ابوطالب، مؤمن قریش

گروه دین و اندیشه: مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب «الکلام یجرّ الکلام» درباره حضرت ابوطالب (ع) و مناقب ایشان می‌نویسد:

ابن ابى‌الحديد در فضل اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) مى‏‌گويد:
به گزارش بولتن نیوز، «چه گويم در حقّ كسى كه پدرش، ابوطالب، بزرگ بطحا و شيخ قريش و رئيس مكّه بود. گفته‌‏اند كه كم است اينكه فقير و نادار، سيّد و بزرگ بوده باشد؛ ولى ابوطالب، بزرگ بود؛ در حالتى كه نادار و بى‏‌مال بود، قريش او را شيخ مى‏‌گفتند.»

ابن ابی‌الحدید گرچه اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) را نشناخته، ولى ابوطالب را خوب شناخته كه اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) را با او تعريف و براى او به جهت فرزندى او، اثبات فضل مى‌‏نمايد. مى‏‌گويند: على اللّهى‏‌ها، على (علیه السلام) را خوب شناخته‌‏اند، ولى خدا را نشناخته‌‏اند.

بارى! ابوطالب، كفيل پيغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) بود، ساعتى در شب و روز مفارقت از او نمى‏‌كرد. در رختخواب خود، او را با خود مى‏‌خوابانيد و وقتى كه فرزندانش مى‏‌خواستند ناهار و شام بخورند، مى‌‏فرمود: باشيد تا فرزند من حاضر گردد. پس پيغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) مى‌‏آمد، با آن‌ها غذا مى‌خورد.

خلاصه، جناب ابوطالب، آن حضرت را در پوشش و نفقه، مقدّم بر خود و بر جميع اهل‌بيت خود مى‏‌داشت. حتّى در شب غار كه اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) در فراش پيغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) خوابيد، به استشاره و مشورت او بود. تقريباً فرزند خود را فداى وجود پيغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) مى‌‏نمود.

پيغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) هم در مقابل آن، فرزند او، على (عليه‌السلام) را در دامن تربيت خود تربيت نمود. چون در قريش قحطى شد، ابوطالب، عيالمند بود و بى‏‌بضاعت. حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه و آله) به دو عمّ خود، حمزه و عباس اشاره كرد كه بار ابوطالب را سبك كنيد. پس از وى خواهش كردند كه كفالت فرزندان خودش را به ايشان واگذار كند. گفت: عقيل را براى من بگذاريد؛ بقيّه، هر كدام را مى‏‌خواهيد برداريد.

پس عبّاس، طالب را گرفت و حمزه، جعفر را و حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه و آله)، على (عليه‌السلام) را و به آن‌ها فرمود: «من برگزيدم از براى خود، آن را كه خداوند برگزيده براى من، كه على (علیه‌السلام) باشد.» پس حضرت على (علیه‌السلام) از شش سالگى، در آغوش تربيت حضرت رسالت (صلّی‌الله‌علیه و آله) قرار گرفت.