طرح «حراست از آزادی تردد» در خلیج فارس و تنگه هرمز و عملیات روانی بر علیه ایران

گروه بین الملل: مصطفی مطهری*کاخ سفید در ماه های گذشته از هر گونه حربه و ابزاری برای فشار بر ایران استفاده کرده است؛ بگونه ای که هر روز ما شاهد ادعای استفاده از شیوه های تحریمی و تهدیدی تازه ای از سوی واشنگتن بر علیه تهران هستیم. اگر چه وجوه تهدیدات و تحریم ها، پروژه ای تحدیدی با کارکردی مبتنی بر فشار و روندهای افزایشی مرتبط با آن در عرصه های سیاسی – اقتصادی با هدف تخریب نظم و ثبات و امنیت و وفاق و انسجام اجتماعی در جامعه هدف گذاری شده اند اما باید به این وجه مغفول مانده نیز در این باره توجه کرد که گزاره های ذکر شده در بالا عمدتاً با تاثیرگذاری بر این جنبه یعنی جنبه روانی، بارگذاری و سیاست گذاری می شوند. به واقع از جمله اهداف مهم و کلیدی دولت ایالات متحده آمریکا از دست زدن به اعمالی که به دنبال مخالفت کاخ سفید با برجام و به تبع آن به خروج واشنگتن از این توافقنامه بین المللی انجامید و بسترهای فزون یافته تحریم را بر ایران تحمیل کرد، با مبنای ابزار روانی ارتباط می یابد.

به گزارش بولتن نیوز، بطوریکه ادعای مذاکره ابتدا با شرط و بعدها بی قید و شرط با ایران از سوی کاخ سفید با هدف به راه اندازی یک جنگ روانی بر علیه ایران صورت گرفت؛ چرا که پیشنهاد مذاکره و گسیل داشتن واسطه ها برای مذاکره از سوی واشنگتن به تهران در شرایطی عملیاتی شده است که تحریم ها به عنوان روی دیگرِ سکه بحران فی مابین واشنگتن با تهران همزمان و روز به روز افزایش داشته است. به واقع فعل پیشنهاد به مذاکره در ماه های گذشته با توجه به شرایطی رسانه ای شده است که هدف واشنگتن از این اقدام اولاً ایجاد یک ائتلاف جهانی بر علیه ایران از یکسو و دوماً اینکه از سوی دیگر درصدد بود تا با تحریم و پیشنهاد مذاکره جامعه را به یک انباشتگی از خشم در برابر نظام سیاسی وا دارد که با توجه به شرایط ایجاد شده سخت اقتصادی – معیشتی برای مردم جامعه، از پذیرش و قبول آمدن بر سر میز مذاکره امتناع می کند.

در واقع واشنگتن در تلاش بوده است تا با استفاده از عملیات جنگ روانی به تزریق توهم خطر بودن ایران و ترس از ایران به جامعه جهانی در مسیر پروژه ایران هراسی و القاء یاس و ناامیدی به جامعه و ایجاد پروسه ای روندهای شکاف میان جامعه و حاکمیت بپردازد؛ از این رو در این راستا همواره هدف و برنامه دولت ترامپ و نئوکان ها این بوده است تا در بحران با تهران در ماه های اخیر ابتکار را عمل بدست گیرند.

یکی از موارد دیگری که با عملیات جنگ روانی در هفته های گذشته مکرراً در لابلای اظهارات مقامات در کاخ سفید و پنتاگون بدان پرداخته شده است طرح موضوع ایجاد ائتلافی دریایی برای «حراست از آزادی تردد» در خلیج فارس و تنگه هرمز با ادعای جلوگیری از اقدامات مخرب، آگاهی در زمینه مسائل دریایی و بالا بردن توانمندی‌های تجسس بوده است. به عبارتی بنا بر ادعای مقامات دولت ایالات متحده آمریکا هدف از تشکیل ائتلاف که کشتی‌های آمریکایی نیز در این ائتلاف «دیدبان» مشارکت خواهند داشت، این است که از «کلیه ترددهای دریایی مراقبت شود» و کشورهای مختلف، هم به صورت عملی و هم از طریق تأمین هزینه مالی، در این ائتلاف شرکت می‌کنند.

اگر چه گفته شده است که هدف از مطرح کردن طرح جدید ایجاد ائتلافی جهت تأمین امنیت دریایی در خلیج فارس و تنگه هرمز، ایجاد ائتلاف نظامی علیه ایران نیست، اما باید به این موضوع اشاره کرد که آنچه در این روزها در خلیج فارس در حال رخ دادن است، تبعات آن حوزه منافع ملی ایران را نیز در بر می گیرد؛ به علاوه اینکه واشنگتن در ارتباط با اتفاقات رخ داده در خیلج فارس همواره سعی دارد تا تهران را مقصر اصلی جلوه دهد؛ بطوریکه در اتفاقات حمله به نفتکش ها، انفجار در نفت کش ها و حتی خبر اخیر توقف کشتی قاچاق سوخت در خلیج فارس توسط ایران با متهم کردن ایران، بدون هیچگونه تحقیق و تفحصی انگشت اتهام را به سمت ایران نشانه رفته و می رود. پس مطمئناً آنچه که با راه اندازی جنگ روانی در این باره در حال اجرا شدن است با بحران آفرینی واشنگتن با تهران در ماه های اخیر بی ارتباط نیست و نخواهد بود.

از سوی دیگر نیز دولت ایالات متحده آمریکا با قراردادن ناتو در جریان طرح مذکور تلاش کرد تا آنها را در این باره متقاعد به همکاری کند که کشورهای عضو ائتلاف ناتو از این طرح حمایت نکرده‌اند. در واقع ناتو با این استدلال که این ائتلاف می‌‌خواهد خودش را از موضوعات مرتبط با ایران دور نگاه دارد و نمی‌خواهد که این مسئله به مسئله ناتو تبدیل شود از پذیرش پیشنهاد ایالات متحده آمریکا سر باز زد. و این به آن معنی خواهد بود که موضوع ایران اگر اولویت اولیه این طرح نباشد مسلماً از اولویت های در صدر آن است که ناتو خود ملزم به ورود به آن نمی داند.

بهر رو بنا بر آنچه که بیان شد بازوی کمکی واشنگتن در به راه اندازی موضوعات مربوط با تحریم و تهدید و فشار بر علیه ایران،استفاده از ابزار عملیاتی در عرصه روانی است. بطوریکه از این طریق تلاش دارند تا نبض و کنترل تنش را بدست بگیرند و با ساخته و پرداخته کردن بدبینانهِ اذهان عمومی در داخل و خارج نسبت به نظام سیاسی ایران بواسطه ترزیق بیان و اتهام، پایه های تحمیل شرایط خود بر تهران را فراهم آورند.