دولت جان؛ عزیزم کجایی، دقیقا کجایی؟؟

گروه سیاسی: نا امیدی عمومی از تدبیر دولت تدبیرگران در زمینه موضوعات معیشتی، اقتصادی و فراهم سازی بسترهای کسب و کار از دولتی و غیر دولتی، این روزها به یک یأس فراگیر ملی تبدیل شده است. چالش گپ و گفت های عمومی – توده ای و تخصصی پیرامون سخنان و افعال دولت آقای ... موضوع داغ گعده های همگانی روزهای گذشته جامعه ماست.

به گزارش بولتن نیوز،  مژده کشف میدان نفتی نوآوران و پیوند آن به گرانی شگفت انگیز بنزین سهمیه ای و آزاد و به زعم مردم چشم دوختن دولت کارگشای معیشت مردم (که وعده آن روزهای انتخابات ریاست جمهوری بود)، نه تنها عرصه را بر ادامه کسب و کار تنگ کرده بلکه بسترها را برای ادامه حیات و زیست عادی مردم را نیز مختل کرده است؛ بطوریکه از این سبب زمینه ساز وضعیت عصبانیت عمومی در سطح کلان اجتماعی از شرایط موجود را فراهم آورده است.

به واقع زمانی که رییس جمهور منتخب آن روزهای مردم و این روزهای مردم(این کجا و آن کجا)، در خلال سفر استانی به استان یزد اظهار داشت « دولت نباید شغل ایجاد کند بلکه زیرساخت‌ها را آماده می‌کند و بانک‌ها نیز تسهیلات را ارائه می‌دهند پس اگر کسی بیکار باشد مقصر خودش است»، با ریختن آبِ پاکی بر روی دست افراد جویای کار تحصیل کرده و خالی کردن شانه مسئولیت از دوش دولت در قبال جامعه مذکور(بیکار) و خانواده های آن ها تلاش کرد بجای حل مسئله به طرف پاک کردن صورت مسئله خیز بردارد.

اما سوال اینجاست آیا واقعا دولت فرتوت امید برای اشتغال، زیر ساختی فراهم کرده است که جز رییس دولت و کابینه وی و دوستان ایشان کسی او را ندیده است؟ دقیقا منظور رییس جمهور از زیر ساخت چیست؟ بانک ها از چه زمانی در زمینه ایجاد تسهیلات شغلی با وجود زیرساخت های موجود!! به شکل نامرئی و معجزه آسایی وارد عرصه شده اند؟ آیا ایشان رییس جمهور ماست و از جامعه ما سخن می گوید یا از جایی دیگر آمده است و از زیرساخت های جامعه متبوع خود سخن می گوید که ما از آن بی خبریم؟ آیا واقعا دولت شخص آقای ح. ر شبانه روز در حال تلاش برای طراحی زیرساخت ها بوده است و راه حل را یافته است که اینگونه با غرور می گوید دولت مقصر نیست و ما مقصریم که بیکاریم؟؟؟

اگر چه پاسخ به این سوالات در مجموع می توان مشابه به هم باشد اما باید این را به پاسخ های اشتراکی عمومی در این باره افزود که شاید منظور رییس محترم دولت امیدِ ما از تسیهلات بانکی و زیر ساخت های شغلی و مقصر بودن بیکاری به خودِ بیکاری و ... وام خرید خودور و حضور در عرصه شغل شریف ... با تکنولوژی های استارت آپی و ... باشد که با این حال می توان گفت یا دولت خوب مفهوم زیرساخت را فهم نکرده است یا ما توقعات زیادی از دولت و زیرساخت داریم؛ که بنا به اظهارات دولت مشخصا معلوم است که توقع ما از زیرساخت زیاده بوده است چرا که زیرساخت سهل الوصول است و ما بد آموزش دیده ایم که آن را زمانبر و تفکر شده می پنداشتیم.

این روزها تراژدی زندگی مردم با نوستالوژی بگم بگم های دولت، این بار از زبان رییس دولت دوازدهم که وی مطئمناً پوپولیست نیز نیست!! با دوگانه سازی خوب(دولت) – بد(...)، تعامل(دولت) – جنگ(؟)، آبادگر(دولت)– ویرانگر(!) و ... که در فهم عمومی برخلاف نظر محترم پاستور نشینان، عمدتاً جای دولت با قرینه خود عوض می شود، بیانگر این موضوع است که دولت تلاش دارد تا مشکلات بی تدبیری خود را به سطح اختلافات با منتقدین سوق دهد و آن را به درون جامعه بکشاند و مردم را به نوعی درگیر تعارضات فکری – جناحی خود با منتقدین بکنند و به تبع آن چوب بی برنامه بودن خود را همزمان هم بر سر منتقدین بشکند و بر سر سفره مردم فرود آورد.

جالب اینجاست که ماجرای سخنوری های دولتی ها به اینجا ختم نشده است که اگر ختم می شد ما به هر طریقی بود به مانند این شش سال گذشته خود را راضی می کردیم که قانع باشیم و رضایتمند. اما این چنین نشد که نشد.

بطوریکه فرار رو به جلوهای دولت خوبان !! با پروژه سهمیه بندی بنزین و اعلام دقیقه به اصطلاح فوتبالی ها نودیِ از سر گیری کارت سوخت و سهمیه بندی بنزین، پازل نیمه تمام دولت برای فلج کردن پاها و نابود کردن چرخ زندگی مردم تکمیل شد.

در واقع این رفتار دولت به نوعی نشان داد که مردم باید خود گلیم خود را با وضعیت تورمی از آب بیرون بکشند و دیگر تا پایان کار دولت امید، با ناامیدی، امیدی به دولتی ها برای حل و فصل مشکلات شان نداشته باشند. این بدان معناست که دولت و شخص رییس دولت بجای پاسخگویی به مردم، نه تنها از پاسخ گویی سرباز می زند بلکه خود را جدا مردم می پندارد و در مواردی از دیدگان مردم پنهان می کند(افزایش شبانه ای قیمت بنزین بدون تشریح علت تصمیم به افزایش قیمت و حتی بدون اعلام قبلی).

پی نوشت
از آوردن مستقیم نام رییس دولت معذور بوده ام. چرا که ایشان زود ناراحت می شوند و از کوره در می روند. هر چند که من و ما از نظر ایشان بی شناسنامه، متحجر، عقب افتاده و ... هستیم؛ اما در درجه اول احترام و سپس ترس از الصاق القاب جدید به من و ما از سوی ایشان موجب شد تا رعایت احتیاط از ذکر نام ایشان برحذر باشم.