شورای شهری که از جنس دغدغه های مردم نیست

به گزارش بولتن نیوز به نقل از کیهان،اعضای شورای شهر تهران روز گذشته در جریان رسیدگی به نامگذاری و تغییر نام معابر و خیابان‌های شهر تهران به تغییر نام خیابان سپند در محدوده اقدسیه به نام عزت اله انتظامی، بلوار فلامک جنوبی و شمالی واقع در محدوده شهرک قدس به‌نام  محمدرضا شجریان، خیابان معارف واقع در محدوده اوین به نام داود رشیدی، خیابان ۲۴متری محدوده سعادت آباد به‌نام محمدعلی کشاورز و خیابان کوکب در محدوده شهرآرا به‌ نام غلامحسین امیر خانی رای دادند.

این جلسه قرار شد برخی معابر در خیابان شهید نعمتی در محدوده شهید کلاهدوز در منطقه ۳ به نام «منوچهر آتشی»، «عمران صلاحی»، «محمد قهرمانی»، «بیژن ترقی»،«اسماعیل شاهرودی»، «پروین دولت‌آبادی»، «اخوان ثالث»، «سیمین بهبهانی»، «فروغ فرخزاد»، «فریدون مشیری»، «محمدعلی سپانلو» و «سیدکریم امیری فیروزکوهی» نامگذاری شود.

فاصله بین انتظارات و نیازهای واقعی مردم و دغدغه‌های اصلاح‌طلبانی که با وعده و وعید از همان مردم رای می‌گیرند همواره در دوره‌های مختلف چه در شورای شهر و چه در مجلس یکی از ویژگی‌های برجسته این طیف سیاسی بوده است، موضوعی که در بیان برخی از فعالان سیاسی همفکر آنها نیز به آن‌اشاره شده است. این ویژگی وقتی با کندی و کم تحرکی هم آمیخته شود دیگر عمق فاجعه بیشتر می‌شود. نمونه بارز این موضوع را می‌توان در اقدام دیروز شورای شهر تهران مشاهده کرد.

مصوبه دیروز شورای شهر تهران در تغییر اسامی تعدادی از معابر و خیابان‌ها و تلاش برای انتخاب پر حاشیه نام برخی افراد برای آنها، یک بار دیگر اوج دغدغه‌ها و مشغله‌های فکری اعضای آن را به نمایش گذاشت. اینکه مدیریت شهری به عظمت تهران با وجود انبوه مشکلات و نیازها در کمال آرامش مشغول برخی اقدامات شیک، شعاری و محفلی است، جای تأمل دارد. 

حمایت از هنر و فرهنگ را می‌توان از وظایف ذاتی شورای شهر و شهرداری‌ها دانست اما،‌ای کاش در همین زمینه نیز شورانشینان واقعا فرهنگی و کارشناسانه تصمیم بگیرند و دست از شوآف و ژست‌های روشنفکرانه و مضر بردارند.

با نگاهی به لیست افراد مورد نظر شورا برای ثبت‌نامشان بر روی معابر و شهر‌های خیابان‌های تهران با انتخاب‌های مسئله‌دار و عجیبی هم مواجه می‌شویم که بارها بی‌اعتقادی خود به انقلاب و حتی مبانی اسلام را در کلام یا عملکرد و آثارشان نشان داده‌اند و می‌طلبد با هوشیاری بیشتری به آن توجه شود.

یکی از موارد تعجب برانگیز در لیست مورد نظر و تأیید شده اعضای شورا برای نامگذاری معابر و خیابان‌های شهر، محمدرضا شجریان است، خواننده‌ای که بخش اصلی شهرت و رشد هنری خود را مدیون دوران پس از انقلاب اسلامی است اما بارها تقابل خود با نظام اسلامی و حتی احکام اسلام را علنی کرده است. 

حال سؤال اینجاست که آیا خواننده‌ای که در سال‌های اخیر در کارنامه خود حمایت و حتی حضور میدانی در فتنه 88 را دارد و حتی به گفته خود آهنگی نیز در حمایت از اغتشاشگران آن سال خوانده است، طی سال‌های اخیر از سوی شبکه‎های معاند همچون تلویزیون صهیونیستی من‌وتو و فرقه‌های منحرف همچون فرقه آقاخان حمایت می‌شود و جایزه می‌گیرد، با طعنه احکام اسلام را مخالف 1400 ساله هنر و موسیقی می‌خواند، در گفت‌وگو با تلویزیون ملکه یعنی BBC با صراحت از پخش تصویر امام خمینی(ه) بر روی یکی از آوازهایش انتقاد می‌کند، به فقهای مسلمان انتقاد می‌کند و ...  شایسته انتخاب برای نام خیابان‌های پایتخت جمهوری اسلامی است؟ همچنین انتخاب برخی نویسندگان و شعرای مسئله‌دار با سابقه‌های آنچنانی آلودگی فکری و سیاسی یا مبتذل سرایی برای نامگذاری خیابان‌های تهران و تلاش برای برجسته‌ کردن چنین افراد ورشکسته‌ای را نمی‌توان جزو فعالیت فرهنگی هنری دانست.

از سوی دیگر نباید از نظر دور داشت که مصوبات و تصمیمات موثر فرهنگی فقط نامگذاری خیابان و معابر شهری به ‌نام افراد نیست، اگر اعضای شورا واقعا دغدغه فرهنگ و هنر این شهر و ساکنان آن را دارند باید این دغدغه را در عمل و با اختصاص بودجه و ساخت و ساز فرهنگی و افزایش سرانه فرهنگی و توجه واقعی به این حوزه نشان دهند.

نگاهی به کارنامه مدیریت دوره گذشته شهر تهران در حوزه فرهنگ و هنر علاوه‌بر اقدامات خدماتی شهری و عمرانی از جمله ساخت پردیس‌های فرهنگی، احداث و بازسازی سالن‌های سینما و تئاتر ، احیای تماشاخانه‎های قدیمی، گسترش کتابخانه‎های عمومی، تجهیز فرهنگسراها به نیازهای اولیه و گسترش نهضت مسجدسازی با توجه به نیازهای به روز جامعه و رشد چشمگیر سرانه فرهنگی شهر و مقایسه اقدامات شعاری و نمایشی شورای شهر پنجم از جمله بازی با اسامی اهالی فرهنگ و هنر و تغییر هر از چندگاه نام خیابان‌ها و فقدان عملکرد ملموس و کاربردی در این حوزه خود گویای خیلی از مسایل است از جمله اینکه نمی‌توان شعار تکریم فرهنگ و هنر و هنرمندان را سر داد اما گسترش زیرساخت‌های فرهنگی شهر را به فراموشی سپرد!

از سوی دیگر طی دوران مدیریت فعلی شهر تهران یعنی شورای شهر و شهرداری، ساختار مدیریت شهری تهران چنان غرق در حواشی و فعالیت‌هایی با اولویت دست چندم بوده است که گویا فراموش کرده‌اند وظیفه اصلی آنها بهبود ساختارها برای یک زندگی بهتر در پایتخت چند میلیونی است. وقتی اعضای شورا که نحوه بستن لیست انتخاباتی آنها و حواشی آن از جمله شائبه پولی بودن حضور در لیست! همچنان حتی در بین همفکرانشان با انتقاد و ابهام روبرو است، به جای اقدام عملی و کاربردی برای فرهنگ و هنر شهر در خرابه‌ها و کوچه پس‌کوچه‌ها دنبال قبر افرادی همچون ملک المتکلمین بابی مسلک و فاتحه‌خوانی برای وی باشند چه توقعی از ارتقای سطح فرهنگ در این شهر است؟

اما این اولین بار نیست که شورای شهر تهران بخش زیادی از وقت خود را به جای بررسی و حل مشکلات شهری به اموری اختصاص می‌دهد که اولویت چندانی در ذهن شهروندان ندارد. هفته گذشته بود که بعد از فوت مرحوم جمشید مشایخی این شورا در اقدامی عجیب در طرحی دو فوریتی خواستار تغییر نام خیابان محل سکونت این بازیگر پیشکسوت شدند. طرحی که با اعتراض مرتضی الویری همراه بود. این عضو شورا درباره علت مخالفت خود با این طرح دو فوریتی گفت: «این دو فوریت‌ها، شان شورا را پایین می‌آورد. این نوع کارها، به نوعی شایبه پوپولیستی را در ذهن ایجاد می‌کند، چرا که اگر دو فوریت مطرح نشود، مشکلی ایجاد نمی‌شود.»

اعضای این دوره شورا که از کارنامه ضعیف عملکردی خود و مقایسه آن با عملکرد مدیریت گذشته از سوی مردم، رنج می‌برند در طول فعالیت خود رکوردی عجیب نیز به جای گذاشتند. این افراد با انتخاب سه شهردار  در این دوره که یکی به بهانه بیماری و دیگری به علت بازنشسته بودن کنار رفتند و معطل نگه داشتن طولانی مدیریت شهری و عدم ثبات در حوزه مدیریت کلانشهر تهران نشان دادند که حتی در انجام مهم‌ترین کار خود نیز  برای مردم هزینه آفرین بوده‌اند. همین امر هشدار‌دهنده این موضوع است که نباید انتظار تحول خاصی طی مدت باقی مانده از این شورا داشت.

 از سوی دیگر واقعیت آن است که از اعضای شورای شهری که برخی از همفکران آنها معتقد به گران کردن شهر تهران برای کاهش جمعیت آن هستند نباید توقع کار جدی داشت و عدم تامین نیازهای اولیه شهری مردم و شوآف‌های هر روزه اجتماعی و زیست محیطی نهایت فعالیت آنان است. عملکرد اعضای شورای شهر نشان می‌دهد که فراموش کرده‌اند منتخب مردم و موظف به خدمتگزاری آنها برای حل مشکلات هستند و نباید به جای این مهم، براساس منافع جناحی خود گوشه‌وکنار شهر را به‌نام هر کسی خواستند نامگذاری کنند.

کاهش تعداد جلسات شورای شهر در ماه، خوابیدن در باد کاهش طبیعی آلودگی هوا براساس علل جوی، بی‌توجهی به مبلمان در حال تخریب شهری، عدم توجه کافی به طرح جامع مترو، عدم توسعه شبکه حمل‌ونقل عمومی طی دو سال گذشته علیرغم همسویی با دولت، ضعف در اجرای نوسازی بافت‌های فرسوده و تهدید جدی فضای سبز تهران به علت مجوزهای ساخت‌وسازهای شهرداری از جمله معضلاتی هستند که اعضای شورای شهر باید در قبال آنها به مردم پاسخ دهند.

این فشل بودن مدیریت شهری و همچنین شوآف‌های گاه و بی‌گاه همچون خیابان‌گردی در کنار افتتاح دوباره پروژه‌های افتتاح شده در دوره گذشته از جمله چند ایستگاه مترو، برجسته کردن جنگل‌کاری در شمال تهران و طرح مسکن امید که از فعالیت‌های دوره مدیریت قالیباف است، باعث شده تا افکار عمومی با مقایسه عملکرد اعضای این دوره مدیریت شهری با گذشته نظر مثبتی به آنها نداشته باشد.

کاش اعضای شورا به یاد آورند که برای چه پا به عرصه خدمت گذاشته‌اند و با پرهیز از اقدامات حاشیه‌ای و بی‌ثمر دین خود را به مردم به درستی ادا کنند و البته سرنوشت همفکران پر حاشیه خود در دوره اول شورای شهر را با دیده عبرت مرور کنند.

البته حفظ شان هنرمندان اصیل کار نیکی است که با اقبال جامعه هم مواجه خواهد شد، و بسیاری از افراد مطرح شده در جلسه دیروز هم از بزرگان و مفاخر هنر و فرهنگ کشور هستند، اما برجسته‌سازی برخی هنرمندان معاند با نظام اسلامی و دین مبین اسلام و فراموشی رسالت اصلی شورای شهر یعنی تلاش برای بهبود شرایط زندگی شهری، این ظن را تقویت می‌کند که طی مدت باقی‌مانده از عمر شورای پنجم نباید انتظار حل معضلات شهر تهران را از آنها داشت.

جالب اینکه رئیس‌شورای اسلامی شهر تهران در جلسه دیروز گفت: «اگر ما امروز با چالش شکاف ارزش‌ها در بخشی از نسل جوان و دین‌گریزی مواجه هستیم، ناشی از عدم ارائه تصویری صحیح از سبک زندگی و الگوی زیست مسلمانی است»، اما باید از جناب هاشمی پرسید آیا معرفی برخی افراد مسئله‌دار در همین جلسه به عنوان الگو و نام گذاری خیابان‌های شهر به نام آنها، ارائه تصویری صحیح از سبک زندگی و الگوی زیست مسلمانی است؟!