این صدای پر بغض و اندوه کارگر هفت تپه است

به گزارش بولتن نیوز، در دو راهی ممیزی و تبدیلش به گزارشی رسمی یا انتشار بی‌کم و کاستش روی نت، دومی را انتخاب کردم. شاید کمتر دیده شود اما حداقل صدای آنها که رسانه‌ای ندارند بریده نمی‌شود.

بخش هایی از صحبت های کارگران روی فیلم:

این آقایان که آمده اند شرکت را خریده اند و خصوصی سازی کرده اند فقط در حال سرقت و غارت این منطقه هستند. کار بیشتری انجام نداده اند.

به اسم شرکت های صوری که روی زمین وحود ندارد وام های کلان گرفته اند. زمین های زراعی را به جای زمین بایر سند سازی می کنند.

ماشین شان ارزشش بیشتری از کارگری است که از اینجا نان می برد برای زن و بچه اش.

اسماعیل_بخشی، کارگر هفت تپه با بغض،‌ دقیقه ۵:۳۰ و ۶:۴۰:

خوابند. کسی که این شرکت را این طوری کرد کجایی. شرکت را چه طوری دادی رفت؟ ۴ تا کارگر رفته اند خودشان را آتش زده اند. برای یک ملیون و دویست. لعنت به این زندگی. آقا بیایید ما را دار بزنید. من به قرآن به دار راضی ام. این چه زندگی است برای ما ساخته اند…

 از بخش های دیگر این گزارش ویدیویی:

کارگران این شرکت که از سال ۹۴ به بخش خصوصی سپرده شده وارد هفته دوم اعتصاب شده اند. اعتصاب در اعتراض به چند ماه حقوق عقب افتاده،‌ بن های پرداخت نشده اخراج کارگران و عدم شفافیت در خصوصی سازی و بلاتکلیفی هزاران هکتار زمین های آبا اجدادی شان انجام شده.

درباره فرآیند خصوصی سازی این شرکت سوال زیاد است. قرارداد خصوصی سازی شرکت هرگز منتشر نشده و کسی از جزییاتش آگاه نیست.

درد مردم هفت تپه فقط عقب افتادن حقوق نیست. تحقیر،‌ تحقیر مداومی که یک طرفش باتوم و گاز اشک آور است و طرف دیگرش نیش زبان. بیشتر از ۵۰ کارگر هفت تپه در یکی دوسال گذشته طعم زندان را چشیده اند و البته تعداد کسانی که کتک خورده اند خیلی بیشتر از این است.

منبغ: مکتوبات