علمی تخیلی هایی که می شد نادیده گرفته نشوند(1)

گروه فرهنگ و هنر: فهرستی که در ادامه مطالعه خواهید کرد ترکیبی از ۱۰ فیلم علمی تخیلی است که در طول سالیان گذشته به دلایل مختلف نادیده گرفته شده اند. برخی از آن‌ها از آثار کارگردانان شناخته شده هستند و برخی دیگر نیز سازندگان گمنامی دارند، اما هر کدام ارزش دو یا حتی سه بار تماشا را دارند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از برترین ها، بازیگران تمامی این فیلم‌ها نقش آفرینی‌های تحسین برانگیزی داشته و داستان فیلم‌ها نیز جذابیت‌های خاص خودشان را دارند. از این رو انتظار می‌رود که پس از تماشا، با فهرستی که تهیه کرده ایم موافق باشید و از تماشای آن‌ها لذت ببرید. این فهرست در دو مطلب به شما معرفی خواهد شد.

۱- چری ۲۰۰۰ (۱۹۸۷)

فیلم «چری ۲۰۰۰» (Cherry ۲۰۰۰) اولین تجربه کارگردانی استیو دی یارنات بود. شاید فیلم «میراکل مایل» (Miracle Mile) می‌توانست جای این فیلم را بگیرد، اما فیلم «میراکل مایل» در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته و دیگر نمی‌توان آن را فیلمی نادیده گرفته شده نامید. «چری ۲۰۰۰» برای مدتی حتی رضایت سازنده اش را نیز از دست داد تا اینکه دی یارانات پس از تماس غیرمنتظره هارلان الیسون که نویسنده داستان‌های علمی تخیلی بود و از علاقه خود به فیلم گفت، یارنات نیز نظرش را در مدر این فیلم تغییر داد.

 

فیلم بر اساس سناریویی از مایکل آلمریدا ساخته شده و در موردی یک تاجر موفق است که زن رباتیکش دچار مشکل شده است. سپس او به کمک یک زن راهنما و مسیریاب به بیابان می‌رود تا جانشین همسر-ربات خود را بیابد. داستان فیلم در فضایی شبیه فیلم‌های «برزیل» (Brazil) و «مکس دیوانه» (Mad Max) رخ می‌دهد.

۲- راه حل کرم مردار (۲۰۰۶)

«راه حل کرم مردار» (The Screwfly Solution) در واقع اپیزودی از یک آنتالوژی فصل دوم سریالی به نام «استادان وحشت» (Masters of Horror) است. ویروسی در جهان شیوع پیدا کرده و مردان را به دیوانگانی قاتل تبدیل می‌کند. خشونت آن‌ها با شهوت جنسی شان در ارتباط است که به قتل‌های گسترده زنان منتهی می‌شود.

 

جو دانته، کارگردان این اپیزود این ایده را گرفته و آن را با دیدگاه خشونت گرایانه ادیان بنیادگرا از هر نوعی، در دیدگاه خشونت آمیزشان نسبت به زنان ترکیب می‌سازد. این اپیزود خود در واقع یک فیلم مجزاست که در آن دانته از همان بازیگران همیشگی خود و با حس شوج طبعی اش برای ساخت یک داستان علمی تخیلی سرراست استفاده می‌کند.

۳- جعبه (۲۰۰۹)

فیلم «جعبه» (The Box) تاکنون آخرین کار ریچارد کلی، کارگردان فیلم «دانی دارکو» (Donnie Darko) بوده است که فیلمی دیوانه کننده و غم انگیز است. این فیلم تا حدودی بر اساس یک رمان کوتاه نوشته ریچارد متیسون ساخته شده است. بر اساس داستان فیلم با فشار دادن یک دکمه می‌توانید صاحب میلیون‌ها دلار پول بدون نیاز به پرداخت مالیات شوید، اما در مقابل یکی می‌میرد و این نکته فرعی ترسناک‌ترین چیز در مورد این فیلم است.

 

در واقع می‌توان این فیلم را یک بازگشت به تئوری‌های توطئه دهه ۷۰ در مورد موجودات فرازمینی و سفر در زمان دانست. بازیگران فیلم بازی‌های خوبی از خود ارائه می‌دهند از جمله کامرون دیاز که در یکی از معدود فیلم‌های خوب دوران حرفه‌ای اش حضور دارد. همچنین از برخی جهات می‌توان این فیلم را زندگینامه‌ای دانست، زیرا پدر کلی برای ناسیا کار می‌کرد و شخصیت‌های دیاز و ماردسن در واقع نسخه‌های داستانی پدر و مادر خود او هستند.

۴- قیامت (۱۹۹۱)

اینکه آیا «قیامت» (The Rapture) را می‌توان فیلمی علمی تخیلی دانست یا خیر کمی بحث برانگیز است. در این فیلم دیوید داچوونی و میمی راجرز نقش دو رقصنده در زمان حال لس آنجلس بازی می‌کنند. راجرز با یک گروه مذهبی روبرو می‌شود که می‌گویند قیامت در راه است و او در نهایت این موضوع را باور می‌کند. سبک زندگی آن‌ها به یکباره تغییر می‌کند و آن‌ها به مسیحیانی تازه متولد شده تبدیل می‌شوند.

 

راجرز رفته رفته دیوانه می‌شود و ظاهراً پیام‌هایی مستقیم از خداوند دریافت می‌کند. او به صحرا می‌رود و انتظار اتفاق بزرگ را می‌کشد جایی که اتفاقات عجیب و غریبی رخ می‌دهد. اما در نهایت مشخص می‌شود که همه چیز حقیقت دارد.

از آنجایی که در انتهای فیلم پایان دنیا رخ می‌دهد می‌توان آن را فیلمی علمی تخیلی دانست و اگر چه از دیدگاهی دیگر شاید داستان فیلم را یک پروپاگاندای مسیحیت ببینید، اما می‌توان فیلم «قیامت» را یک درام تاریک در مورد خطرات باور‌های دینی نامعقول دانست.

۵- حباب (۱۹۸۸)

فیلم «حباب» (The Blob) توسط چاک راسل و با همکاری فرانک دارابونت ساخته شده است. این فیلم در واقع نسخه بازسازی شده فیلمی به همین نام در سال ۱۹۵۸ با بازی استیو مک کوئین است. در نسخه راسل، فیلم در مرد یک اسلحه بیولوژیکی ساخته شده توسط یک آژانس دولتی است که در شهر کوچکی در کلرادو مورد استفاده قرار می‌گیرد. فیلم برداشتی بدبینانه از ایده «حباب» است و برخی از بهترین و واقع گرایانه‌ترین جلوه‌های ویژه در آن به کار گرفته شده است.

 

متاسفانه این بازسازی علیرغم این که از نسخه اصلی بهتر است، اما به نحوی نادیده گرفته شده است. اگر چه نمی‌توان آن را فیلمی در حد فیلم‌های «مگس» (The Fly) و «موجود» (The Thing) در دهه ۸۰ و فیلم‌های بازسازی شده درجه دو آن زمان دانست، اما فیلمی جذاب بوده و شایستگی توجه بیشتری را دارد.