ساز در وسایل حمل نقل و عمومی از قبیل مترو و ... در اندازه های چند سانتی متری یا در نهایت نیم متری، نهایت تلاش و کوششی بوده است که به انجام رسیده است. اگرچه طرح کمک معیشتی و وام یک و دو میلیونی!!! نیز در این باره به عنوان طرح نجات بخشی اجتماعی دولت نباید نادیده گرفته شود. طرحی که نشان از حضور دولت در میان مردم و آگاهی آنها از معیشت مردم است!!!.

اگرچه هدف این یادداشت نقد و تخریب نیست اما نگفتن این موضوعات که شرایط جامعه با وضعیت ترددها وخیم تر می شود شاید نوعی خیانت به خود و تعهدات اجتماعی مان باشد. با این حال وضعیت قرمز از شیوع کرونا در جامعه ما به مثابه دیگر جوامع بشری، نشان داد درد جامعه ما درد کرونا و ترس از شیوع آن نیست و اگر هم هست در اولویت نیست، درد جامعه ما درد بی مسئولیتی است؛ بی مسئولیتی هایی که هم در دولت و هم در اجتماع قابل رویت هستند. در واقع نه ما به عنوان جامعه و نه دولت به عنوان متولی نه تنها مسئولیت اجتماعی خود را قبول نکرده ایم بلکه خود را تافته جدا بافته از دیگران می دانیم؛ به همین دلیل حاضر نیستیم منافع فردی یا گروهی خود را فدای منافع اجتماعی و جمعی کنیم. بطوریکه با ریسک پذیرش حضور در اجتماع نه تنها سلامت خود را مورد هدف قرار می دهیم بلکه سلامت اجتماعی را نیز به مرز هشدار و تهدید نزدیک می کنیم. عملکرد دولت نیز در این باره ....، بر همه ما روشن است، که به مانند فیلم های فرهادی پایانی باز دارد که عمدتاً تلخ و خودسوز و دگر سوز است.