در خانه بمان و از گرسنگی بمیر تا مبادا زندگی من و خانواده من به خطر بیفتد

گروه اجتماعی - عقیل دغاقله در یادداشتی نوشت: من راننده ای هستم که روزانه حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزارتومان در خط اهواز آبادان کار می کردم. بخش عمده ای از این درآمد اجاره خانه، وام ماشین، نگهداری ماشین و ما بقی نیز برای خورد و خوراک روزانه. تعطیلات نوروز همیشه برای ما پردرآمدترین ماه سال بود که برای چند ماه درآمد داشتیم. الان آن نیز از بین رفته است. آقا بگذار کرونا بیاید جان ما را بگیرد، مگر رفتن چندباره مسیر اهواز آبادان خطرش کمتر از کروناست؟

به گزارش بولتن نیوز، این خلاصه های صحبت های یکی از آشنایان بود در مورد قرنطینه و ممنوعیت سفر. به حرف های او که فکر می کنم متوجه می شوم که چگونه دولت می تواند در مقام اجرای مطالبات طبقه متوسط عمل کند و خواسته خود را بر اقشار فقیر تحمیل کند. واقعیت این است که اقشار ضعیف و فقیر، همیشه برای لقمه ای نان، قید همه ملاحظات بهداشتی و سلامتی را زده اند. آنان به پرمخاطره ترین کارها تن می دهند، در آلوده ترین نقاط شهری کار می کنند، در آلوده ترین بازارهای شهری که در فاضلاب غرق است کار می کنند و از آن خرید می کنند، در بازارهایی که همه قوانین و اصول بهداشتی در آنها بی معناست، و در محله هایی زندگی می کنند که در چند قدمی شان زباله های شهری را آتش می زنند.

والبته که حتی از نعمت آب سالم نیز برخوردار نیستند. و در بسیاری از نقاط حاشیه شهری خطوط آب آشامیدنی و فاضلاب با هم مخلوط می شود تا طعم آب و فاضلاب در هم بیامیزد.

اما حالا از این مردم خواسته می شود که در خانه بمانند تا از شر کرونا در امان باشند! چه کسی از آنان چنین خواسته ای دارد؟ دولت و احتمالا بخش قابل توجهی از طبقه متوسط که حقوق شان سر ماه به حساب شان واریز می شود.

اینبار نخبگان و نمایندگان طبقه متوسط از دولت می خواهند تا نقش خود را ایفا کند و این حاشیه نشینان را در خانه هایشان محبوس کند. حاشیه نشینانی که تا کنون کسی حال آنان را نپرسیده بود و به گفته جوکر،‌ اگر هر روز بارها «در کنار خیابان جان می کندند و می مردند، حتی کسی به آنان نگاه نمی کرد.» آنانی که عکس پیوست به این پست را تهوع آلود می دانند، اینبار از دولت می خواهند برای سلامتی آنانی که روز و شب خود را در کنار این بساط سپری کرده اند، آنان را در خانه هایشان محبوس کند.

والبته دولت نیز ستقیم به چشمان این اقشار به حاشیه رفته زل می زند و از آنان می خواهد که «به خاطر سلامتی خود و خانواده ات در خانه بمانید»!! طوفان خنده ها.

قرنطینه خانگی به شرطی ممکن و البته انسانی و اخلاقی است که دولت بتواند حداقل زندگی پر کرامت این انسان ها را مهیا کند. در غیر اینصورت، این خواسته ماندن در خانه، خواسته ای طبقاتی، دولتی، سیاسی و مزورانه است که بر طبقات فقیر و حاشیه نشین تحمیل می شود. و البته که طبیعی است ، حاشیه نشینان اگر حتی در کوتاه مدت به دلیل وحشت ایجاد شده پیروی کنند، در میان مدت قید آن را خواهند زد.

اگر سالهاست که خبری از درد مردم حاشیه و فقیر نداریم، اگر سالها چشم بر بدترین وضعیت بهداشتی و سلامتی آنان بسته ایم و اگر سالها نپرسیدیم که زندگی در محلات آلوده چگونه زندگی آنان را به مخاطره می اندازد، امروز نمی توانیم از آنان بخواهیم در خانه بمانند.

«خواست ما» برای«در خانه ماندن آنها»،‌ خواستی خودخواهانه است که ترجمه صریح آن می شود: «در خانه بمان و از گرسنگی بمیر تا مبادا زندگی من و خانواده من به خطر بیفتد.»