بترسیم ازجامعه و دولتي كه قشر كارگرش ، تبديل به كالا شده است

گروه اجتماعی: سید مجید حسینی نویسنده و استاد دانشگاه تهران طی یادداشتی پیرامون مسئله اخیر پخش شدن موزیک مبتذل در مدرسه ها نوشت: من در مورد ساسي مانكن حرف نمي زنم ؛ بازي ساسي يك فريب بزرگ جامعه خواب ماست.

به گزارش بولتن نیوز، اصلا من از اين جامعه مي ترسم ؛ از جامعه اي كه بيست و پنج هزار دانش اموز تشنه دشتياري را نميبيند ، بچه هايي كه در اصطبل درس مي خوانند را نميبيند ، مساله اش دو و نيم ميليون كودك باز مانده از تحصيل نيست ؛ اما موسيقي ساسي مانكن صدر مسايلش است .

من مي ترسم از جامعه و دولتي كه قشر كارگرش ، تبديل به كالا شده ، معلمش حقوق پانصد و هشتاد هزار توماني مي گيرد و كارمندش صدسال طول مي كشد ، اب و غذا نخورد تا بتواند مسكن امن داشته باشد ؛ انگاه دعوا مي كند كه شادي خوب است يا بد است ، شادي مبتذل است يا زير زميني يا روزميني!

من در مورد ساسي حرف نمي زنم ، حالم بهم مي خورد از اينكه خودم شاد باشم ، سر شادي خوب و بد بحث كنم ، در دستگاه بزرگ سرمايه داري رانتي كشور ، مردمان را فريب بدهم كه طرف ساسي را بگيرند يا شجريان ؛ اما ميليون ها ادم ، زير بار فشار تورم پنجاه درصدي ، و تحريم هاي ادم كش امريكا ، گرسنه بمانند اما مساله ما نباشند

.
بگذاريد طرفداران وضعيت سرمايه داري موجود ، دعواي زرگري را بياندازند سر ساسي و شكل قر و قنبيل در مدرسه و دانشگاه ، و به من حمله كنند در مورد مخالفتم ؛ اما من همچنان مي گويم : ادرس درست ؛ چند ميليون كودك محروم از تحصيل ، كارگر محروم و معلم دلسوز و كارمند زحمتكش است كه دارند تبديل مي شوند به عمله بي مزد و مواجب سرمايه داري رانتي/ دولتي ؛ و در همين حال غريب ، همه بايد درگير موضع گيري در مورد ساسي باشند ؛
مردمان ! من از شما مي ترسم ، اگر ادرس هاي غلط اين روزها را هر روز پي گيري كنيد ؛ روزي همه تان گرفتار وضع نا شاد اين بچه هاي محروم خواهيد شد ، انگاه ميفهميد مساله نوع شادي نيست ؛ مساله گرسنگيست ؛ مساله تبعيض است .