چند پیشنهاد به مسافران سفر پیاده‌روی اربعین

گروه اجتماعی: اربعین سفری سخت اما زیباست. تأکید می‌کنم «سخت»، اما زیبا. وصف زیبایی‌های آن باعث نشود با دیدن سختی‌هایش جا بخورید. البته شرح سختی‌ها نیز نباید دلتان را خالی کند؛ به زیبایی‌هایش بیندیشید.

به گزارش بولتن نیوز، سفر اربعین یک‌چیز است و سفر کربلا یک‌چیز دیگر. این دو را باهم اشتباه نگیرید. در سفر کربلا (در ایامی غیر از اربعین) زائر می‌تواند سرِ صبر و با دل‌خوش به زیارت عتبات عالیات برود و از کاظمین و نجف تا سامرا و کربلا، هرکدام را با فرصت کامل زیارت کند. بازدید از وادی‌السلام و مُخیم و کف‌العباس و مسجد کوفه و قبر هانی و مختار و حتی مدائن، امری طبیعی و ساده در این سفر است؛ اما قصۀ اربعین چیز دیگری است. فکر رفتن به مسجد کوفه و مدائن و غیره را از سرتان بیرون کنید. حتی بیشتر مواقع لازم است از خیر زیارت سامرا و کاظمین هم بگذرید. حتی و حتی نجف. بگذارید خیالتان را راحت کنم. چه‌بسا از شدت تراکم جمعیت و شلوغی، حتی نتوانید وارد حرم سیدالشهدا شوید. در اربعین هیچ‌کدام از این‌ها مهم نیست. مهم نفس حضور در این تجمع عاشقانه و غرق شدن در دریای دلدادگان و شوریدگان است. اعمال و آداب دیگر را بگذارید برای باقی ایام سال. خلاص.

آن روی سکۀ افراطِ پیشین، تفریط پیش روست: از میان چند میلیون ایرانی، انگشت‌شماری، فقط انگشت‌شماری هم هستند که اربعین را با جشنوارۀ خوراکی‌ها و آیین‌های محلی اشتباه گرفته‌اند. هدفشان از سفر شده است مواجهۀ توریستی با یک سنت مذهبی. یادمان باشد که همۀ این مواکب و مهمان‌داری‌ها و پذیرایی‌ها برای این است که زائر حسین (ع)، آسان‌تر به‌سوی او گام بردارد. این فضا، فضای کم‌تر خندیدن، بیشتر اندیشیدن، محزون بودن و دل را مملو از فرح الهی داشتن است.

بالاخره قرار است شهری با جمعیت 600 هزار نفر پذیرای حدود 26 میلیون زائر باشد؛ به‌راستی ماجرای شگفتی است. وقوع اتفاق‌های پیش‌بینی‌نشده و سخت شدن ناگهانی برخی کارها، امری بدیهی در این شرایط است. به همین دلیل مهم‌ترین توشۀ شما در این سفر باید صبر، سعۀ صدر، انعطاف و حوصلۀ فراخ باشد. به جد سعی کنید در این ایام صبور باشید.

تا می‌توانید کولۀ خود را سبک کنید. جز ضروریات چیزی برندارید. از من می‌شنوید حتی خمیردندانی که برمی‌دارید هم نصفه باشد. این سفر تمرین سبک‌باری است.

در سال‌های پیش اربعین مصادف بود با ایام سرد سال؛ اما در سال‌های اخیر دیگر به همراه داشتن لباس‌های زمستانی، ضروری نیست. حتی ظهرها گاهی هوا نسبتاً گرم هم می‌شود. پس سعی کنید لباس‌هایی بردارید که در صورت درآوردنشان آسان باشد. البته شب‌ها گاهی هوا سرد می‌شود.

دو چیز در این سفر پس از صبر و انعطاف، مهم‌ترین‌هاست. یکی از آن‌ها کوله‌پشتی است. برای انتخاب کوله‌پشتی در ابتدا از بندها مطمئن شوید. کوله‌پشتی حتماً باید دو بند داشته باشد (خیال کیف‌های شانه‌ای و تک‌بند را هم از سرتان بیرون کنید). بندها نیز باید پهن و نرم و راحت باشند. مسئلۀ بعدی دسترسی آسان شما به وسایل داخل کوله است. این هم باز به دو چیز بستگی دارد. اول امکانات کوله، دوم سلیقه و هوشمندی شما در نحوۀ چیدن وسایلتان. قاعدتاٌ سبکی و مقاومت کوله هم فی‌نفسه مهم است. معمولاً کوله‌های مناسب برای زمان‌های طولانی را می‌توان به دودسته تقسیم کرد: کوهنوردی و نظامی. اگر از کیفیت و قیمت هرکدام مطمئن شدید، بی‌درنگ تصمیمتان را بگیرید.

در ادامۀ مطلب قبلی، به کسانی که هنوز با کولۀ خود مشکل‌دارند، پیشنهاد می‌کنم به چرخ‌دستی هم‌فکر کنند؛ منظورم همین چرخ‌دستی‌های سبک و ساده‌ای است که خانم‌ها برای خرید منزل از آن‌ها استفاده می‌کنند.

دومین مسئلۀ مهم در این سفر کفش است. شما با کفش‌هایتان در این سفر زیاد کاردارید؛ آن‌ها نیز با شما. در این زمینه تقریباً می‌شود از دو سبک نام برد: سبک عراقی و سبک ایرانی. مدل اول تشکیل‌شده است از یک دمپایی یا صندل ساده و راحت. بدون جوراب. با کمترین سطح تماس با پا؛ راستش من این مدل را امتحان نکرده‌ام، اما آن‌ها که آزموده بودند (چیزی در حدود بیست‌وچند میلیون زائر عراقی) راضی می‌نمودند. مدل دوم کتانی ورزشی است. در این روش مهم نیست که کفشتان چه مارک و جنسی دارد. طبی است یا ورزشی، ساق‌دار است یا عاج‌دار، فرقی نمی‌کند. مهم این است که در آن احساس راحتی کنید و کاملاً جذب پایتان باشد. اگر ذره‌ای پایتان در آن لق بزند، فاتحۀ پایتان را بخوانید و خود را برای تاول‌های درشت و آبدار آماده کنید. در این میان می‌شود روی جوراب‌های حوله‌ای هم حساب کرد. بدیهی است که باید به مقاومت کفش‌هایتان برای از هم ندریدن در وسط راه هم‌فکر کنید. خلاصه آنکه یا یک دمپایی راحت بردارید یا یک کتانی درست‌ودرمان حسابی.

رک بگویم که رعایت بهداشت در این ایام کار سختی است. پیشنهاد می‌کنم خودتان را برای دست‌کم یک سرماخوردگی ساده آماده کنید؛ اما خب، رعایت برخی مسائل بهداشتی هم غیرممکن نیست. همچنین داروهای ضروری اولیه (مثل مسکن و سرماخوردگی و ...) و داروهایی را که باید مصرف کنید، حتماً به همراه داشته باشید. پیشنهاد می‌کنم اندکی هم آب‌لیمو و عسل با خودتان بیاورید. حتی زدن واکسن آنفولانزا پیش از سفر هم پیشنهاد بدی نیست.

در سال‌های پیش به توصیۀ یکی از دوستان تجربۀ ارزشمندی نصیبم شد. آن را به شما هم توصیه می‌کنم. در طول این مسیر مکرراً کودکانی را خواهید دید که با شوق و نشاط و حرارت سرگرم خدمت‌رسانی‌اند؛ ریزودرشت، رنگ‌ووارنگ. شور و شوق بعضی‌هایشان آن‌قدر رشک‌برانگیز است که حتماً با خودتان خواهید گفت، کاش من هم می‌توانستم محبت آن را پاسخ بگویم. خب، چرا افسوس می‌خورید؟ از همین الآن با نیت تقرب بروید بازار و هرچقدر که می‌توانید اسباب‌بازی‌های کوچک و ارزان و سبک تهیه کنید و در کوله‌تان بگذارید. (قانون سبک‌بار بودن در اینجا به‌هیچ‌عنوان صدق نمی‌کند). در طول مسیر، آن هنگام که خدمت‌رسانی این میزبانان کوچک و کریم و مهربان را با دادن هدیه‌ای ناقابل پاس می‌دارید، چنان شیرینی شگفتی را خواهید چشید که هیچ‌گاه آن را از خاطر نخواهید برد.

اگر خواستید تجربۀ بالا را برای خادمان بزرگ‌سال نیز تکرار کنید، بروید درِ خانۀ امام رضا (ع). عراقی‌ها عاشق امام رضا (ع) هستند. عکس، عطر، نمک، نبات، پارچه، پوستر و هر چیز دیگری که منتسب به حرم امام رضا باشد، می‌تواند شوق را مهمان چشم‌هایشان کند. اگر توانستید با خودتان چیزهایی ازاین‌دست بیاورید.

بیشتر سعی کنید مهمان موکب‌های عراقی باشید؛ همراه با صبر و مهربانی و قدرشناسی. چشمتان یکسره دنبال موکب‌های ایرانی و چای ایرانی و غذای ایرانی و نوحۀ ایرانی نباشد. ایرانی‌ها را ۳۵۵ روز در سال می‌بینید. از این چند روز استفاده کنید برای کسب تجربه‌های بیشتر و گسترش و تعمیق محبت میان دل‌های شیعیان.

در پیاده‌روی اربعین، کنار هزاران هزار زیبایی، متأسفانه دو چیز ناپسند هم به‌وفور دیده می‌شود. یکی اسراف و یکی هم فقدان نظافت. این دو تا مشکل، هم به فرهنگ غلط جاافتاده برمی‌گردد و هم به شرایط خاص اربعین و کثرت جمعیت حاضر در آن ایام. فراگیر بودن این دو مشکل باعث شده گاهی مسافران هم برخلاف عادات قلبی‌شان، سهل‌‌انگاری کنند و آن‌ها هم با این موج همراه شوند. شما جزء آن‌ها نباشید. هر شرایطی هم که بود، سعی کنید آشغالتان را در سطل زباله بریزید (ولو در آن نزدیکی نباشد) و همچنین غذایی را اسراف نکنید. اتفاقاً اهتمام برخی از زائران در سال‌های اخیر باعث شده، بعضی از موکب‌داران هم رویۀ خود را تغییر دهند.

در این مسیر وُسع بعضی‌ها برای پذیرایی در حد یک جعبۀ دستمال‌کاغذی و یک شیشۀ عطر است؛ همان‌ها را هم تحویل بگیرید. اگر هم از یک غذا خوشتان نیامد، بازهم بخوریدش، این‌ها را با یک‌شور و عشقی درست می‌کنند. دست‌کم محترمانه و پنهانی بگذاریدش کنار. داخل پرانتز عرض کنم گرچه در اربعین مردم کریم عراق با کباب‌ترکی و برگ و ماهی هم از شما پذیرایی می‌کنند، وقتتان را در صف‌ کباب هدر ندهید. اصلاً علما گفته‌اند خوردن گوشت در کربلا مکروه است.

این‌قدر دنبال وایفای نباشید. این چند روز غیر از مهربانی و ساده‌زیستی و مدارا، فرصت تمرین دل کندن از اینترنت هم هست؛ اما اگر واقعاً چاره‌ای نبود، در طول مسیر و برخی از موکب‌ها، ایستگاه‌هایی برای اتصال به اینترنت وجود دارد، نگران نباشید. برای تماس تلفنی هم سعی کنید در اولین فرصت، حتی پیش از عبور از مرز، یک سیم‌کارت عراقی بخرید و بلافاصله با منزلتان در ایران تماس بگیرید و بگویید شمارۀ شما را یادداشت کنند تا ازاین‌پس هرگاه با شما کار داشتند، باهمان شماره تماس بگیرند. معمولاً شارژ این سیم‌کارت‌ها در همان یکی دو تماس اول به اتمام می‌رسد و خطتتان یک‌طرفه می‌شود.

زمان‌های پیاده‌روی فرصت‌های ارزشمندی برای خلوت کردن و تماشا و تدبر و ذکر است که معمولاً در اوقات دیگر کمتر نصیبتان می‌شود. جدی‌شان بگیرید و برایشان برنامه بریزید. مثلاً می‌توانید برای خودگزینشی از قرآن، ادعیه، سخنرانی، مداحی و غیره تهیه کنید و درگوشی همراهتان ذخیره کنید. صلوات شمار را هم فراموش نکنید.

در برخی از گزارش‌ها دیده‌ام برای جلوگیری از عرق‌سوز شدن، استفاده از کرم‌های «زینک اکساید»، «کالاندولا» یا «پودر تالک» را پیشنهاد کرده‌اند. طبیعی است زدودن موهای زائد هم خیلی مهم است. برخی‌ها پیشنهاد حنا گذاشتن را هم داده‌اند. حنا حتی برای تاول نزدن پاها هم خوب است.

نویسنده:محمدرضا شگرفی

انتهای پیام/#