اگررای دادن چیزی راتغییرمی داد، این کارراغیرقانونی می کردند

به گزارش بولتن نیوز، واقعیت آزار دهنده این است که وقتی چیزهایی از طریق انتخابات در آمریکا تغییر می کند، اوضاع همانطور که بوده باقی می ماند.
در انتخابات میاندوره ای روز سه شنبه چون همیشه این کسب و کار کثیف بود که پیروز شد و واقعیت بنیادین حاکم بر آن، مثل تمام انتخابات های پیشین بود.
مارک تواین به درستی گفته است که: «اگر رای دادن تغییری در اوضاع به وجود می آورد، اجازه چنین کاری را به ما نمی دادند.» اما گلدمن پرچمدار عدالت اجتماعی نیز انتخابات را به همین شکل توصیف کرده و گفته است: «اگر رای دادن چیزی را تغییر می داد، این کار را غیرقانونی می کردند.»
مردم معمولی در باره نحوه حکومت حاکمان بر خود هیچ حرفی ندارند. آمریکا تنها به نام یک دمکراسی است و بنیانگذاران این کشور اطمینان حاصل کرده اند که کنترل اوضاع انحصارا برای و به دست صاحبان منافع و امتیازات باقی خواهد ماند.

جان جی اولین رئیس دیوان عالی آمریکا با نخوت گفته است که آمریکا باید توسط مردمی اداره شود که مالک آن هستند. جان آدامز دومین رئیس جمهور کشور گفته بود که تنها ثروتمندان و برگزیدگان باید حکومت کنند.
جمله «عدالت برابر تحت لوای قانون» که جبهه غربی عمارت دیوان عالی را تزئین کرده، چیزی جز یک سخن صوری و بی معنا نیست؛ همانطور که در آمریکا همه چیز از آغاز چنین بوده است.
انصاف و عدالت سیاسی و قضایی وجود خارجی ندارد. همه چیز تحت حاکمیت یک حزب با دو جناح راست افراطی که تحت کنترل پول هستند، قرار دارد.
صدای افراد مستقل خفه می شود. رسانه های غالب همدست یک سیستم به شدت بی بند و بار و فاسد حکومتی است؛ یک طبقه صاحب امتیاز آمریکایی که تنها به فکر منافع خود هستند اما وانمود می کنند که جز این است، بر آن کنترل دارند.

حقوق، نیازها و رفاه مردم عادی هیچ اهمیتی ندارد. جمهورخواهان و دمکرات ها به یکسان همواره به این مردم آسیب رسانده و به آنها خیانت کرده اند.
در این کشور تنها نامی از ارزش های دمکراتیک و اصول مساوات طلبانه وجود دارد. مقامات سه قوه مجریه، مقننه و قضاییه به طور سیستماتیک دروغ می گویند، تبانی می کنند و همواره در حال انجام کارهایی هستند که در راستای منافع شخصی خود آنها قرار دارد.
با استثناهایی معدود، آنها فاقد اصول هستند و تنها نسبت به صاحبان منافع پول مدار رفتاری احترام آمیز دارند. این راه و روش دیرینه آمریکایی بوده و هست. من در مطلب پیشین خود نتایج انتخابات روز سه شنبه آمریکا را این گونه خلاصه کرده بودم:
هر دو جناح حاکمیت دو قطبی آمریکا نسبت به مسائلی که برای آنها بیشترین اهمیت دارند همپا و همداستان هستند، از جمله قابل توجه ترین این مسائل می توان به دستور کار امپریالیستی کشور، جنگ ها و تهاجمات همیشگی بی پایان آن، حمایت از صاحبان قدرت شرکتی و تلاش شدید برای درهم شکستن مقاومت مشروع مردم عادی برای کسب برابری و عدالتی که از آنها دریغ شده اشاره کرد.

تفاوت عمده بین جمهورخواهان و دمکرات ها شعاری است نه ایدئولوژیک. اهمیتی ندارد که آمریکاییان معمولی چقدر مورد دستکاری و خیانت قرار می گیرند، آنها اهداف سهل الوصولی برای دوباره فریب دادن هستند، چرا که رسانه های بزرگ اطلاعات نادرست و تحریف شده را در اختیارشان قرار می دهند و به طورکلی مردمانی کم اطلاع هستند.
آنها قربانیان روایت رسمی جعل شده و تبلیغاتی هستند که با حمایت دولت از طریق رسانه های چاپی و الکترونیکی، غالب آنها را تغذیه می کنند.
آنها بازتاب دهنده چیزی هستند که گور وایدال و استادز ترکل فقید آن را ایالات متحده فراموشی نامیده بودند، خیانت جمعی نسبت به مسائل حیاتی که از طریق وجدان جمعی آنها انتقال داده می شود، مثل آبی که از آبکش می گریزد؛ درک کردن مطلبی در امروز و کمی بعدتر پاک شدن آن از حافظه ما.

در ادامه برخی نتایج احتمالی انتخابات روز سه شنبه را می بینید که مواردی از آنها بسیار نزدیک تر از آن هستند که نتوان آنها را به یاد آورد:
پیش بینی شده که دمکرات های غیردمکراتیک کنترل مجلس نمایندگان را با اکثریت 229 دربرابر 206 از نو به دست آورند ( سی ان ان برآورد کرد که دمکرات ها برنده 238 کرسی می شوند).
پیش بینی می شود که جمهوریخواهان کنترل مجلس سنا را با نسبت 53 به 47 حفظ کنند و نسبت به 51 به 49 انتخابات پیشین، دو کرسی بیشتر به دست آورند (سی ان ان برآورد کرد که نسبت پیروزی آنها 52 به 48 باشد.)
تنها چیز قطعی در این میان آن است که کنگره یکصد و شانزدهم روز سوم ژانویه 2019 یک بار دیگر با قید سوگند آغاز به کار خواهد کرد و با این حال در ارتباط با مسائلی که بیش از همه درنحوه حکومت داری در آمریکا اهمیت دارد، هیچ تغییری رخ نخواهد داد.
درست مثل قبل، همه چیز همچنان که همیشه بوده ادامه پیدا خواهد کرد. در غیر این صورت آمریکاییان به زودی آنقدر خواهند فهمید که بار دیگر چگونه فریب داده شده اند؛ درست مثل تمام موارد دیگر در گذشته.
آمریکای امروز «من به کم برخوردارترین شهروندان و ساکنان آن اهمیتی نمی دهم» است. حاکمیت فدرال، ایالتی و محلی چیزی را که برای این مردم بیشتر از هر چیز دیگر اهمیت دارد، نادیده می گیرند.
کلیت حاکمیت در آمریکا مربوط به همین است؛ یک دمکراسی خیالی نه یک دمکراسی واقعی. تنها راه حل باقیمانده یک انقلاب غیرخشونت آمیز برای ایجاد تغییرات سازنده است؛ تغییراتی که از هیچ راه دیگری قابل حصول نیست، از جمله از طریق تداوم اطمینان به صندوق رای؛ راهی که در سراسر تاریخ آمریکا آزموده شده است.