روستا‌های پلدختر در آستانه یک اتفاق تلخ و پرهزینه

به گزارش بولتن نیوز، حجت‌الاسلام محمد صدارت از طلاب داوطلب حاضر در پلدختر درباره فعالیت گروه‌های داوطلب مردمی و طلاب در روستاهای سیل‌زده پلدختر اظهار کرد: بعد از وقوع سیل، یک گروه جهادی از طرف هیئت فعالان مجازی با نام هیئت محبان حضرت زهرا(س) که به هیئت توییتریها نیز مشهور است، شکل گرفت؛ در ابتدای وقوع سیل، قصد حضور در پلدختر را داشتیم اما چون گفته شد در این شهر، گروه‌های جهادی زیادی حضور دارند، به خوزستان رفتیم و 10روز در آنجا خدمت کردیم.

وی افزود: بعد از برگشت به تهران، همراه با اقلامی که برای سیل‌زدگان لرستان جمع کرده بودیم به این مناطق آمدیم تا ضمن تحویل اقلام، رصدی از شرایط منطقه برای حضورهای بعدی انجام دهیم که با اتفاقی برخوردیم که بسیار مهم است اما به آن توجهی نشده است.

این طلبه جهادی تصریح کرد: باغهای روستاهای این مناطق که عمده آنها باغهای انجیر است، همگی تا ارتفاع دو تا سه متر زیر گل و لای رفته‌اند و راه هوا و نفس آنها بسته شده است و به این دلیل که گل و لایی که سیل با خود آورده، خاک رس است، اگر خشک شود، باغها تبدیل به بیابان خواهند شد و در برخی نقاط، این اتفاق افتاده است.

صدارت تاکید کرد: در حال حاضر، نیاز است که گروه‌های جهادی در این منطقه حضور پیدا کنند و گل و لای اطراف در خت را خالی کنند تا راه تنفس و آبیاری درختان باز شود اما به دلیل اینکه گروه‌های جهادی که از عید تاکنون در این مناطق حضور داشته‌ و خانه‌های مردم را از گل و لای تمیز کرده و کارهای مردم رو انجام داده‌اند، اکنون به شهرهای خود برگشته‌اند و چون در آستانه ماه مبارک رمضان هستیم، به خاطر گرمای هوا و بحث روزه گرفتن همچنین نزدیکی به فصل امتحانات، گروه‌های جهادی‌ دیگری جایگزین آنها نیامده و خیلی از روستاها، خالی از نیروهای جهادی شده و حتی موکبها نیز رفته‌اند.

وی خاطرنشان کرد: به خاطر اهمیت موضوع، کار را در سه روستای عفرینه، دمرود عفرینه و زرانته شروع کرده‌ایم و از طرف کارشناسان جهاد کشاورزی، برای این کار، حدود 10 روز مهلت داده شده است که اگر گل و لای در این مدت کنار برود، درخت نجات پیدا می‌کند و اگر نرود، 25 اردیبهشت درختان اصطلاحا خفه می‌شوند و باغها از بین خواهد رفت.

این طلبه فعال مجازی اصافه کرد: چون موقعیت ویژه و زمان کم است، ما به شهر خود برنگشتیم و همینجا ماندگار شدیم و مسجدی را به عنوان اسکان در روستای دمرود عفرینه در دست گرفتیم و از طریق فضای مجازی فراخوان دادیم تا دوستان از هر جای ایران که علاقه به حضور در منطقه دارند، به اینجا بیایند و ما میزبان آنها خواهیم بود.

صدارت گفت: صبح چهارشنبه، نخستین گروه جهادی که از اهل تسنن کردستان هستند، از طرف بسیج سازندگی برای برگزاری اردو جهادی به این منطقه آمده بودند، وقتی شرایط را دیدند، هم اکنون در کنار ما، در باغها مشغول فعالیت هستند.

وی ادامه داد: حدود 30 هکتار باغهای انجیر و انگور درگیر این موضوع و حدود یک هزار نفر نیرو برای نجات درختان نیاز است؛ علاوه بر نیروی کار، برای انجام این کار به تجهیزاتی مانند باب‌کت، لودر و بیل مکانیکی نیاز است که کسی تجهیزات در اختیار ما قرار نمی‌دهد.

نهادهای دولتی، همه تجهیزات را در جاده‌سازی مشغول کرده‌اند و به هر نهادی که مراجعه می‌کنیم، تجهیزاتشان یا به استان خوزستان اعزام شده است یا در حال تعمیر جاده خرم‌آباد به پلدختر هستند.

این طلبه جهادی هشدار داد: این باغها در حال حاضر مغفول مانده است و از این جهت که فضای سبز از دست می‌رود و اینجا شبیه کویر می‌شود و هم منبع درآمد اول مردم نابود می‌شود، تا ده روز دیگر، اگر درختان نجات پیدا نکنند، منطقه با بحران روبه‌رو خواهد شد؛ آنگونه که شنیده‌ام در صورت خشک شدن درختان، حدود 10 هزار نفر بیکار خواهند شد.

 صدارت اظهار کرد: با اینکه هنوز زمین، مرطوب  و شرایط برای ساخت خانه مناسب نیست، بنیاد مسکن ساخت خانه برای مردم را شروع کرده است اما کسی به نجات باغها، توجهی ندارد.

وی خاطرنشان کرد: امسال که سال رونق تولید ملی است، تولید انجیر اینجا که تک و انحصاری در استان است، اینگونه با مشکل مواجه شده و باغها در حال تبدیل شدن به کویر است اما بهایی به آن  داده نمی‌شود.

این طلبه فعال اجتماعی یادآور شد: به عنوان یک طلبه که وظیفه خود می‌دانم در میان مردم باشم در منطقه مستقر شده‌ام و در این منطقه هم نیاز به کمکهای مردمی و هم نیاز جدی به حضور گروه‌های جهادی، وجود دارد؛ خواهشی که دارم این است که هر کس که توانش را دارد خودش را به معمولان و عفرینه برساند؛ بنده در روستای دمرود عفرینه هستم و اگر در این منطقه حضور پبدا کنند، در قرارگاه جهادی شهید مجید قربانخانی که صبح چهارشنبه تشکیل شد، میزبان آنها خواهیم بود و به روستاهای مختلف اعزام خواهند شد.

صدارت تاکید کرد: عمده کشاورزان نیز افراد سن بالایی هستند که توانایی این حجم از کار را ندارند و فرزندان آنان نیز در شهر و روستاهای اطراف به شغل خود مشغول هستند.